Πριν από χιλιάδες χρόνια στο ίδιο μέρος ένας αλλόκοτος αλλά πολύ ανοιχτομάτης λαός επινόησε ένα σύστημα για να μπορεί να συγκρίνει δύο διαφορετικές και αντικρουόμενες απόψεις.
Έστηνε δύο βήματα, δύο βάθρα το ένα κοντά στο άλλο. Στο ένα ανέβαινε ο ρήτορας ου υποστήριζε την μια και στο άλλο βήμα ο υποστηρικτής της άλλης άποψης.
Πρώτα μιλούσε ο ένας και εξέθετε τα επιχειρήματα που κατά την γνώμη του στήριζαν την άποψή του και ακολούθως μιλούσε ο άλλος και έλεγε τα δικά του. Το πλήθος άκουγε και τον έναν, άκουγε και τον άλλο και όταν συμφωνούσε με ένα επιχείρημα που άκουγε αναφωνούσε: «Βραβεύω, βραβεύω».
Το σκηνικό αυτό με τα δύο βήματα ονομάσθηκε Δίβατον ακριβώς γιατί είχε δύο βήματα. Το σύστημα αυτό, όπως και πολλά άλλωστε, το δανείστηκαν οι νέο-πολιτισμένοι δυτικοί σε εποχές που οι απόγονοι εκείνου του λαού είχαν τεθεί σε πνευματική κατάσταση. Το δίβατον το έγραψαν debate και το καλύτερο που κατόρθωσαν να προφέρουν ήταν ντιμπέιτ. Μα ούτε και το «βραβεύω» μπόρεσαν να μιμηθούν σωστά και το κατάντησαν bravo. Αυτό το «ευ» που τους δυσκόλευε το αφαίρεσαν.
Αφιερωμένο σε όλους τους νέο-Έλληνες παρουσιαστές και τηλεθεατές κλπ μήπως και καταλάβουν ότι σε εκλογές όταν μιλούσαν πχ πέντε πολιτικοί δεν είχαμε δίβατον αλλά πολύβατον μια και είχαμε πολλά βήματα. Δυστυχώς συνηθίζουν να δείχνουν την… όποια καλλιέργειά τους χρησιμοποιώντας αντί για Ελληνικές λέξεις «ξένες λέξεις της μόδας». Ας επινοήσουμε, επιτέλους, την λέξη multibate όταν είναι πολλά τα βήματα (πολλοί ρήτορες) κρατώντας την λέξη debate για όταν είναι δύο.