Του Νικόλαου Καραδήμα*
Αναμφίβολα και όπως φάνηκε με το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιουνίου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκ των πραγμάτων, αποδεικνύεται ότι θα μείνει στην ιστορία.
Κλείνει φανερά την περίοδο της μεταπολίτευσης ως ο τελευταίος πρωθυπουργός. Την μεγαλύτερη χρονικά περίοδο από καταβολής του πολιτικού γίγνεσθαι της νεότερης ιστορίας. Ταυτόχρονα ανοίγει μια άλλη περίοδο επίσης ως ο πρώτος πρωθυπουργός. Μία περίοδο που ιστορικά θα λάβει και αυτή τα χαρακτηριστικά της που θα προκύψει αναγκαστικά και η ονοματολογία. Σαφώς το όνομα θα ξεφεύγει από τα σύνορα της χώρας! Θα είναι κατά κάποιο τρόπο πιο ευρωπαϊκό. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς αν κλείνουν οριστικά όλα τα μέτωπα της ευρωπαϊκής ανυπακοής που δημιουργήθηκαν ως πολιτικοί σχηματισμοί ανατροπής, αλλά περιορίζονται.
Δημιουργήθηκαν δυστυχώς από σύγχρονους υπαρξιστές που αντέγραψαν κακέκτυπα τον Ζαν Πωλ Σαρτρ. Χρησιμοποίησαν περισσότερο τον πολιτικό ακτιβισμό, παρά την φιλοσοφική του θεωρία περί υπαρξισμού για να προσεγγίσουν τουλάχιστον τόσο στη θεωρία, όσο και στην πράξη έναν ιδεατό Μαρξισμό, με αποτέλεσμα να αποτύχουν παταγωδώς. Βέβαια οι προσπάθειές τους θα συνεχιστούν. Σε κάθε περίπτωση όμως στον αντίποδα των άλλων άκρων της Ευρώπης καιροφυλακτεί ο φόβος του φονταμενταλισμού και οι ζηλωτές του ανασυγκροτούνται. Η προσπάθειά τους θα εστιάζει στην στροφή της ανθρωπότητας σε άκρως υπερσυντηρητικά, υπερπατριωτικά θρησκευτικά καθεστώτα. Αλλά πλέον δεν θα είναι τόσο εύκολο, γιατί δεν βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα που ο Αμερικανικός προτεσταντισμός τα κατάφερε αλλά στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Η Ευρώπη φαίνεται τουλάχιστον να είναι κατά θέση και φύση ισχυρότερη των ΗΠΑ και δεν την ακολουθούν οι δυο καταστροφικοί πόλεμοι που την καταρράκωσαν.
Με βεβαιότητα πλέον και ο Ισλαμισμός καραδοκεί, αλλά πιο αδύναμος, λόγω της απώλειας των ιστορικών ηγετών του. Απαραίτητα όμως για την χώρα θα πρέπει να βρεθεί ακόμα ένας ισχυρός ηγέτης, από την επιστημονική κοινότητα, την ομογένεια η από κάπου τελικά που θα βρει τον χώρο του, γιατί οι υπάρχοντες δεν είναι ικανοί να προσφέρουν στη χώρα όπως τουλάχιστον αποδείχθηκε. Έχει ανάγκη η Ευρώπη την δικιά της περίοδο. Να ξεχαστεί ο μεσαίωνας και να αποτελεί μόνο μια μακρόχρονη ιστορική περίοδο που διήρκησε 10 αιώνες. Από τον 5ο αιώνα με την κατάλυση του Δυτικού Ρωμαϊκού κράτους, η κατ’ άλλους με τον θάνατο του Ιουστινιανού μέχρι την ανακάλυψη της Αμερικής τον 15ο αιώνα. Χρειάζεται η Ευρώπη μια δεύτερη ευκαιρία όπως τότε με την Αναγέννηση.
* Ο Νικόλαος Καραδήμας με καταγωγή από την Άρτα είναι συγγραφέας
