Του Βασίλη Μαλαμή*
Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία πολλές φορές σε πολιτικές της συζητήσεις δίνει λάθος ερμηνείες στον όρο της εθνοκάθαρσης και της Γενοκτονίας.
Αντικειμενικός σκοπός, λοιπόν, αυτού του άρθρου είναι να αποδείξουμε με όρους πολιτικής ιστορίας ότι αυτές οι έννοιες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους αλλά εξαρτάται από την πολιτική πεποίθηση που έχει ο καθένας και το πως αυτή την ερμηνεύει και την προσλαμβάνει, καθώς όμως και το τι νόημα αυτός της προσδίδει.
Ας ξεκινήσουμε, όμως, πρώτα απ’ όλα με την ανάλυση του όρου Γενοκτονία, η οποία δεν είναι καθόλου ευκρινής στα σχολικά βιβλία και γι’ αυτό ο πολύς κόσμος δεν μπορεί να την κατανοήσει για το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα εκείνη την ιστορική στιγμή από τους Κεμαλιστές στον Ποντιακό και Αρμενικό πληθυσμό.
Από την μια πλευρά Γενοκτονία, σύμφωνα με τον ιστορικό Ενεπεκίδη, είναι η βάσει σχεδίου συστηματική και ολοκληρωτική εξόντωση μιας φυλής, πράγμα το οποίο συνέβη, όπως αποδείχθηκε, στην Ποντιακή και Αρμενική περίπτωση. Αντίθετα, όταν αναφερόμαστε στην εθνοκάθαρση γίνεται αναφορά στην προσπάθεια δημιουργίας εθνικά ομοιογενών γεωγραφικών περιοχών μέσω βίαιου εκτοπισμού πλη- θυσμών που ανήκουν σε ιδιαίτερες εθνικές ομάδες. Η εθνοκάθαρση προϋποθέτει την πλήρη απομάκρυνση και των τελευταίων υπολειμμάτων της στοχευμένης ομάδας μέσω της καταστροφής πολιτισμικών στοιχείων, όπως είναι τα μνημεία, τα νεκροταφεία και οι τόποι λατρείας.
Σε μια αυστηρότερη και γενικότερη μορφή της, η εθνοκάθαρση είναι η εξάλειψη μιας μη επιθυμητής ομάδας σε μία κοινωνία, είτε με τη μορφή της Γενοκτονίας ή της αναγκαστικής μετανάστευσης. Το πιο τρανό ιστορικό παράδειγμα εθνοκάθαρσης ήταν η αναγκαστική εκτόπιση των Τσάμηδων από την Θεσπρωτία και συγκεκριμένα από τον ΕΔΕΣ με τη δολοφονία των 49 προκρίτων στην Παραμυθιά.
*Ο Βασίλης Μαλαμής είναι φιλόλογος

Πηγή προέλευσης άρθρου: Δικτυογραφία