Αλήθεια πως ξεχνιέται το διαρκές και ρητορικό ερώτημα «αν υπάρχει κράτος» που αναφωνούμε καθημερινά και ιδίως σε τραγωδίες, κάθε φορά που φτάνουμε στην κάλπη; Ποιος μπορεί να μου απαντήσει τι στο καλό συμβαίνει τότε και ξεχνάμε όσα ζήσαμε, όσα υποσχεθήκαμε και όσα χέρια κόψαμε; Ειλικρινά δεν έχω απάντηση και κυρίως δεν μπορώ να ερμηνεύσω πως ο Κ. Μητσοτάκης κατόρθωσε όχι απλώς να επανεκλεγεί πρωθυπουργός, αλλά και να αυξήσει το ποσοστό του κόμματος του…
Προφανώς είχε απέναντί του ξέπνοες κομματικές καρικατούρες με ανύπαρκτο, ασαφή ή και παιδαριώδη πολιτικό λόγο. Αλλά πάλι, νομίζω ότι είναι άλλο πράγμα να ψηφίζεις και άλλο πράγμα να καταψηφίζεις! Μήπως κάνω λάθος και είναι αυτόματη η μετάβαση από την απόρριψη στην επιλογή; Και πάλι δεν έχω απαντήσεις!
Μια και μόνη αληθοφανή εξήγηση άκουσα όλο αυτό το διάστημα της αναζήτησης για το αποτέλεσμα της ψήφου. Προέρχεται όχι από περινούσαστους αναλυτές και ακριβοπληρωμέ- νους λαϊκούς ιχνηλάτες αλλά από τον γιό μου. Αυτός, λοιπόν, αποστασιοποιημένος, ανεπηρέαστος ψύχραιμος «γνωμάτευσε» ότι ο κοσμάκης δεν ψηφίζει με γνώμονα πόσα χρήματα από απάτες και συναλλαγές κερδίζουν οι λυμεώνες του δημοσίου χρήματος, αλλά πόσα επιδόματα θα πάρει ο ίδιος ώστε να μην κουνηθεί όλο το μήνα… Και κάπως έτσι άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ιδίως τα τελευταία χρόνια, δημιουργήθηκε μια ευρεία τάξη κοινωνικών παρά- σιτων που εξ επιλογής ζει μόνο με επιδόματα. Επιδόματα που έρχονται άκοπα και είναι αρκετά και πάντως συμφερότερα έναντι του γλίσχρου κατώτατου μισθού.
Θυμάμαι το σχόλιο της κυρίας στην τηλεόραση όταν τη ρώτησαν αν είναι ικανοποιημένη με την κυβέρνηση Μητσοτάκη: «πόσα να δώσει και αυτό το παιδί…», που έγινε σλόγκαν και σε πολλούς προκάλεσε θυμηδία. Όμως κανένας ή έστω ελάχιστοι και πάντως με μεγάλη καθυστέρηση, αντιλήφθηκαν ότι αυτό το σχόλιο πιθανότατα κρύβει το… μυστικό της ψήφου. Οι κάρτες σίτισης, θέρμανσης, καυσίμων, χιονιού και (οσονούπω) πυρκαγιών έχουν εθίσει τους πολίτες στην κρατική επαιτεία και το πολυάνθρωπο επιτελείο του Μαξίμου που έχει εντοπίσει αυτό το σύμπτωμα το διαχειρίζεται με μαεστρία. Πρόκειται για εξάρτηση που ρίχνει στάχτη στα μάτια εκατομμυρίων πολιτών κάθε φορά που πλησιάζουν σε κάλπη! Προφανώς και όλοι αντιλαμβάνονται, ακούνε, βλέπουν και διαβάζουν τα όσα συμβαίνουν γύρω τους και τα όσα υπεσχημένα δεν υλοποιούνται.
Απλώς ζυγίζουν τα πράγματα και με τη ζυγαριά της εξαθλίωσης κάνουν την επιλογή τους – τι και αν ενίοτε είναι σε βάρος των παιδιών τους. Για παράδειγμα όλα αυτά τα επιδόματα της 4ετίας, φόρτωσαν με περίπου 60 δις ευρώ το δημόσιο χρέος. Χρήματα που θα κληθούν να καταβάλλουν τα σημερινά παιδιά αυτής της χώρας …
Λοιπόν, όλοι ενδόμυχα γνωρίζουμε ότι στην κυριολεξία δεν υπάρχει κράτος. Και επίσης, γνωρίζουμε ότι αντ` αυτού, έχει συγκροτηθεί μια δράκα ανερμάτιστων χρυσοκάνθαρων που χάρη στον μηχανισμό του αποκαλούμενου «επιτελικού κράτους», κάνουν ό,τι γουστάρουν και δίχως να λογοδοτούν σε κανέναν. Κυβερνούν, νομοθετούν, δικάζουν. Και ακόμα, συναλλάσσονται, πουλούν και ξεπουλούν, ορίζουν υπουργούς, διορίζουν δικαστές. Λέγονται και γράφονται ονόματα σχετικά με το ποιοι είναι αυτοί και τι ρόλο έχει ο καθένας τους. Και ο πρωθυπουργός είναι τάχα αυτός άμοιρος ευθυνών; Προφανώς όχι, γιατί αυτός τους επέλεξε. Τον καθένα τους ξεχωριστά για να ασκεί έκαστος τον ρόλο του και όλοι μαζί την παράσταση…
Το κράτος μας, λοιπόν, δεν αδρανεί. Δεν αδράνησε ούτε στα Γεράνια, ούτε στη Ρόδο, ούτε στην Εύβοια. Αυτό είναι, εμείς παραμυθιαζόμαστε να είναι άλλο. Και προφανώς δεν υπάρχει σχεδιασμός, δεν υπάρχει εξοπλισμός, δεν υπάρχει μηχανισμός έγκαιρης ανταπόκρισης. Έννοιες όπως «προετοιμασία», «ετοιμότητα» και «αποτελεσματικότητα» ήταν και πα- ραμένουν άγνωστες για τους αριβίστες της εξουσίας.
Αυτοί στην κυβέρνηση το ξέρουν και το διασκεδάζουν, όπως για παράδειγμα ο πρωθυπουργός κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην αεροπορική βάση της Ελευσίνας όπου – εν μέσω καταστροφικών πυρκαγιών – έκανε αστειάκια στους πιλότους λέγοντάς τους ότι έχουν «δουλίτσα» αυτές τις μέρες. Αυτούς που λίγες ώρες μετά έδιναν τη ζωή τους για να σβήσουν τις πυρκαγιές… Αλήθεια, είναι στα καλά του; Έχει επίγνωση της κατάστασης, αντιλαμβάνεται ότι καταστρέφεται η χώρα ή μήπως…
Όμως το χειρότερο είναι ότι εμείς το ξέρουμε καλύτερα από όλους αυτό γιατί απλούστατα, το υφιστάμεθα. Κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε ώρα. Αλλά η στάχτη στα μάτια ένεκα της εξάρτησης, μας κάνει τυφλούς, ανίκανους να δούμε ότι ο βασιλιάς εκτός από γυμνός είναι και επικίνδυνος!
ΥΓ: Σε λίγες ημέρες (Αύγουστος του 2007) συμπληρώνονται 16 χρόνια από τη μεγάλη πυρκαγιά στην Ηλεία. Για «ανείπωτη εθνική τραγωδία» είχε κάνει λόγο ο τότε πρωθυπουργός Καραμανλής, ενώ από την πλευρά του ο ανεκδιήγητος υπουργός Δημόσιας Τάξης Πολύδωρας είχε μιλήσει για «ασύμμετρη απειλή» και για τον «στρατηγό άνεμο». Η τραγωδία του καλοκαιριού του 2007 που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 84 ανθρώπων και την καύση 1.500 σπιτιών και την αποτέφρωση 270 χιλιάδων στρεμμάτων, γρήγορα ξεχάστηκε.
Και φυσικά ποτέ δεν έγινε μνημόσυνο για τα θύματα με την παρουσία του Μητσοτάκη και της κουστωδίας του, όπως συνέβαινε κάθε χρόνο στο Μάτι… Τελικά, σ’ αυτή τη χώρα εκτός από τα δένδρα ψηφίζουν και οι… νεκροί.
* Ο Κώστας Παπαθεοδώρου
είναι δημοσιογράφος