Του Βασίλη Τάτση, φιλολόγου
Οταν το 1976 έθετα την υπογραφή μου μαζί με τους άλλους νέους του χωριού μας, για να συσταθεί νομικά ο Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος της μικρής μας πατρίδας, το μεγαλύτερό μου όνειρο ήταν να αποκτήσουμε μια αίθουσα εκδηλώσεων, με τις οποίες φιλοδοξούσαμε, νέοι εμείς τότε φοιτητές, να τονώσουμε τη σχεδόν ανύπαρκτη πνευματική κίνηση στο χωριό μας.
Το όνειρό μου αυτό επικεντρώθηκε τα αμέσως επόμενα χρόνια στην αναπαλαίωση του παλιού πέτρινου Δημοτικού μας Σχολείου, το οποίο δυστυχώς, επειδή δεν προσπαθήσαμε όσο έπρεπε και με τον τρόπο που έπρεπε, το καταδικάσαμε στην περιφρόνηση, στην ασέβεια και στην εγκατάλειψη.
Όμως, στη ζωή δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος να μην πιστεύει κανείς στα θαύματα. Στα θαύματα, φυσικά, που δε λάμπουν με ένα κλικ, αλλά με πίστη, θέληση, συλλογικότητα, υπομονή, ανιδιοτελή προσφορά, και όραμα.
Η Γραμμενίτσα, μετά από ένα θεοδόλιχο δεκατριών χρόνων, μπορεί σήμερα να αισθάνεται συγκινημένη και περήφανη, γιατί απέκτησε τη δική της Πνευματική Εστία, για να βρουν επιτέλους στέγη εκείνες οι λέξεις, οι παλιές και σοφές και άγιες, κι εκείνες οι αλήθειες που έχτισαν με περίσκεψη οι πατέρες και ψιθυρίζουν στους αιώνες οι σίγουροι μακρινοί άνεμοι πως «ουκ επ’ άρτω ζήσεται μόνον άνθρωπος».
Το ενοριακό Πνευματικό Κέντρο είναι ένα κόσμημα. Όμως, η αληθινή του ομορφιά εί-ναι πιο βαθιά κι οφείλεται στη φιλική, ζεστή και φιλόξενη ψυχή του. Η ψυχή αυτή έχει τα ονοματεπώνυμα μιας ομάδας νέων ανθρώπων, με επικεφαλής τον π. Χαράλαμπο, που με την πίστη τους στο Θεό και στους ανθρώπους σήκωσαν ένα μεγάλο βάρος μέσα σε συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας, κατορθώνοντας το ακατόρθωτο, και δίνοντας την υπόσχεση μιας μεγάλης παρέας, μιας μεγάλης πνευματικής αγάπης στις σύγχρονες συνθήκες της αποξένωσης και του ατομικισμού, που προκαλούν τα βαθύτερα ψυχολογικά νοσήματα.
Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη το Σαββάτο 16 Σεπτεμβρίου, όπου έγιναν τα εγκαίνια με την ομιλία του κ. Σταύρου Ζουμπου- λάκη, ενός εκ των σπουδαιότερων πνευματικών προσωπικοτήτων και συγγραφέων της εποχής μας. Ο κ. Ζουμπουλάκης, που είναι πρόεδρος της Εφορευτικής Επιτροπής της Εθνικής Βιβλιοθήκης, με την ιερότητα της φωνής του και του γλυκύτατου ύφους και ήθους του, μίλησε με αφορμή τα 400 χρόνια από τη γέννηση του Πασκάλ, για την αθλιότητα και το μεγαλείο του Ανθρώπου, επικεντρώνοντας στην εποχή μας φυσικά, όπου πίσω από τους εκτυφλωτικούς προβολείς και τις οθόνες κυκλοφορεί πολύ ύπουλο σκοτάδι, έξω και μέσα μας.
Όμως, αυτό το σκοτάδι διαλύεται με το φως των ανθρώπων που φιλιώνουν, μετέχουν, ακούνε και συζητούν, όπως έγινε την επομένη ημέρα Κυριακή, όπου μετά τη θεία λειτουργία συγκεντρωθήκαμε και πάλι στον ίδιο χώρο για τον καθιερωμένο καφέ, έχοντας ανάμεσά μας και πάλι τους φίλους μας Σταύρο και Βασίλη, ενώ η Ειρήνη, η Λίτσα, ο Γρηγόρης, ο Φώτης, ο Μιχάλης, η Κατερίνα, η Σοφία Μ. η Σοφία Υ. ο Λάζαρος, ο Δημήτρης, πηγαινοερχόντουσαν με την αγαθοσύνη τους ανάμεσά μας όλο το πρωινό, σερβίροντάς μας όλων των ειδών τα κουλουράκια, τη γλυκίσματα και τα εδέσματα του κόσμου.
Είναι πολλές οι λέξεις, πολλές κι οι εικόνες, που εσωτερικεύσαμε αυτές τις δύο ημέρες. Πολλές κι οι μυστικές οι φωνές και τα δάκρυα χαράς όσοι από μας θυμηθήκαμε πως στην αρχή του καινούριου αιώνα ένα νεαρό παιδί έφυγε από την πολλά υποσχόμενη Αθήνα, και με τη λεπτοκαμωμένη κοψιά του άνοιξε ένα διαφορετικό δρόμο για να φτάσει σ’ ένα άγνωστο χωριό της δυτικής Ηπείρου, όπου ντύθηκε το ράσο και το σχήμα του Σταυρού.
Και με τα μεγάλα μάτια της ψυχής του, την ευγενική δύναμη της πίστης του, την αγάπη του για τα βιβλία και τον άνθρωπο, από Χάρης έγινε π. Χαράλαμπος αναζητώντας μια άλλην από τις συνηθισμένες κορυφές πορεία και «άρτον Ζωής» για εκείνον και για το ποίμνιό του, την ευγνωμονούσα Γραμμενίτσα.
