Μέρος Δ’

Μόλις ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έγινε δοτός πρωθυπουργός τον Οκτώβριο 1955 έκανε κυβέρνηση και το πρώτο πράγμα που έβαλε σε ενέργεια ήταν η ψήφιση νέου εκλογικού νόμου με την τεράστια πλειοψηφία του Ελληνικού Συναγερμού.

Παράλληλα, ο Ελληνικός Συναγερμός έμεινε στην ιστορία, διότι ο Καραμανλής ίδρυσε νέο κόμμα, την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ). Στόχος του Καραμανλή ήταν η με κάθε τρόπο νίκη της ΕΡΕ στις εκλογές που ετοίμαζε για το επόμενο έτος 1956 ανεξάρτητα αν έρθει πρώτο ή δεύτερο κόμμα. Σημαδεμένη τράπουλα 100%.
Έπιασαν, λοιπόν, δουλειά ο Γεώργιος Ράλλης και ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Καραμανλή Σ. Συριώτης και δημιούργησαν με το νόμο 3457/55 ένα πραγματικό τέρας, το λεγόμενο τριφασικό, μια παγκόσμια εκλογική πατέντα που ούτε ο Μαϊκ Λαμάρ δεν θα μπορούσε να πετύχει! Το τριφασικό εκλογικό σύστημα προέβλεπε: 1) Στις περιφέρειες που εξέλεγαν μέχρι τρεις βουλευτές πλειοψηφικό. Με μια ψήφο παραπάνω κέρδιζες όλες τις έδρες. 2) Στις περιφέρειες που εξέλεγαν από τέσσερις μέχρι 10 βουλευτές πάλι πλειοψηφικό αλλά με περιορισμένη εκπροσώπηση της μειοψηφίας (δεύτερου κόμματος ή συνασπισμού κομμάτων) δηλαδή μια έδρα σε περιφέρειες με τέσσερις έως έξι έδρες, δύο έδρες στις περιφέρειες με επτά έως εννιά έδρες και τρεις έδρες στις περιφέρειες με 10 έδρες. 3) Στις περιφέρειες που εξέλεγαν πάνω από 10 έδρες απλή αναλογική μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων.
Ποιος είπε ότι η δεξιά δεν θέλει την απλή αναλογική… αλλά όταν τη συμφέρει! Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι στην πρώτη κατηγορία των περιφερειών με μια έως τρεις έδρες, εξαιρούμενης φυσικά της Κρήτης, θα μπορούσε και να χάσει η ΕΡΕ αν κάποιο άλλο κόμμα λάμβανε μια ψήφο παραπάνω. Λογικό το επιχείρημα.
Οι αρχιτέκτονες του τριφασικού είχαν λάβει και γι’ αυτό τα μέτρα τους. Είχαν περάσει διάταξη στον εκλογικό νόμο με την οποία οι ψήφοι των στρατιωτικών και των δημοσίων υπαλλήλων να υπολογίζονται στην περιφέρεια που ψήφιζαν έστω και αν είχαν τα εκλογικά τους δικαιώματα σε άλλη περιφέρεια. Μιλάμε για επιστημονική καλπονοθεία, διότι, γνωρίζοντας τη δύναμη των κομμάτων μετακινούσαν πολύ προ των εκλογών στρατιωτικές μονάδες εκεί που χρειάζονταν ενίσχυση η ΕΡΕ και κάλυπταν πιθανή διαφορά αφού οι στρατιωτικοί, μόνιμοι και έφεδροι, ψήφιζαν με το πιστόλι στον κρόταφο. Τύφλα νάχει η Σοβιετία.
Ποσοστό 77% πήρε η ΕΡΕ στις εκλογές του 1956 στα στρατιωτικά τμήματα! Με διάταξη του τριφασικού ο καθορισμός των βουλευτικών εδρών κάθε εκλογικής περιφέρειας γίνονταν βάσει της απογραφής του 1940 που διατηρήθηκε τεχνητά σε ισχύ! Ο Καραμανλής με το αισχρό τριφασικό καλπονο-θευτικό σύστημα προσέφερε κακές υπηρεσίες στη χώρα, διότι κάτω από την απειλή των πρωτοφανών διατάξεών του ανάγκασε τα αστικά κόμματα του Κέντρου να συγκροτήσουν Λαϊκό Μέτωπο με την ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά). Οι βουλευτικές εκλογές με το τριφασικό έγιναν στις 19 Φεβρουαρίου 1956 με δύο κόμματα, την ΕΡΕ και την Δημοκρατική Ένωση (ΔΕ). Η ΕΡΕ έλαβε 1% λιγότερο στην Επικράτεια από τη ΔΕ αλλά με το τριφασικό έκανε άνετα αυτοδύναμη κυβέρνηση με 165 έδρες! Δέκα από αυτές τις έδρες η ΕΡΕ τις κέρδισε από τα στρατιωτικά τμήματα! Έτσι χτίστηκε από τον Καραμανλή το κράτος της δεξιάς και έμεινε προδικτατορικά στην εξουσία οκτώ χρόνια με καλπονοθευτικά συστήματα, βία και νοθεία. Άντε τώρα αυτόν τον άνθρωπο να τον αποκαλέσεις «Εθνάρχη»!
Στο τέλος αυτού του οδοιπορικού θέλω να σχολιάσω και τα λεγόμενα του κ. Μαλούχου στη σελίδα 16 περί του οικιστικού προβλήματος που αντιμετώπισε ο Καραμανλής ιδιαίτερα με τους πληθυσμούς προσφύγων πρώτης και δεύτερης γενιάς και για να κατανοήσουμε το θέμα μας παραπέμπει να δούμε «την εμβληματική ταινία του σκηνοθέτη Αλέκου Αλεξανδράκη «Συνοικία το όνειρο» με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη που διαπέρασε την Ελλάδα, γυρισμένη στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στην περιοχή Ασύρματος».
Γνωρίζει, βέβαια, ο κ. Μαλούχος πότε γυρίστηκε η ταινία αλλά αναφέρει «αρχές της δεκαετίας του ’60» διότι το 1961 έγιναν οι εκλογές βίας και νοθείας. Για να τελειώνουμε με τον κύριο Μαλούχο, η ταινία γυρίστηκε το 1961. Δεν γνωρίζω την ηλικία του κ. Μαλούχου. Θέ- λω, όμως, να τον πληροφορήσω ότι το 1961 ήμουνα πρωτοετής φοιτητής στη Νομική Σχο- λή Αθηνών και πήγα σε κεντρικό Αθηναϊκό Κινηματογράφο να δω την ταινία αλλά έξω από τον κινηματογράφο συνάντησα αστυφύλακες, διότι η προβολή της είχε απαγορευθεί από τη «δημοκρατική» κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή… Στο Β΄ Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παραμονές εκλογών του 1961 παραμερίστηκε εντελώς η ταινία και οι συντελεστές της αγνοήθηκαν από τα βραβεία.
Όπως γράφει το ένθετο «ΝΗΣΙΔΕΣ» της εφημερίδας των Συντακτών (6 έως 7 Μαΐου 2023, σελίδες 34 έως 35) η ταινία επιχειρήθηκε να παιχτεί στον κινηματογράφο «Ράδιο Σίτι» αλλά η αστυνομία διέκοψε την προβολή της. Εξάλλου, ο Έλληνας πρόξενος στη Βενετία έπειτα από οδηγίες της κυβέρνησης της ΕΡΕ πέτυχε να μη γίνει δεκτή η συμμετοχή της ταινίας στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Ιταλικής πόλης. Για την ιστορία πληροφορώ τον κ. Μαλούχο ότι το 1961 απαγορεύτηκε και η προβολή μιας άλλης ταινίας του Πάνου Παπακυριακόπουλου «Το Σαββατόβραδο» βασισμένη στο ομώνυμο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη που ερμήνευσαν ο Καζαντζίδης με την Μαρινέλα. Στους λογοκριτές της δεξιάς δεν άρεσε η σκηνή όπου σε ένα καφενείο ένας νεαρός διάβαζε την εφημερίδα «Καθημερινή» και απέναντί του ένας εργάτης την «Αυγή» χωρίς να διαπληκτίζονται αλλά να το συζητάνε ήρεμα, πράγμα που δεν επιθυμού- σε η δεξιά, η οποία ήθελε τη διαιώνιση της εμφύλιας διαμάχης.
*Ο Γιώργος Χαλκιάς είναι επίτιμος δικηγόρος