Για μένα βρέχουν τα βουνά, για μένα ψιχαλίζουν,/ για μένα σέρνει ο ποταμός, για μένα κατεβάζει,/ για μένα σέρνει ο ποταμός κατεβασιά μεγάλη./ Σέρνει δεντρά, σέρνει κλαδιά, σέρνει μαύρα λιθάρια,/ σέρνει και μια γλυκομηλιά με μήλα φορτωμένη.
Τραγούδι που το λένε κυρίως στο Συρράκο, αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές. Είναι τραγούδι πολύ παλιό που σχετίζεται, λένε κάποιοι, με την πανδημία της Ασιατικής γρίπης, η οποία είχε έρθει από την Ισπανία κάπου εκεί στα 1918 και είχε πολλά θύματα.
Με το τραγούδι αυτό, η λαϊκή μούσα θέλει να δείξει το μέγεθος, καθώς και τις συνέπειες της πανδημίας της εποχής εκείνης. Τα βουνά προσωπο- ποιούνται συμμετέχοντας κι αυτά με τον δικό τους τρόπο, όπως και κάθε στοιχείο της φύσης σε χαρές ή λύπες καθώς και σε μεγάλα γεγονότα.
Στέλνουν στην αρχή το δάκρυ τους με το ψιχάλισμα και κατόπιν το κλάμα τους με τη βροχή. Ο ποταμός σαν θηρίο ανήμερο, σέρνει κατεβασιά μεγάλη που στο διάβα του παρασύρει κλαδιά, δέντρα και λιθάρια. Στην πραγματικότητα είναι τα αθώα θύματα κάθε ηλικίας από τη μάστιγα της εποχής εκείνης.
