Του Δημητρίου Αθανασάκη, δικηγόρου

Οπως ένας αστροναύτης κυνηγάει τα αστέρια, έτσι πρέπει να αρχίσουμε το όνειρο για την εξωστρέφεια στην Άρτα, χωρίς σταματημό.
H γειτονική Πρέβεζα είναι η πύλη της Βορειοδυτικής Ελλάδας στην Δυτική Ευρώπη και την Μέση Ανατολή. Με εξαιρετική γεωγραφική θέση στον μυχό του Αμβρακικού κόλπου και στην ένωση με το Ιόνιο Πέλαγος, εκεί που για τα μάτια της Κλεοπάτρας κονταροχτυπήθηκαν Οκτάβιος και Αντώνιος, βρίσκεται η ευκαιρία για την τουριστική ανάπτυξη της Άρτας.
Το αεροδρόμιο του Ακτίου (στο εξωτερικό είναι αμιγώς γνωστό ως Preveza Airport, προς το τοπικό συμφέρον της πόλης της Πρέβεζας) σημειώνει αφίξεις με γεωμετρική πρόοδο με ορδές τουριστών που διοχετεύονται στην πλειοψηφία τους στην Λευκάδα, την Πάργα και τα Σύβοτα. Κάποιοι κάνουν στάση και στην Πρέβεζα, η οποία διαθέτει μια εκπληκτική μαρίνα για σκάφη. Η εισροή των τουριστών στην Άρτα αγγίζει το θεαματικό 0%. Την ίδια στιγμή σε απόσταση 120 χιλιομέτρων από το τρίτο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και την είσοδο – πύλη από την Δυτική Ευρώπη, την Ηγουμενίτσα, η ροή των αφίξεων στην Άρτα αποτελείται αποκλειστικά από ομογενείς Αρτινούς – παραθεριστές. Ντροπή.
Η πόλη πάσχει από μια ανεκδιήγητη εσωστρέφεια και ο τοπικός άρτος και θεάματα εξαντλείται σε πανηγυροεκδηλώσεις με δημοτικά κονδύλια που τοποθετούνται αφειδώς σε λαϊκίζουσες τραγουδιάρες και σούβλες. Για τρεις μέρες ένθεν και ένθεν του 15αύγουστου.
Η τουριστική ατζέντα σίγουρα είναι ανέκδοτο και αυτό αδικεί μια πόλη και έναν νομό με την πλουσιότερο όγκο αρχαιολογικών – βυζαντινών και μεταβυζαντινών μνημείων στην Βορειοδυτική Ελλάδα. Αφήνεται έξω ένα πολύ σημαντικό κομμάτι πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα ανάπτυξης και χάνονται πόροι που θα μπορούσαν να βελτιώσουν σε σημαντικό βαθμό την ποιότητα ζωής των ντόπιων και να εξασφαλίσουν σταθερές ροές χρηματοδότησης, όχι για τρεις ημέρες τον 15αύγουστο, αλλά για όλον τον χρόνο.
Ακούω αρκετές φορές από ντόπιους να διαπιστώνουν πως η Άρτα έχει χάσει το στοίχημα και ότι η πόλη θα βυθίζεται όσο μάς διοικούν αυτοί που μας διοικούν. Ότι φταίνε τα Γιάννενα. Την ίδια στιγμή ρίχνουν μονοκούκι σταυροφορία σε αυτούς που εξυβρίζουν. Αυτό πρέπει να αλλάξει, και ως πολίτες να απαιτούμε συγκεκριμένες ατζέντες και δεδομένα όπως αρμόζουν σε αναπτυξιακά προγράμματα με κύρος και όχι να βασιζόμαστε σε υποσχέσεις πρόσκαιρες, ανυπόγραφες και χωρίς αντίκρισμα.
Ως ιδιώτης έκανα ερώτηση στην εταιρεία που διαχειρίζεται το διαφημιστικό κομμάτι στις αφίξεις στο αεροδρόμιο του Ακτίου. Το κόστος διαφήμισης σε πάνελ τους μήνες Απρίλιο – Οκτώβριο ανερχόταν στα 3.000 ευρώ. Την ίδια ώρα, θα μπορούσε ο Δήμος Αρταίων να έχει ένα stand έξω από τις αφίξεις και να μοιράζει διαφημιστικό υλικό για την Άρτα και να προσλάβει δύο – τρεις ξεναγούς Αγγλικών – Γαλλικών και να πραγματοποιούν ολοήμερες ξεναγήσεις στην πόλη και στο νομό. Δεν γνωρίζω, επίσης, αν ο Δήμος έχει προσεγγίσει ποτέ τις αεροπορικές εταιρείες ή τους τουριστικούς κολοσσούς που δραστηριοποιούνται στο Άκτιο, όπως την TUI και άλλες για να εντάξουν την Άρτα ως τουριστικό προορισμό. Υποψιάζομαι πως όχι. Ζητάω πολλά, δύσκολα, ακατόρθωτα ή μήπως πανάκριβα;
Αυτό που παρατηρώ ως απλός ψηφοφόρος και ως Έλληνας ομογενής που πληρώνει φόρους στην Ελλάδα είναι ότι η Άρτα πάσχει από branding και marketing, κοινώς δεν έχει καθιερωθεί ως τοπόσημο και ούτε διαφαίνεται ορίζοντας προβολής στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Oφείλω, ωστόσο, να δώσω μεγάλα εύσημα στον συνάδελφο Θεοχάρη Βαδιβούλη για το ότι έφερε στο φως το Εβραϊκό κομμάτι της ιστορίας της πόλης μας και την συνεπάγουσα εισροή επισκεπτών Εβραϊκής καταγωγής από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Στο δια ταύτα, είμαστε προετοιμασμένοι να ανοίξουμε το όνειρο; Θα δώσουμε την ευκαιρία σε κάποιους από τα Αρτινά ψηφοδέλτια που ευαγγελίζονται αυτό το όραμα να πιέσουν την πολιτική εξουσία για λύσεις; Θέλουμε ξένους στην Άρτα ή παραμένουμε προσκολλημένοι στο παραμύθι των κοτζαμπάσηδων που μοιράζουν λαϊκισμό ότι θα γίνουμε ντεμέκ γκαρσονάκια ή θα μας πάρουν τις περιουσίες οι Ντουμπανέζοι; Θέλουμε πραγματικά ανάπτυξη ή ξημερώματα να δίνουμε δικαιώματα;