Κείμενο – Φωτο: Σοφία Εξάρχου
Κάθε Ιούνιο γιορτάζονται «Τα Ελευθέρια», οι καθιερωμένες εκδηλώσεις για την απελευθέρωση της πόλης της Άρτας. Μέσα σ’ αυτά εντάσσονται και οι μουσικές ή χορευτικές εκδηλώσεις των Πολιτιστικών Συλλόγων της πόλης μας. Αυτή τη χρονιά η έκπληξη έγινε από το χορευτικό τμήμα του Μουσικοφιλολογικού Συλλόγου «Ο ΣΚΟΥΦΑΣ». Στον αύλειο χώρο της επιβλητικής Παναγίας της Παρηγορήτισσας η πολυμελής ομάδα του χορευτικού έδωσε κυριολεκτικά «παράσταση».
Σ’ αυτόν τον χώρο που είναι από μόνος του ένα κόσμημα δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για μια εξαιρετική παρουσία. Το θέμα της βραδιάς ήταν η ντοπιολαλιά της Ελλάδος. Η ιδέα ήταν να ξεκινήσουν με μίνι θεατρικά «σκετσάκια», όπως αυτά που παίζαμε ως μικρά παιδιά στο σχολείο, με την ιδιωματική προφορά της κάθε περιοχής και αντίστοιχους χορούς.
«Άκσαμαν αρτνά», Ηπειρώτικα, κουβέντες του Θεσσαλικού κάμπου, Κυκλαδίτικα και Κρητικά «μωρέ κοπέλι κουζουλό». Οι ιδιωματισμοί κάνουν την κάθε περιοχή ξεχωριστή. Ο τρόπος έκφρασης και ο χορός επίσης. Το τμήμα των ενηλίκων παρουσιάστηκε με πολιτικά ρούχα, δηλαδή όχι με τις παραδοσιακές φορεσιές. Όμως όλοι ήταν ντυμένοι λες και βγήκαν από σκηνικό ταινίας της δεκαετίας του 1950. Ήταν όμορφη εικόνα καθώς παρουσιάστηκαν σχεδόν όλοι με τα ρούχα τους και τα κορίτσια με περιποιημένους κότσους, που παρέπεμπαν σε μια άλλη εποχή. Προσεκτικά διαλεγμένα χρώματα, σχημάτιζαν ένα εξαιρετικό συνολικά οπτικό αποτέλεσμα.
Πολλές οι ώρες της πρόβας και της προετοιμασίας. Ο συντονισμός των κορμιών και των βημάτων το αποδεικνύει. Το όμορφο αποτέλεσμα έβγαινε και από την ακούραστη και συνεχόμενη εναλλαγή των χορευτών. Δεν κοντοστάθηκαν, ούτε στιγμή. Δεν έδειξαν να κουράστηκαν. Τα χαμόγελα ήταν καρφωμένα στο πρόσωπό τους. Και βέβαια το πιο σημαντικό όλων είναι ότι δεν κοίταξαν ούτε στιγμή κάτω στα πόδια του διπλανού τους. Μια συνεχής αέναη κίνηση, σε ένα στροβιλισμό των ζευγαριών έδιναν την όμορφη εικόνα. Χόρεψαν με την ψυχή τους. Τα βήματά τους ακολουθούσαν πιστά το ρυθμό με μια καταπληκτική ομοιογένεια και συγχρονισμό. Όλες αυτές οι ώρες της προετοιμασίας βρήκαν τον τρόπο να εκτονωθούν.
Το κάθε χορευτικό γκρουπ εναλλασσόταν με το επόμενο σε μια συνεχόμενη ροή. Πολλά άτομα επί σκηνής σε ένα τέλειο συντονισμό. Οι υπόλοιποι είχαν νοικοκυρεμένα τακτοποιηθεί σε τραπεζάκια με καρό τραπεζομάντηλα δίπλα από τη σκηνή, σαν να ήταν σε ταβέρνα της γειτονιάς και παρακολουθούσαν την παράσταση ως θεατές μαζί μας. Συνήθως στα χορευτικά πάμε να δούμε το παιδί μας, το ανί-ψι μας, τον φίλο μας, τον κολλητό μας να χορεύει. Εδώ η παράσταση κέρδισε τις εντυ- πώσεις και όλων αυτών που απλά ήρθαν για να παρακολουθήσουν χωρίς να έχουν κάποιο συγκεκριμένο άτομο δικό τους.
Η μεγάλη χαρά ήρθε με την ευδιάθετη παρουσία των νεαρότερων της παρέας. Η σκηνή πυροδοτήθηκε από την δροσερή τους παρουσία.
Μόλις μπήκαν τα νιάτα στη σκηνή και άρχισαν να χορεύουν πεντοζάλι των Κρητικών, μας έπιασε ζαλάδα από την ένταση και τη δυναμική τους ζωντάνια. Και δόστου να χαμογελούν όλα τα παιδιά. Ναι, αυτή νομίζω ήταν η καλύτερή τους στιγμή. Η φρεσκάδα του νέου αίματος που συνεχίζει την παράδοση. Η πολιτιστική μας κληρονομιά των νεότερων χρόνων να συνεχιστεί, να φυλαχτεί ανέπαφη από παρεμβολές και να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές. Είναι το κληροδότημα για τους επόμενους.
Αξιέπαινη η παρουσία του Νίκου Παπαδημητρίου. Έκανε αισθητή την παρουσία του σ’ ένα μικρό θεατρικό. Είναι ένα πρόσωπο άμεσα συνδεδεμένο με το θεατρικό τμήμα του «ΣΚΟΥΦΑ», ο οποίος για πάρα πολλά χρόνια προσφέρει τις «υπηρεσίες του» στον Σύλλογο.
Το χειροκρότημα του κοινού ήταν η επιβράβευση όλων των προσπαθειών. Τα 50 περίπου άτομα του χορευτικού, μας έδωσαν την εντύπωση ότι δεν ήρθαν απλά για να χορέψουν σε μια σκηνή. Έκαναν την ίδια την σκη- νή αυλή του σπιτιού τους. Χόρεψαν, όπως αισθανόταν, με το ρυθμό να καθοδηγεί τα βήματά τους πάνω στο πατάρι. Ξεκίνησαν γλέ- ντι με χορό και τραγούδι.
Πραγματικά εάν συνεχιζόταν λίγο ακόμα θα σερβίριζαν και τσιπουράκια και θα μπαίναμε όλοι μαζί στο χορό. Και του χρόνου!
