Αμφιβολίες. Ο σκοπός και τα μέσα

Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές Αμφιβολίες τρελές.
Η αλήθεια είναι ότι από μικρός δεν ήμουν καλός στα διλλήματα. Έμενα για ώρες αναποφάσιστος. Τόσο που χανόταν το δίλλημα, έχανα κι εγώ την απόλαυση. Πάστα σεράνο ή πάστα σοκολατίνα; Μέχρι που έτρωγαν οι αποφασισμένοι τις πάστες και έμενα εγώ ο αναποφάσιστος να φάω τα ερωτηματικά.
Το ίδιο φοβάμαι ότι θα συμβεί και τώρα. Η μάνα μου λέει να ψηφίσω τον ξάδερφο Βαγγέλη, μήπως εκλεγεί να πάρει εκείνη την απόσπαση που θέλει από την Αθήνα στην Άρτα. Ο πατέρας μου λέει ότι έχουμε χρέος να ψηφίσουμε την κόρη του κυρ Παντελή απέναντι, γιατί ο κυρ Παντελής του υποσχέθηκε ότι αυτή τη φορά θα πάρει κι αυτός μια αναθεσούλα από το Δημαρχείο να πληρώσει κανένα χρέος του. Ο αδερφός μου λέει να ψηφίσω τον κολλητό του τον Νιόνιο, που’ ναι ξηγημένος, μπας και τον πάρουν σ’ εκείνα τα οκτάμηνα που αγωνίζεται. Κι η αδερφή μου λέει να ψηφίσω την δική της κολλητή, την Γωγώ, μήπως και πάρει κανένα voucher, γιατί τα βγάζει δύσκολα πέρα. Και να μην συνεχίσω, τι μου λένε να ψηφίσω οι φίλοι μου.
Αλλά εγώ είμαι σε δίλλημα κι όλα αυτά μου μυρίζουν και μου βρωμάνε. Από πότε η ψήφος μου έγινε νόμισμα συνδιαλλαγής; Και ποιος έχει την μεγαλύτερη ευθύνη; Ο επικεφαλής της παράταξης που εκβιάζει κάποιον για να μπει στον συνδυασμό του ή να τον ψηφίσει; Ο υποψήφιος που υποκύπτει στον εκβιασμό; Ο ψηφοφόρος που υποκύπτει και τον ψηφίζει; Ή ακόμα κι εγώ που τα ξέρω όλα, αλλά δεν κάνω τίποτα γι’ αυτό; Ο καθένας έχει φυσικά τον σκοπό του. Και ποιανού ο σκοπός είναι ο καλύτερος; Κι αν ακόμα κάποιος απ’ όλους έχει τον καλύτερο σκοπό, μπορεί να χρησιμοποιήσει ό,τι μέσα θέλει;
Αυτή τη στιγμή, στην Άρτα κυκλοφορούν ανάμεσά μας πάνω από 700 υποψήφιοι μόνο για τις δημοτικές εκλογές. Κι αναρωτιέμαι πόσοι είναι οι σκοποί που ψάχνουν εκπλήρωση. Γιατί θεωρητικά, ανεξάρτητα από το πλήθος των υποψηφίων ο σκοπός θα έπρεπε να είναι ένας και μοναδικός. Η ανιδιοτελής συμμετοχή στα κοινά, για το γενικό καλό και όχι το προσωπικό καλό. Κι αυτόν τον σκοπό βροντοφωνάζουν και οι 700. Μα αν είναι έτσι, και ο σκοπός είναι ένας, τότε γιατί όλοι στο σπίτι μου με συμβουλεύουν να ψηφίσω για κάποιους άλλους σκοπούς; Και γιατί χρησιμοποιούν τις εκλογές ως μέσον για την εκπλήρωση του σκοπού τους;
Σας το ‘πα από την αρχή. Δεν είμαι καλός στα διλλήματα. Και τότε πως μπορώ να διαλέξω ανάμεσα σε τόσους υποψήφιους; Για ν’ αποφύγω λοιπόν το μπέρδεμα αποφάσισα να σταματήσω για λίγο να ακούω τον έναν και τον άλλον να μου λένε ποιόν σκοπό να ψηφίσω. Γιατί όπως έλεγε και ο Σωκράτης «μιλώντας συνεχώς για αγριόχοιρους και κυνοκέφαλους πιθήκους δεν αποκτάς απλώς συμπεριφορά χοίρου εσύ ο ίδιος, αλλά και τους ακροατές πείθεις να κάνουν το ίδιο». Ή με άλλα λόγια πιο σύγχρονα. Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι, όταν αγωνίζεσαι- μάχεσαι με τα ίδια όπλα που χρησιμοποιεί ο εχθρός σου, δηλαδή όταν χρησιμοποιείς τις μεθόδους και τα μέσα που αυτός χρησιμοποιεί για τον δικό σου επιδιωκόμενο σκοπό, τότε μεταλλάσσεσαι σιγά τόσο στην μορφή όσο και στο περιεχόμενο και αρχίζεις να μοιάζεις με αυτόν. Τότε σιγά, σιγά ο αγώνας σου αυτό-αναιρείται και απομακρύνεσαι από τον σκοπό για τον οποίο ξεκίνησες τον αγώνα.
Κι αν παρόλα τα παραπάνω, για μερικούς ο σκοπός εξακολουθεί να αγιάζει τα μέσα, τότε αυτοί οι ίδιοι θα πρέπει να γνωρίζουν και να μας πουν κι εμάς τι είναι αυτό που αγιάζει τον σκοπό τους. Για άλλη μια φορά τη λύση πρέπει να δώσουν πάλι οι πολίτες. Οι πολίτες που πιστεύουν χωρίς Αμφιβολίες πολλές, χωρίς Αμφιβολίες τρελές ότι «Στην πολιτική, είναι τα μέσα που καθαγιάζουν τον σκοπό και ποτέ ο σκοπός τα μέσα» (Αλμπέρ Καμύ).
Ένοχος, υπεράνω πάσης Αμφιβολίας