Του Βασίλη Τάτση, φιλολόγου

Στις 24 Αυγούστου, ημέρα Τετάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Φωτογραφίας, η μητρική της Γραμμενίτσας γη άνοιξε για να αγκαλιάσει και να στοργέψει το κουρασμένο από την πολύχρονη δοκιμασία σώμα του Απόστολου Παπαδημητρίου. Τον αποχαιρετήσαμε τον αδελφό μας Λάκη στον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου, αλλά δεν τον αποχωριστήκαμε και δεν πρόκειται να τον αποχωριστούμε ποτέ. Η ψυχή του παραμένει εδώ, σαν το φως εκείνο που μέσα στο σκοτεινό θάλαμο της ζωής μετέτρεπε τα χιλιάδες κλικ σε φωτεινές αναλαμπές της μνήμης, συνδέοντας άρρηκτα το παρόν με το αιώνιο και το θνητό με το αθάνατο.
Ο Απόστολος Παπαδημητρίου γεννήθηκε το 1928 στη Γραμμενίτσα Άρτας. Ξεκίνησε σαν καραγκιοζοπαίχτης το 1937 και ταυτόχρονα εργαζόταν στο τσαγκαράδικο του πατέρα του Νικόλαου, εκείνα τα χρόνια της μεγάλης φτώχειας. Με την φωτογραφία τον έφερε σ’ επαφή ο συγχωριανός μας Λάμπρος Ευ. Πεταλάς, ο οποίος έμαθε τα βασικά της φωτογραφίας στο Στρατό. Έτσι αποφάσισε να ασκήσει το επάγγελμα του φωτογράφου, αγοράζοντας τη δική του φωτογραφική μηχανή από την Άρτα, «ένα κουτάκι τόσο δα», και στη συνέχεια μια καλύτερη από την Αθήνα.

Το 1950 τράβηξε τις πρώτες του φωτογραφίες επί πληρωμή για τις άδειες καλλιέργειας καπνών και στη συνέχεια για τις αστυνομικές ταυτότητες. Τα θέματά του ήταν πάντα «κατά παραγγελία», κοινωνικές εκδηλώσεις, γάμοι, βαφτίσια, πανηγύρια, «γαϊτανάκια», αλλά και μεγεθύνσεις, διπλοτυπίες κ.α.

Με το μοτοσακό και τη φωτογραφική του μηχανή όργωσε όλα τα χωριά της ευρύτερης περιοχής της Άρτας και έγινε γνωστός σε όλους ως ο «ΦΩΤΟ ΛΑΚΗΣ».

Παράλληλα με τη φωτογραφία, το 1962, άρχισε να ασχολείται και με τις υπαίθριες κινηματογραφικές προβολές. Αγόρασε στην Αθήνα μία κινηματογραφική μηχανή των 35mm, και με αυτή περιόδευε σε όλη σχεδόν την Ήπειρο φτάνοντας μέχρι την ακριτική Κακαβιά, στα σύνορα με την Αλβανία, απλώνοντας το πανί του σε κάθε ελεύθερο χώρο, διότι αυτή ήταν η μοναδική διασκέδαση των κατοίκων εκείνη την εποχή.

Η επιτυχία που είχε σ’ αυτές τις προβολές έφερε τη δημιουργία κλειστής αίθουσας κινηματογράφου στο χωριό μας, στο κτήριο του Σπυρίδωνος Τσαρακλημάνη, χωρίς όμως την αναμενόμενη επιτυχία, γιατί το 1972 με την έλευση της Κρατικής τηλεόρασης στην περιοχή, ο Κινηματογράφος άρχισε να φθίνει. Έτσι το 1976, μην μπορώντας να ανταπεξέλθει οικονομικά, πήγε στη Λιβύη σαν εργάτης προσπαθώντας να ξεχρεώσει τα γραμμάτια από τις δύο μηχανές που είχε αγοράσει.

Ο Ντίνος Δημόπουλος το 1983 στην ταινία του «Τα δελφινάκια του Αμβρακικού», του έδωσε το ρόλο του κινηματογραφιστή, χρησιμοποιώντας και ένα μέρος από το πλούσιο φωτογραφικό του αρχείο.

Ο ίδιος επαναλάμβανε συχνά πως «η φωτογραφία για εμένα ήταν το καλύτερο πράμα, η καλύτερη δουλειά που μ’ άρεσε πολύ, τίποτις άλλο». Κι αυτό δεν είναι τόσο απλοϊκό, όσο ακούγεται. Γιατί οι φωτογράφοι είναι οι μάρτυρες και οι αφηγητές του παρελθόντος, είναι εκείνοι που αντιστέκονται με την τέχνη τους στη σκόνη του χρόνου που καλύπτει ανεπαίσθητα αλλά σκληρά, πρόσωπα, τοπία, γεγονότα, συναισθήματα, αλήθειες και πολιτισμούς.

Οι φωτογραφίες του Λάκη είναι τα άνθη της δικής μας γης. Δεν υπάρχει Γραμμενιτσιώτης στη διαδοχή των γενεών, που να μην έχει στηθεί μπροστά στο φακό του, για να συνομιλήσει μυστικά μαζί του παραδίδοντας στην αιωνιότητα ύφος, έκφραση και ήθος, συναισθήματα και κρυφά μηνύματα, μικρές νίκες της ασπρόμαυρης τέχνης πάνω στη φθορά της ζωής.

Ο Λάκης με ελάχιστα τεχνικά μέσα, αλλά με το μοναδικό πολυσχιδές πηγαίο ταλέντο του, την αφυπνιστική δύναμη της φωτογραφικής του Τέχνης και την ηθοποιητική δύναμη του Κινηματογράφου του ’60, κατα- ξιώθηκε ως Απόστολος της αυθεντικής έβδομης και όγδοης Τέχνης. Κι αν έφυγε για το ταξίδι της μεγάλης σιωπής, άφησε πίσω του ανεξίτηλα αποτυπώματα δημιουργίας, που θα κάνουν διαρκώς αισθητή την παρουσία του και αιωνία του τη μνήμη.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ