Πόσο άδικο είναι να γεννιέσαι μέσα σ’ ένα σπίτι και στην πορεία και να «γίνεσαι» αδέσποτος; Πόσο τραγικό είναι να γεννάει η σκύλα σου ή η γάτα σου και να της αρπάζεις τα μωρά μέσα από την ζεστή αγκαλιά της και να τα πετάς στον αρδευτικό αύλακα; Πόσο συγκλονιστικό είναι να κυοφορεί για μήνες τα μωρά στην κοιλιά της και μετά να έρχεται ένας υπάνθρωπος να πετάει το θαύμα της ζωής στα σκουπίδια;
Το πρόβλημα με τα αδέσποτα στην Ελλάδα αποτελεί πια μάστιγα. Οι άνθρωποι που δεν θέλουν τα κατοικίδια έχουν μια σεβαστή και παραδεκτή άποψη και επιλογή. Οι άλλοι, όμως, οι άνθρωποι που έχουν ζώο, δεν σημαίνει ότι είναι και όλοι τους «Φιλόζωοι» με την στενή έννοια του όρου. Είναι απλά άνθρωποι που έχουν ζώο. Έτσι, λοιπόν, έχουμε έναν αέναο και ασταμάτητο κύκλο. Ο Κύκλος της ζωής γίνεται κύκλος θανάτου.
1ο στάδιο: Έχουν ζώα, 2ο στάδιο τα οποία ζευγαρώνουν ανεξέλεγκτα και 3ο στάδιο αρπάζουν τα νεογέννητα και τα πετάνε στα σκουπίδια.
Δεν σκέφτονται:
1) Ότι το ζώο τους διαλύεται ως προς την υγεία του από τις συνεχόμενες γέννες.
2) Ότι παθαίνουν καρκίνο από τις συνεχόμενες γέννες στα γεννητικά όργανα και στους όρχεις.
3) Ότι η μάνα και τα μωρά βρίσκονται σε κατάσταση σοκ από την βίαιη ανατροπή της ζωής τους.
4) Ότι τα μωρά θα πεθάνουν αν όχι αμέσως σε σύντομο χρονικό διάστημα, καθώς το μητρικό γάλα, το λεγόμενο πρωτόγαλα, έχει σημαντικά στοιχεία για την ανάπτυξη ενός σωστού οργανισμού.
Θα μπορούσα να αναφέρω και δεκάδες άλλα δυσάρεστα αποτελέσματα αυτού του βίαιου αποχωρισμού των μωρών από τη μάνα. Η ουσία παραμένει η ίδια. Ο κυρίαρχος άνθρωπος αποφασίζει για τις άλλες μορφές ζωής. Ο δυνατός υπάνθρωπος καταδικάζει την νεοαφιχθείσα ζωή. Και τελικά «ξεφορτώνεται» ωραιότατα τα κουτάβια από την δική του εποπτεία.
Και έρχονται οι «γραφικοί» φιλόζωοι να μαζέψουν τα σκουπίδια τους. Και λέω γραφικοί γιατί τελικά είμαστε λίγοι και διάσπαρτοι σ’ όλη την Ελλάδα. Ολόκληρη η Ελλάδα βογκάει από τα αδέσποτα. Όλοι οι εθελοντές έχουν κάνει τα σπίτια τους καταφύγια, καθώς με υπερβάλλοντα ζήλο προσπαθούν να σώσουν από το δρόμο όσα περισσότερα μπορούν.
Πόσο, όμως, να αντέξουν; Πόσο να δώσουν χρόνο από τη ζωή τους, από τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους; Πόσα χρήματα να ξοδέψουν εκτός προϋπολογισμού σε μια εποχή οικονομικής δυσχέρειας;
Και το πηγάδι δεν έχει πάτο. Η άμμος της θάλασσας δεν τελειώνει. Τα αδέσποτα, αντί να μειώνονται αυξάνουν. Η μια γέννα διαδέχεται την άλλη και ο καταπληκτικός «ιδιοκτήτης» λέει «Ε, μωρέ και τι έγινε;». Δεν είναι τυχαίο ότι στις ίδιες περιοχές βρίσκουμε ζώα που μοιάζουν εντελώς μεταξύ τους σαν «αδέρφια» από διαφορετικές γέννες! Στη Σαλαώρα ίδια σκυλιά, κάτι ανάμεσα από λαμπραντόρ και κάτι άλλο, στην Κορωνησία τσοπανόσκυλα μεγαλειώδη. Στο νοσοκομείο Άρτας κυνηγόσκυλα. Στο Τρίγωνο Άρτας μικρόσωμα. Στα χωριά του κάμπου κοκονάκια. Στο παραλίμνιο επίσης τσοπανόσκυλα…
Άρα καταλήγουμε ότι τα αδέσποτα είναι δικό μας δημιούργημα. Τα αδέσποτα δεν είναι αυτοφυή όπως τα δέντρα. Προέρχονται από σπιτικές γέννες. Εάν δεν πε- ριοριστούν αυτές κάνουμε μια τρύπα στο νερό όλοι εμείς οι «γραφικοί». Οδηγούμαστε σε απέλπιδες προσπάθειες χωρίς τέλος και αρχή. Βρισκόμαστε πάντα στο τέλος. Βρισκόμαστε πάντα εννιά βήματα από τα δέκα πίσω. Πίσω απ’ αυτόν που σπέρνει κουτάβια.
Στειρώστε τα ζώα σας. Δώστε τους μια ευκαιρία στην αξιοπρέπεια της ζωής. Γίνετε καλύτεροι άνθρωποι.