Από τη μια είναι τα προβλήματα, πολλά εκ των οποίων είναι τόσο σύνθετα και τόσο πρωτόγνωρα. Από την άλλη υπάρχει στην εποχή μας τέτοια απάθεια και τέτοια αλλοτρίωση, που ό τι και να γράψει κανείς είναι σα να ρίχνει τις λέξεις του στο μεγάλο χάσμα που μας χωρίζει από την πραγματικότητα.
Ένα ιδιαίτερο πρόβλημα της εποχής μας, το οποίο υπό κανονικές συνθήκες θα ‘πρεπε να προκαλεί συνειδησιακή εγρήγορση, είναι ο Σχολικός εκφοβισμός και η κακοποίηση μαθητών, που συνδέεται σε πολλές περιπτώσεις και με το φρικαλέο, ανατριχιαστικό και βιαίως εξαπλωνόμενο φαινόμενο των συμμοριών ανηλίκων.
Η Δνση Δ/θμιας Εκπαίδευσης Άρτας θορυβημένη και ευαισθητοποιημένη από αυτά τα αφύσικα φαινόμενα που ενέσκηψαν ως άλλη επιδημία στα Σχολεία μας, διοργάνωσε, με αρωγό το Σύλλογο «Φί- λοι του Αρχαιολογικού Μουσείου και Μνημείων Άρ-τας», επιστημονική εσπερίδα για τον Σχολικό Εκφοβισμό, την Τετάρτη 3 Μαΐου, στην αίθουσα του Επιμελητηρίου.
Η εσπερίδα αυτή εξελίχθηκε σε μια δυνατή, πυκνή σε απόψεις και προβληματισμούς τρίωρη εμπειρία με τη συμμετοχή δύο καταξιωμένων προσωπικοτήτων, του ψυχαναλυτή και συγγραφέα Νίκου Σιδέρη, ο οποίος ερμήνευσε το «μπούλινγκ» ως ψευτονταηλίκι και ως ένα σαδιστικό σκηνικό δρώμενο, και του Παν. Παπαϊωάννου, δικηγόρου Αθηνών, Ποινικολόγου και Δρ. Εγκληματολογίας, ο οποίος μίλησε για το σεβασμό και την προστασία των ανήλικων θυμάτων, ιδίως υπό το φως του Ν. 5209/10-3-2023.
Αξίζουν συγχαρητήρια στους διοργανωτές και σε όσους συμμετείχαν στην υλοποίηση αυτής της εκδήλωσης. Δυστυχώς, όμως, ελάχιστοι συνάδελφοι, μαθητές και φοιτητές, ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα των φορέων. Είναι γεγονός πως σπάνια θα δεις μαθητές ή φοιτητές σε κάποια πνευματική εκδήλωση από τις τόσες που γίνονται στην πόλη μας, το ίδιο περίπου ισχύει και για τους δασκάλους και τους καθηγητές.
Παρέστημεν, λοιπόν, περίπου είκοσι συνάδελφοι, εκ των οποίων οι δύο ήμαστε συνταξιούχοι και «λογικά δε θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει το θέμα». Έθεσα τη φράση αυτή εντός εισαγωγικών, γιατί η άλλη λογική η αντίθετη προς την επικρατούσα, λέει πως η Παιδεία είναι μια σταθερή και διαχρονική αξία. Ασταθής, δυστυχώς, είναι η Εκπαίδευση, η οποία κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης μεταμορφώθηκε σε παραπαιδεία και σε μια τεχνοκρατικής αντίληψης άψυχη υπόθεση, που είναι φυσικό να βάλλεται από το τσουνάμι των αρνητικών έξωθεν εξελίξεων, χωρίς όμως ούτε η ίδια να αναζητεί τα ερείσματα εκείνα που θα της επέτρεπαν να αντιστέκεται στις κάθε είδους κοινωνικές παθογένειες, πολλές από τις οποίες προερχόμενες από την αμερικάνικη μητρόπολη της βίας εισβάλλουν επιθετικά και στα Σχολεία μας.
Μοιραία, λοιπόν, φτάσαμε στο σημείο να συζητούμε μόνο για τη διαχείριση των περιστατικών βίας στα Σχολεία. Στα Σχολεία μας που θα έπρεπε να είναι τα στολίδια μας. Να ανθίζουν εκεί η παιδαγωγική, η καλοσύνη και η αγάπη, έτσι που οι μαθητές μας να εκφράζουν το θησαυρό του καλού που κρύβουν μέσα τους – για να δανειστώ μια φράση του κ. Νίκου Σιδέρη. Να λάμπουν οι λέξεις και οι αξίες εκείνες που δίνουν το δικό τους ορισμό του «ανήκειν» και του «ζην», έναν ορισμό όχι χρησιμοθηρικό, ανταγωνιστικό και βίαιο, αλλά πνευματικό και νοητικό. Μ’ αυτή τη λογική και μ’ αυτή τη δυναμική του πολιτισμού μας τα πνευματικά μας ιδρύματα θα ‘πρεπε να επηρεάζουν θετικά την κοινωνία, και όχι το αντίθετο. Το γνωρίζω πως οι απόψεις μου θεωρούνται σήμερα ουτοπικές από μια πραγματικότητα που τη βαραίνει η βαριά σκιά του πεσιμισμού και του μηδενισμού. Ίσως, όμως, να είναι κι αυτός ένας λόγος που μεταπίπτουμε ως κοινωνία από τη μια κρίση στην άλλη, χωρίς πνευματικές και ηθικές αντιστάσεις, χωρίς όνειρα και προοπτικές.
Μίλησα παραπάνω για την ισχνή συμμετοχή του κοινού στην εν λόγω εσπερίδα. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι την κοινωνία μας, τώρα πια, δεν μπορούν να την ταρακουνήσουν ούτε τα μαχαίρια, ούτε οι σειρήνες, ούτε τα βογγητά. Θέλω να πω ότι μια από τις πιο ουσιαστικές συνιστώσες αυτής της δυσοίωνης πραγματικότητας είναι ότι η κοινωνία μας με την αδιαφορία της και τον μακροχρόνιο εθισμό της στην τηλεοπτική βία, κυρίως, είναι σα να την εντάσσει στη σφαίρα του φυσιολογικού, ταυτίζοντάς την με τα απλά συμβάντα της καθημερινότητας – «έτσι γινόταν πάντα», μας βολεύει να λέμε. Διότι το ειλικρινές μέτρο του εθισμού μιας κοινωνίας στη βία δεν το δίνει μόνο η αναποτελεσματικότητα του κράτους, όπως συνήθως υποστηρίζουμε, αλλά κι εμείς οι ίδιοι ως δάσκαλοι, ως μαθητές, ως φοιτητές, ως δικαστές, ως αστυνομικοί, ως γονείς, με τη συναισθηματική μας ουδετερότητα. Μέχρι να έλθει και η σειρά του δικού μας παιδιού.