Του Δημητρίου Αθανασάκη, δικηγόρου

Οταν φεύγει ένας Ηπειρώτης, τρεμοπαίζει η φλόγα της ελπίδας, σβήνει το φως στην ψυχή. Στην ζωή μου δεν έχω γνωρίσει Ηπειρώτες αδιάφορους, χωρίς ιστορίες στην πλάτη, χωρίς τον πόνο της προσφοράς και της δημιουργίας, κοινώς αγγέλους επί γης που Αυτός σκοπίμως επέλεξε να διαβούν το Άπειρο, να κηρύξουν εμπράκτως το μήνυμα, την Αιωνιότητα.
Η είδηση του θανάτου της αγαπημένης μου φίλης Έλλης Κουτσογιάννη – Καζάκου έπεσε στο κεφάλι μου όπως το πηλοφόρι του Πρωτομάστορα στο κεφάλι της γυναίκας του για να γίνει η μεγάλη καμάρα στο γεφύρι της Άρτας.
Η Έλλη είναι το ζωντανό παράδειγμα αγιότητας σε αυτόν τον κόσμο και αγάπης χωρίς όρια στον συνάνθρωπο. Είναι μια περίτρανη απόδειξη θεϊκής αγάπης και μεγαλείου ψυχής. Ορμώμενη εκ Μεσούντας Άρτας από πολύ καλή οικογένεια, το μεγαλύτερο από τα παιδιά του Νικολάου Κουτσογιάννη τελείωσε το λύκειο στην Άρτα και συνέχισε της σπουδές της στην Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Δραστήρια ούσα και για να καλύψει τα έξοδα διαβίωσης αυτής και των μικρότερων αδερφών της έπιασε δουλειά ως γραμματέας στο πολιτικό γραφείο του αειμνήστου Αρτινόπαιδος υπουργού Πέτρου Γαρουφαλιά. Από το πόστο της αυτό εξυπηρέτησε ορδές Αρτινών με γνώμονα την ευημερία των τελευταίων. Παράλληλα διορίζεται φιλόλογος σε διάφορα γυμνάσια και λύκεια του Δήμου Ζωγράφου Αττικής. Οι μαθητές εντυπωσιάζονται από την μεταδοτικότητα, το πάθος της για την Αρχαία Ελλάδα και την καλοσύνη της νεαράς Έλλης. Τους καμαρώνει που πολλοί από αυτούς σπουδάζουν και γίνονται χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία και παραμένει σιωπηρός μέντορας.
Παντρεύεται τον Γιάννη Καζάκο, δικηγόρο και για πολλά έτη δήμαρχο Ζωγράφου. Κάνουν ένα παιδί υπόδειγμα αστικής κουλτούρας και σπουδαίο οικονομολόγο, τον Τάσο Καζάκο, ο οποίος νυμφεύθηκε την Δανάη, περιβόλι χα- ράς και καλοσύνης και κάνουν δυο πανέμορφα εγγονάκια, τον Γιάννη και την Αμαρυλλίδα.
Η Έλλη υπήρξε αντιδήμαρχος Ζωγράφου και Πρόεδρος στο Σπίτι της Αλληλεγγύης όπου έβρισκαν καθημερινά αγκυροβόλι κατατρεγμένοι, πένητες, αναξιοπαθούντες Ελληνόπαιδες και αλλοδαποί. Με την αποχώρησή της από το πόστο του αντιδημάρχου, δεν στάθηκαν ικανές οι επερχόμενες ηγεσίες να συνεχίσουν το έργο της και το Σπίτι της Αλληλεγγύης βάζει λουκέτο.
Μέχρι τον θάνατό της, η φιλανθρωπική της δράση εξακολουθεί αμείωτη. Έκανα πολλές συζητήσεις με την Έλλη μου. Ήταν προσωπι- κά για εμένα κάτι παραπάνω από φίλη, ένα φως στην ψυχή, μια έμπνευση δημιουργίας. Είχε πάντοτε έναν καλό λόγο, ωστόσο στο ψέμα και την αδικία στάθηκε αμείλικτη. Για τους Αρτινούς ο Ζωγράφος γίνεται πατρικό απάγγειο και η Έλλη μας γίνεται η Δήμαρχος, ο οδηγός της καρδιάς μας.
Η Έλλη στα τελευταία της είχε ένα μεγάλο βάρος στην καρδιά. Τον θάνατο της αείμνηστης αδερφής της Δημοκρατίας και του ανιψιού της Νικολάου. Τους εγνώριζα προσωπικά και τους δυο. Η κυρία Δημοκρατία, εξαιρετική φιλόλογος στην Άρτα, σύζυγος του αειμνήστου δικηγόρου – συναδέλφου εκ Πηγών Άρτας, κυρίου Ναπολέοντα Οικονόμου (και συγγραφέως του μοναδικού ιστορικού βιβλίου «Ο χαλασμός των Μποτσαραίων στο Σέλτσο») έμπαινε στο ιατρείο του πατέρα μου με καλοσύνη και αέρα, πάντοτε καλοντυμένη και καλοχτενισμένη και κάναν συζητήσεις για τα Ραδοβίζια. Ήταν υπέροχος και πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, η καρδιά της χτυπούσε στα άγια χώματα της Τετραφυλίας.
Για τον παιδικό μου φίλο, τον Νικόλαο Κουτσογιάννη, θα μπορούσα να γράφω ολόκληρα έπη Δαναών. Είναι ο μοναδικός μου φίλος που είχε καρδιά μικρού παιδιού ως τον θάνατό του, που δεν είπε ποτέ ψέματα, που αγαπούσε όλον τον κόσμο, που έκανε την φιλοζωία motto ζωής. Μια ψυχή που κονταροκτυπιέται με την καρποφορία αρετών της Εδέμ. Ο θάνατός του μου έσκισε την καρδιά στα δυο. Θα τον αγαπώ για πάντα και τα μάτια της ψυχής μου θα τον κοιτάζουν με πολύ όμορφες θύμησες από τα επίγεια. Ο Νίκος πέρασε τα τελώνια καρφί, σε εμάς τους υπολοίπους θα αμολήσουν κάνα σάκο αμαρτίες. Υπήρξε υπέροχος.
Εις μνήμην των τριών Αρτινόπαιδων που δεν βρίσκονται πλέον ανάμεσά μας, αλλά στο πλάι του Δημιουργού του σύμπαντος και αν έχουμε ως άνθρωποι τα guts (κότσια) να αποτινάξουμε την άθλια μάσκα του εγωισμού, η ζωή της Έλ- λης, της Δημοκρατίας και του Νίκου θα μας ζεστάνει την καρδιά και θα είναι παράδειγμα προς μίμηση. Η πόλη μας έχει μέλλον όταν τι- μά τους συνανθρώπους με ενσυναίσθηση. Οι εκλιπόντες είναι η ιστορία της, το πολιτιστικό DNA της και η ζωή αυτών είναι πυξίδα πορείας, αβλαβούς διέλευσης κατά τους όρους του ναυτικού δικαίου.
Για το κλάμα και τον πόνο ψυχής του Τάσου Καζάκου, της Μαρώς Οικονόμου (μιας ιρλανδικών χαρακτηριστικών καλλονής) και της Αλίνας Κουτσογιάννη (το Αρτινό λεμονάκι που μεγάλωσε με τον Νίκο και εμένα και το πηγαινοφέρναμε με το κατσαριδάκι για μπάνιο) που θα αγρίευαν τον Αχελώο που διέρχεται την Μεσούντα, η μαγεία της αγάπης των δικών τους ανθρώπων, μπορεί να επουλώσει τις πληγές και να φέρει το φως στην ψυχή την δική σας και των αδερφών υμών, γιατί το καλό και μόνον αυτό αναζωπυρώνει την ελπίδα.