Ο μεγάλος μας ποιητής χρησιμοποιεί τη λέξη «Συρία» συμβολικά. Στην περίπτωσή μας αναφερόμαστε σε κάθε Συρία και σε κάθε Ουκρανία. Σταμάτησε η τηλεόραση να προβάλλει εικόνες από τον πόλεμο εκεί, σταματήσαμε κι εμείς να ανησυχούμε και να συναισθανόμαστε, επιβεβαιώνοντας τελικά ότι η φρίκη αφορά μόνο αυτούς που τη ζουν.
Για όλους εμάς τους άλλους περιορίζεται σε μια εικονική πραγματικότητα, μια πληροφορία που θάβεται μέσα στο πλήθος των αντιφατικών ειδήσεων, στην ακατάσχετη επιφοίτηση των «φεισμπουκικών» εικόνων, στα «λάικ» και στη ματαιοδοξία που διαλύουν και τις δικές μας ζωές.
Κάπως έτσι, τον «καταναλώσαμε» κι αυτόν τον πόλεμο. Διχαστήκαμε στην αρχή, φταίει εκείνος, φταίει ο άλλος, από εδώ η απληστία, από εκεί ο ολοκληρωτισμός, στη μέση οι σύγχρονοι Πόντιοι Πιλάτοι, μετά ασκήσαμε το σύνηθες χρέος μας με τις χωριστές διαδηλώσεις, τα συνθήματά μας και την ανθρωπιστική βοήθεια που ξεπλένει κάθε ενοχή. Κι ακολούθως «την κάναμε» για τα γνωστά τριήμερα, για να εκτονωθούμε από την πολλή στενοχώρια και τον βαρύ καημό, στους γνωστούς τουριστικούς προορισμούς μιας επιδοματικής πολιτικής.
Κι όμως, ο πόλεμος είναι εκεί. Και κλιμακώνεται. Κι ούτε μια φράση για το τι μέλει γενέσθαι σ’ αυτή την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο από κανέναν, μόνο τα ίδια και τα γνωστά του κομματικού φατριασμού. Και είναι κι εδώ ο πόλεμος, όπου καμιά ιδεολογία δεν προτείνεται ή δεν μπορεί να εμπνεύσει τις μάζες που έχουν εθιστεί στην αντιπαλότητα, στη σύγχυση, και στους από μηχανής θεούς. Είναι παντού ο πόλεμος σ’ έναν κόσμο που κλονίζεται συθέμελα με τους πολεμικούς εξοπλισμούς να εντείνονται, με τον πλανήτη να ψυχομαχεί, με τις ανισότητες να θεριεύουν, με τις συν- θήκες – όπως η New Start – να καταπατούνται, με τις τράπεζες να καταρρέουν, με μας να εξοικειωνόμαστε σε δόσεις με τις απειλές για πυρηνικά όπλα, και με τα διάφορα κράτη να τάσσονται, άμεσα ή έμμεσα, στο πλευρό της μιας ή της άλλης πλευράς, στο σκηνικό του φόβου και του παροντισμού με τη σημαία τού «ζήσε για το τώ-ρα» να ακυρώνει κάθε μελλοντικό όραμα.
Η παγκόσμια κοινότητα είναι τόσο αγριεμένη, που οι νέοι σφάζονται στους δρόμους και στις πλατείες μέρα μεσημέρι μ’ έναν ασύλληπτο παραλογισμό. Εδώ και πολλές δεκαετίες, ο θαυμαστός καινούριος κόσμος μας «διαπαιδαγωγείται» στη βία, στην ισοπέδωση και στο μηδενισμό, και μοιάζει, δυστυχώς, έτοιμος να σκοτωθεί όχι για ένα μεγάλο ιδανικό, αλλά για να εκτονωθεί απλώς από τα τόσα απωθημένα που προκάλεσε και προκαλεί ο καταναλωτικός τρόπος ζωής, από το τόσο κενό που του προκάλεσε μια ζωή χωρίς νόημα, μια ζωή που κατάντησε ένα μονότονο, τυποποιημένο, μηχανιστικό και υλιστικό κακέκτυπο του «ζην».
Κι αυτό το τελευταίο είναι το πιο επικίνδυνο απ’ όλα. Γιατί είναι αλήθεια πως πίσω από κάθε πόλεμο κρύβονται οικονομικά συμφέροντα και γεωπολιτικές ανακατατάξεις, όμως είναι μια μεγάλη αλήθεια επίσης, και το ότι ξεσπάει σε περιόδους της ιστορίας στις οποίες οι κοινωνίες βρίσκονται σε βαθιά ύπνωση και χειραγωγούνται χωρίς αντιστάσεις. Εάν είχε μείνει έστω μια μικρή ανθρώπινη ευαισθησία μέσα μας, θα έπρεπε να ορίσουμε μια ημέρα κατά διαστήματα για αντιπολεμικές διαδηλώσεις χωρίς κόμματα, χωρίς πάτρωνες, χωρίς καθοδηγητές. Μόνο για την Ειρήνη. Μόνο για τα παιδιά μας και τα παιδιά του κόσμου.