Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές.
Ξυπνάω το πρωί λίγο καθυστερημένα, γιατί ξέχασα να βάλω το ξυπνητήρι, χθες βράδυ. Αμέσως παίρ- νω τηλέφωνο στη δουλειά ότι θα καθυστερήσω λίγο. Κανένα πρόβλημα, μου απαντούν. Μπορώ να συμπληρώσω το 8ωρό μου είτε σήμερα, είτε κάποια άλλη μέρα, ώστε και εγώ να μην πιεστώ μία μέρα που πρέπει να πάρω το παιδί μου από το σχολείο και ταυτόχρονα να μην λείψουν οι εργατοώρες μου, στην δουλειά μου.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ άλλοτε δεν είχα μείνει τόσο πολύ χρόνο στην ίδια δουλειά. Δεν ήμουν ποτέ κακός εργαζόμενος, αλλά στο παρελθόν οι επιχειρήσεις με απέλυαν χωρίς να μπορώ να μάθω ποτέ τον πραγματικό λόγο. Από τότε που αυτό απαγορεύτηκε ρητά και κατηγορηματικά μπορώ να σχεδιάσω κάπως κι εγώ τη ζωή μου. Κάποτε έβλεπα συνέχεια τον ίδιο εφιάλτη. Ότι μου έστελναν με email την απόλυσή μου. Όχι πιά.
Μπορεί να παίρνω μεγάλο μισθό, αλλά τουλάχιστον δεν μειώνεται η αγοραστική μου δύναμη. Από τότε που θεσμοθετήθηκε η αυτό- ματη τιμαριθμική προσαρμογή σε όλο τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ξέρω ότι μπορεί να μην φτάνουν τα χρήματα που παίρνω για να πάω διακοπές, αλλά τουλάχιστον δεν θα λείψει το φαγητό απ’ το τραπέζι μου. Δεν ντρέπομαι πια να συναντώ τους φίλους μου τυχαία στο δρόμο. Τον παλιό καιρό είχα αναγκαστεί να ζητήσω κάποια δανεικά, μερικές φορές που είχα κάποιες απρόοπτες δυσκολίες. Τώρα πια δεν χρωστάω σε κανέναν.
Ούτε ανησυχώ πια για την επιτοκιακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ένα μικρό στεγαστικό δάνειο που πήρα μαζί με την γυναίκα μου, αναπροσαρμόζεται αυτόματα, κάθε φορά που τα επιτόκια παίρνουν την ανηφόρα. Βλέπεις υπάρχει υποχρεωτική ρύθμιση, οι δόσεις του δανείου μου να μην ξεπερνούν το 1/3 του εισοδήματός μου. Έτσι, κάθε φορά που μεταβάλλονται τα επιτόκια, ο χρόνος αποπληρωμής μεταβάλλεται ανάλογα, έτσι ώστε η δόση του δανείου μας να αντιστοιχεί στο 1/3 των μισθών μας.
Ο πατέρας μου, διηγείται ακόμα ιστορίες τρόμου, από τότε που του έσπασαν την πόρτα και του έβγαλαν το σπίτι του σε πλειστηριασμό, λίγα χρόνια αφότου είχε μείνει άνεργος. Δεν ξέρω αν το ξεπέρασε ποτέ. Εγώ, που ήμουν πιτσιρίκος τότε, είδα τα μαλλιά του να ασπρίζουν μέσα σ’ ένα μήνα. Τώρα του φαίνεται απίστευτο ότι απαγορεύεται αυστηρά ο πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας από άνεργο, αρκεί όσο εργαζόταν να είχε ενήμερο το δάνειό του. Κι όταν με το καλό ο άνεργος ξαναβρεί δουλειά, ξαναξεκινά και η αποπληρωμή του δανείου του, από εκεί που είχε παγώσει, χωρίς επιπλέον τόκους, για το διάστημα της ανεργίας του.
Γι’ αυτό νομίζω ότι τις περισσότερες φορές ο πατέρας μου, ευχαριστιέται τον καφέ του περισσότερο στο σπιτάκι μου, παρά στο καφενείο. Τον κοιτάζω να παίρνει την πρώτη ρουφηξιά του, αργά, και μόλις αφήνει το φλιτζάνι του πάλι στο πιατάκι, κοιτάζει γύρω – γύρω τα ντουβάρια και σχηματίζεται ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ίσως είναι η πρώτη φορά που νιώθει πραγματικά ελεύθερος. Μετά από τόσα χρόνια στο κυνήγι για δουλειά, στο κυνήγι από τις τράπεζες, στο κυνήγι από την Εφορία και το ΙΚΑ.
Δεν ξέρω αν όλα τα παραπάνω σου φαίνονται εφικτά. Δεν με νοιάζει τι λένε οι τηλεοράσεις. Με νοιάζει που ξέρω ότι θέλω να ζήσουν τα παιδιά μου σ’ έναν τέτοιο κόσμο. Και άσχετα με το αν έχω ακόμα Αμφιβολίες πολλές, Αμφιβολίες τρελές, αυτό πρέπει να είναι το κριτήριο που θα ψηφίσω σε λίγες ημέρες. Να μην είμαι πια ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά μου, ραγιάδες. Γιατί όπως έλεγε ο Ίωνας Δραγούμης: «Ραγιάς είναι ο φρόνιμος, που δεν κουνιέται για να μην τύχει και τον πάρει για ζωντανό κανένας και τον σκοτώσει. Ραγιάς είναι ο κοριός εκείνος που τον κυνηγάς και κάνει τον ψόφιο για να μην τον αποτελειώσεις».
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών