Μάη – Θανάσης. Ένας ευλογημένος μικρός τόπος συνάντησης ανθρώπων και βλεμμάτων. Μια εικονογραφία τού επί γης παραδείσου στο Πέραμα Διστράτου, μια ανάσα από την τεχνητή λίμνη Πουρναρίου. Τον ζηλεύεις αυτόν τον τόπο από τα αμάραντα λουλούδια του, τη μοσχοβολιά και την καθαρή ομορφιά.
Πριν από πολλά χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής έστησαν ένα λιθόκτιστο ξωκλήσι για να τιμήσουν και να εξευμενίσουν τον Άγιο και τη φύση μέσα στο χώρο που χόρευε γι’ αυτούς η ζωή. Εκεί που είχαν τα λιοτόπια τους και που θέριζαν λίγο παραπέρα τις σιταριές. Εκεί που άνθρωποι και «ζωντανά» μάζευαν τις δροσιές της άνοιξης για να παλέψουν το χρόνο και την κάψα του καλοκαιριού. Έτσι, την πρώτη του Μάη την έκαναν μεγάλη γιορτή. Ζήλεψαν των πουλιών το λάλημα και έστηναν στον περίβολο της μικρής τους εκκλησιάς τρανούς χορούς ντυμένους με μουσικές γλεντιού. Τα τραγούδια τους ημέρευαν την αγριάδα, και πιασμένοι σφιχτά χέρι – χέρι στον κύκλιο χορό ξεχνούσαν προσωρινά φτώχια και στερήσεις. Είχαν ανάγκη ο ένας τον άλλον κι ανέπνεαν σαν με κοινά πνευμόνια. Κι αν οι οιωνοί ήταν καλοί τη μέρα αυτή, τότε γέμιζαν με παραπάνω ελπίδα για καλύτερη σοδειά και προκοπή.
Μπορεί η λίμνη να έπνιξε πριν από πενήντα χρόνια τον μαχαλά, όμως το ξωκλήσι στα ψηλώματα παρέμεινε όρθιο κι αλώβητο. Στέκεται ως καταφύγιο μνήμης και μια φορά το χρόνο μας καλεί να γιορτάσουμε όλοι μαζί στην ποδιά του. Ακόμη, ενώ η μαζική αποδημία διέλυσε το οικοδόμημα της ζωής στον τόπο αυτό, κάποιοι εραστές, γόνοι παλαιών κατοίκων, εξακολουθούν να το φροντίζουν, για να μοιάζουν με λουλούδια του Μάη οι επισκέπτες στο πανηγύρι που κρατά όλη μέρα. Μπροστάρηδες στην αξιέπαινη αυτή προσπάθεια ο Κώστας Λάμπρου, ο Κώστας Ντούλας και ο αστυνόμος Χρήστος Τζινιέρης.
Η μουσική και η σιωπή
Και, παρά το γεγονός ότι οι περισπούδαστοι κι αλάθητοι μετεωρολόγοι είχαν προβλέψει βροχές και μπόρες, όλα κύλησαν καλά, και η βροχούλα το απομεσήμερο που έκανε την εμφάνισή της ήταν ευεργεσία για το χώμα. Οι μόνιμες εγκαταστάσεις που υπάρχουν για τέτοια φαινόμενα, λειτούργησαν αποτρεπτικά και το γλέντι συνεχίστηκε απρόσκοπτα. Ο κόσμος πολύς με όλες τις γενιές παρούσες. Οι υποψήφιοι συμπολίτες μας στις διπλές εκλογές που θα γίνουν, στόλισαν με πολλά χαμόγελα το χώρο και η ορχήστρα του κοντοπα- τριώτη Βασίλη Γεραγόρη εκλεκτή.
Από τα πρώτα αγαπημένα τραγούδια που ακούστηκαν με ήχο προσεγμένο, μια συλλογική χαρά απλώθηκε παντού. Αγαθό ζωής η μουσική, ταξίδι και συγκίνηση. Διεγείρει τη μελαγχολία του χρόνου, αλλά και σε ξεσηκώνει. Σε φιλιώνει με τον διπλανό σου, τον γείτονά σου και κάνει πέρα τα πάθη με ένα κέρασμα και ένα φίλημα. Τα πρώτα χειροκροτήματα επιβράβευσης των μουσικών τα διαδέχθηκε το σιγοτραγούδισμα και η βαθιά ανάγκη για χορό. Το καγκελάρι πήρε σειρά και τα δυνατά λόγια έφτασαν ως πέρα από τη λίμνη.
Ξαφνικά, οι μουσικές σιώπησαν, οι γλεντιστάδες πήραν ανάσες και σηκώθηκαν όλοι όρθιοι για ένα λεπτό. Ήταν η ελάχιστη τιμή γι’ αυτούς που «έφυγαν» και για τα σπίτια που χάθηκαν μέσα στα νερά της λίμνης. Ξέρουν οι άνθρωποι πώς να εκφράζουν συναισθήματα ευγνωμοσύνης κι αναγνώρισης.
Η αγωνία για τον τόπο
Ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Γιώργος Ντάλας ευχαρίστησε όλο τον κόσμο για την παρουσία του και είχε για όλους έναν καλό λόγο. Έκανε ιδιαίτερη μνεία στα παιδιά που έβαλαν πλάτη για να διατηρηθεί το έθιμο του Μάη – Θανάση και του ημερήσιου πανηγυριού. Κατέθεσε την αγωνία των κατοίκων για την ερήμωση της περιοχής και την τύχη της λίμνης. Επανέλαβε ενώπιον των αντιπροσώπων της κεντρικής εξουσίας το πάγιο αίτημα για τις προσβάσεις σε πρώτο χρόνο και στη συνέχεια την κατασκευή ενός «δρομάκου» που θα περικυκλώσει τη λίμνη.
Η αξιοποίηση της περιοχής δεν είναι θέλημα Θεού κι ούτε όνειρο απατηλό. Είναι ανάγκη, προτεραιότητα και ισονομία των πολιτών στη δημοκρατία μας. Με δραματικό τρόπο έκανε αναφορά στην πρόθεση κάποιων επίδοξων εμπόρων του φυσικού κάλλους να «επενδύσουν» την επιφάνεια της λίμνης με πάνελ. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και όλοι οι άλλοι φορείς, εκπρόσωποι Συλλόγων και ο δήμαρχος Κεντρικών Τζουμέρκων, που πή- ραν στη συνέχεια το λόγο.
Η Φρόσω Ντάλα, συμπαθέστατη και ακούραστη πρόεδρος, ο Γιάννης Σπύρου, πρωτεργάτης της κίνησης πολιτών για την προστασία της λίμνης, ο Βαγγέλης Σπύρου, γηγενής και αμετανόητος πατριώτης, ο γιατρός Αντώνης Κοντός, ψυχή του πολιτισμού και πιστός εραστής της μικρής πατρίδας, και ο δήμαρχος Χρήστος Χασιάκος.
Και η ευχή: και του χρόνου
Το γλέντι και οι χοροί συνεχίστηκαν μέχρι αργά το απόγευμα. Οι χορευτές τα έδωσαν όλα και τα τραγούδια τούς ικανοποίησαν όλους. Το σύγχρονο πανηγύρι είναι αυτό που ήταν πάντοτε. Μια κοινωνική εκδήλωση χαράς όπου αποτυπώνεται πιστά το παρελθόν και το παρόν. Ο Μάη – Θανάσης έγινε ένας ιδανικός τόπος συνάντησης μακριά από τον αστικό ιστό. Τόπος που ξεχειλίζει η απλότητα, η γονιμότητα της φύσης και το συναίσθημα.
Ά! Να μην ξεχάσω το σερβίρισμα και το θέμα του φαγητού. Οι γείτονες Κουτσουμπαίοι έκαναν άριστη δουλειά και επαινέθηκαν πάρα πολύ. Από πολλούς, κατά την αποχώρηση, ακούστηκαν τα ίδια λόγια: κάτι τέτοια στη ζωή μας δεν πρέπει να τα χάνουμε, γιατί δεν γίνονται κάθε μέρα.
Αυτό ήταν μια υπόσχεση στον Άγιο και τους ακούραστους διοργανωτές, ότι του χρόνου θα βρίσκονται πάλι εκεί με μεγαλύτερη παρέα.
