Της Λίτσας Κιτσαντά*

Λίγες ημέρες μας χωρίζουν από τις δημοτικές εκλογές της 8ης Οκτωβρίου και ειδικά στην Άρτα, τα μάτια μας είδαν πολλά. Ίσως περισσότερα από κάθε άλλη φορά.
Πισώπλατα μαχαιρώματα, πρώην αγαπημένοι συνεργάτες που κατόπιν έγιναν σφοδροί αντίπαλοι, πρώην αντίπαλοι που τώρα έγιναν άσπονδοι φίλοι και βρίσκονται στο ίδιο ψηφοδέλτιο, παράγοντες της κεντροαριστεράς πίσω από δεξιές «περσόνες», φιλοδοξίες σε υπερθετικό βαθμό, «κωλοτούμπες», απολίτικες συμπεριφορές και «χύμα» προγράμματα και θέσεις. Το «δίπολο» που έχει σχηματιστεί στο Δήμο της Άρτας, έχει άρωμα δεξιάς και από τις δύο πλευρές, με «εσάνς» κέντρου και κεντροαριστεράς εκατέρωθεν, μιας και τα αντίστοιχα κόμματα του χώρου, δεν κατάφεραν να φτιάξουν συνδυασμούς.
Ένας πολιτικός- αυτοδιοικητικός «αχταρμάς», ο οποίος είναι, δυστυχώς, σημείο των καιρών και εντάσσεται σε ένα γενικότερο πολιτικό- κοινωνικό φαινόμενο. Αυτό της αποπολιτικοποίησης, της φιλοδοξίας και της προβολής του διαδικτύου, της ιδεολογικής σύγχυσης και της διάλυσης των διαχωριστικών γραμμών. Της αποστράτευσης από τους συλλογικούς αγώνες και του «ωχαδερφισμού» που κυριαρχεί στη πολύπαθη ελληνική κοινωνία, μετά από τόσα δεινά που τη βρήκαν σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.
Η κρίση πολιτικής αξιοπιστίας και συνέπειας, η λογική της ανάθεσης και η ευρύτερη αντίληψη ότι και οι «κωλοτούμπες» μέσα στη ζωή είναι, μαζί με το αφήγημα ότι «με τους αγώνες τίποτε δεν βγαίνει, το παν είναι να είσαι με τον ισχυρό και να κοιτάς το συμφέρον σου», έχει ευρέως διαβρώσει τις τοπικές κοινωνίες κι έχει διαμορφώσει ένα σκηνικό «μεταπολιτικής» και στην αυτοδιοίκηση, το οποίο φοβάμαι ότι, όχι μόνο θα μας κρατάει στα ίδια, αναπαράγοντας κακά στερεότυπα του παρελθόντος και παλαιοκομματικές πρακτικές, αλλά αντιθέτως θα μας οδηγήσει ολοταχώς προς τα πίσω. Σε μια συντηρητική, μίζερη και χωρίς έμπνευση πραγματικότητα. Χωρίς τη δυναμική εξέλιξη που έχει ανάγκη ο τόπος και οι νέες γενιές.
Υπάρχει άλλος δρόμος; Ναι, υπάρχει. Είναι ο δρόμος της εναλλακτικής και σύγχρονης σκέψης και δράσης. Ο δρόμος της αμφισβήτησης και των αγώνων. Μέσα και έξω από τους θεσμούς. Στην κοινωνία, στους εργασιακούς χώρους, στο δρόμο, αλλά και μέσα στα δημοτικά συμβούλια, εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις. Γιατί εκτός από τα συμφέρονται και τις φιλοδοξίες, υπάρχουν και οι ιδέες. Υπάρχουν και οι άνθρωποι της ανιδιοτελούς προσφοράς και της συλλογικής δράσης. Που σέβονται τον διπλανό τους και που έχουν θέσεις και προτάσεις εφαρμόσιμες και χρήσιμες, τις οποίες και παλεύουν καθημερινά. Εκτός από τις εκδουλεύσεις, τις απευθείας αναθέσεις, τους χαλικόδρομους στα χωράφια και αυτούς που κατέρ- χονται υποψήφιοι στην αυτοδιοίκηση για να πάρουν μια μετάθεση ή μια απόσπαση, υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν πράγματι να παλέψουν για τον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και αγωνίζονται κάθε μέρα να τον δουν καλύτερο και ομορφότερο.
Προσωπικά διαλέγω τον δεύτερο δρόμο, όσο δύσκολος κι αν είναι. Όπως έκανα πάντα άλλωστε στη ζωή μου. Γιατί η αγάπη μου για την Άρτα είναι σαφής και απλή. Έχει και όραμα για την ανάπτυξη και την προκοπή της, έχει όμως και βαθειά επίγνωση ότι αυτό το όραμα απαιτεί ανατροπή των κυρίαρχων πολιτικών που διέπουν την τοπική αυτοδιοίκηση και το κράτος. Γιατί το όραμα αυτό συνδέεται άμεσα με τους γενικότερους πολιτικούς αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη, ουσιαστική δημοκρατία και συμμετοχή. Αγώνες ενάντια στην φτωχοποίηση των πολιτών, ενάντια στην εξάρτηση από ένα υδροκέφαλο και συγκεντρωτικό κράτος που αναπαράγει τις αντιθέσεις, που ξεπουλά την δημόσια περιουσία και τα κοινωνικά αγαθά και εξωραΐζει ένα βαθειά ριζωμένο δημαρχοκεντρικό μοντέλο, που σαν στόχο έχει να μετατρέψει τους Δήμους στο μακρύ χέρι αυτού του δήθεν «επιτελικού κράτους» και τους δημάρχους σε απλούς διαχειριστές του, ακόμα και κόντρα στις ανάγκες ή στους σχεδιασμούς των τοπικών κοινωνιών.
Διαλέγω, λοιπόν, αυτόν τον δεύτερο δρόμο, γιατί μάχομαι ώστε η αυτοδιοίκηση να μην είναι ετεροδιοίκηση, αλλά πραγματική διοίκηση των ίδιων των δημοτών από τα κάτω, στον τόπο που ζουν, στα χωριά και στις γειτονιές τους. Να αποφασίζουν και να σχεδιάζουν γι’ αυτόν, όχι από προσωπική φιλοδοξία ή σκοπιμότητα, αλλά από μέριμνα για το γενικότερο καλό.
Η δική μας αυτοδιοικητική κίνηση έτσι έβλεπε τα πράγματα μέχρι σήμερα κι έτσι θα συνεχίσει. Γι΄ αυτό και παρά τις δυσκολίες, δεν υπέστειλε τη σημαία του αγώνα και δίνει δυναμικά το παρών και σ’ αυτή τη μάχη. Κι εγώ επίσης όσο ήμουν στο δημοτικό συμβούλιο, αυτές τις αρχές υπηρέτησα, όπως κι αυτές υπηρετούν και αυτοί που με διαδέχθηκαν, μετά την παραίτηση και εναλλαγή μου. Γι΄ αυτό και εν τέλει, ποτέ δεν χάσαμε το «ηθικό πλεονέκτημα». Αυτό που επιτάσσει: «να προσφέρεις χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα, να αγωνίζεσαι όπως μπορείς για το κοινό καλό κι όταν έρθει η ώρα, να κάνεις στο πλάι για να έρθουν οι επόμενοι, που θα δώσουν συνέχεια και προοπτική και θα φρεσκάρουν με τις ιδέες και τη δουλειά τους όσα μέχρι σήμερα οικοδομήθηκαν σε συλλογικό επίπεδο».
ΥΓ: Αυτές τις μέρες το μυαλό μου τρέχει διαρκώς σε δυο καλούς φίλους που έφυγαν από την ζωή και που με την ανιδιοτελή προσφορά τους, άφησαν πίσω τους ένα βαθύ κοινωνικό και αυτοδιοικητικό αποτύπωμα. Τον Βασίλη Γιολδάση και τον Στέφανο Παπακίτσο. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκονται.
*Η Λίτσα Κιτσαντά είναι συμβολαιογράφος- υποψήφια δημοτική σύμβουλος Άρτας “Ριζοσπαστικής Δημοτικής Αλλαγής” με υποψήφια δήμαρχο την Βάσω Αμπελογιάννη