Για πολλά χρόνια απ’ όταν έφυγα από το χωριό, το Πάσχα ήταν στο χωριό. Σε ένα αυτοκίνητο, από την Αθήνα Μεγάλη Πέμπτη, Μεγάλη Παρασκευή ψέλναμε τα Πάθη, Ανάσταση στην πλατεία Αγίας Τριάδας στο Δίστρατο, την Κυριακή κατσίκι στη γάστρα. Επιστροφή την Τρίτη με κάτι ατέλειωτες ουρές για να μπούμε στην Αθήνα. Πέρασαν όμως τα χρόνια, μεγάλωσαν και τα παιδιά, τελείωσαν αυτά.
Τα τελευταία αρκετά χρόνια το Πάσχα είναι τυποποιημένο στην εκκλησία της γειτονιάς. Περί τις 11.30 στην εκκλησία με λαμπάδες, ίσα για να προλάβουμε το «Δεύτε λάβετε φως», «Χριστός Ανέστη», βαρελότα, 12.30 μαγειρίτσα και τσούγκρισμα αυγών, λίγες φορές την Κυριακή κάποιος οβελίας στην αυλή. Τα μόνα διαφορετικά Πάσχα ήταν όταν τύχαιναν σε κάποιο ταξίδι. Ένα ξεχωριστό πάντως ήταν αυτό στη ζούγκλα του Αμαζονίου.

Λίγα για την Αμαζονία
Η λεκάνη του Αμαζονίου στη Νότια Αμερική (Αμαζονία) έχει έκταση περίπου 7,0 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, κάτι λιγότερο από την Ευρώπη, από τα οποία 5,5 εκατομμύρια είναι το μεγαλύτερο τροπικό δάσος στον κόσμο. Ανήκει σε οκτώ χώρες, ήτοι: Περού, Ισημερινό, Κολομβία, Βενεζουέλα, Γουϊνέα, Βραζιλία, Σουρινάμ και Βολιβία, από τις οποίες η Βραζιλία κατέχει το μεγαλύτερο μέρος.
Το ετήσιο ύψος βροχής στην Αμαζονία φθάνει τα 5.000 χιλιοστά, περίπου 10 φορές μεγαλύτερο από την Ελλάδα και πάνω από 100 φορές από ότι στην άλλη πλευρά των Άνδεων προς τον Ειρηνικό. Έτσι εξηγείται η οργιώδης βλάστηση και τα πάρα πολλά νερά του ποταμού. Από το τροπικό δάσος του Αμαζονίου παράγεται το 37% του οξυγόνου στη γη.
Ο Αμαζόνιος, ο μεγαλύτερος ποταμός στον κόσμο, με την παροχή στην εκβολή 209.000 κυβικά μέτρα το δευτερόλεπτο (ο δεύτερος περίπου στο ένα τέταρτο), περιέχει το 1/5 του γλυκού νερού στον πλανήτη. Με ένα ατελείωτο δίκτυο παραποτάμων προς την εκβολή του Ατλαντικού, γίνεται κάτι μεταξύ ποταμού και θάλασσας.

Μια γεύση από τον Αμαζόνιο
Ένα ταξίδι στο Περού πριν 20 χρόνια περιλάμβανε και 2 έως 3 διανυκτερεύσεις σε μια κατασκήνωση (Λοτζ) στη ζούγκλα του Αμαζονίου.
Αεροπορικώς από τη Λίμα, πρωτεύουσα του Περού, στο Πουέρτο Μαλντονάδο, πόλη στις παρυφές του τροπικού δάσους. Με βάρκα, ακολουθώντας έναν παραπόταμο, μετά περίπου δύο ώρες βρεθήκαμε στο Λοτζ μέσα στο τροπικό δάσος. Το ποτάμι που πήραμε είναι παραπόταμος παραποτάμου του Αμαζονίου. Με πλάτος 200 και βάθος 20 μέτρα είναι σαν ένα από τα μεγαλύτερα ποτάμια της Ευρώπης. Στο Λότζ συναντάμε καλύβες στο δάσος του, δίπλα στο ποτάμι. Στα δένδρα υπάρχει πλήθος πουλιών, παπαγάλοι και μαϊμούδες. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική με πλήθος έντομα. Ύπνος μόνο με κουνουπιέρα και ο ιδ- ρώτας ποτάμι.
Εφοδιασμένοι με γαλότσες και αδιάβροχα παίρνουμε γεύση από περπάτημα στο τροπικό δάσος. Δύσκολο βάδισμα, συνέχεια σε δρόμο με λάσπες και λιμνούλες με νερό. Εκατέρωθεν το δάσος είναι αδιαπέραστο. Πυκνοί κορμοί και άλλοι τόσοι πεσμένοι με το περισσότερο μήκος μέσα σε νερά. Τα δένδρα σμίγουν πάνω από τον δρόμο, ουρανός πουθενά, σαν να περπατάμε σε ένα τούνελ. Στο τέρμα του δρόμου, το δάσος βρίσκεται μέσα σε μια λίμνη. Κάνουμε ωραία βόλτα με βαρκούλα ανάμεσα στα δένδρα με πλήθος νούφαρα.
Ερήμους ξέρουμε τις αμμώδεις και πετρώδεις απέραντες εκτάσεις, όπως η Σαχάρα. Έρημος είναι και οι παγωμένες εκτάσεις προς τους πόλους, όπως η έρημος Γκόμπι στην Μογγολία. Η ζούγκλα του Αμαζονίου, όμως, είναι η απόλυτη έρημος. Πλήρης απομόνωση, κίνδυνοι από παντού, δρόμοι ανύπαρκτοι και οι ελάχιστοι σχεδόν αδιάβατοι ακόαη και με γερό τζιπ. Η επικοινωνία με το κινητό είναι σχεδόν αδύνατη και η βάρκα επιλέγεται ως ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο.

Πάσχα στη ζούγκλα Αμαζονίου
Μία από τις ημέρες παραμονής μας ήταν και του Πάσχα. Στη μέση του Λοτζ στήνεται μια υπαίθρια τραπεζαρία με το βραδινό φαγητό για τα γκρουπ που θα διανυκτέρευαν. Το ελληνικό τραπέζι λίγο διαφορετικό. Λαμπάδες, κουλουράκια και στη μέση μια πιατέλα με κόκκινα αυγά. Ο αρχηγός του ταξιδιού είχε την ιδέα και το κουράγιο να τα κουβαλήσει από την Ελλάδα.
Με το Περού έχουμε οκτώ ώρες διαφορά. Στις 12 τα μεσάνυχτα που γινόταν η Ανάστα-ση στην Ελλάδα, στο Περού είχαμε 4 το απόγευμα της προηγούμενης.
Στις 4 το απόγευμα εκείνης της ημέρας στην Ελλάδα σε όλες τις εκκλησίες γίνονταν η Ανάσταση και έπεφταν βαρελότα. Στη ζούγκλα του Αμαζονίου το Ελληνικό γκρουπ γιόρτασε την Ανάσταση και έγινε μια αυτοσχέδια χορωδία που έψαλε το Χριστός Ανέστη. Έκπληκτα τα διπλανά τραπέζια μας έβλεπαν να τραγουδάμε ένα περίεργο τραγούδι, να τσουγκρίζουμε κόκκινα αυγά, αγκαλιές, φιλιά.
Ένα γκρουπ Τούρκων από την Κωνσταντινούπολη ήρθε στο τραπέζι μας «από την Ελλάδα είστε βρε παιδιά», τους κεράσαμε, ανταλλάξαμε κουβέντες σαν τα γειτονόπουλα που βρέθηκαν κάπου μακριά.

*Ο Χρήστος Ντάλας είναι πολιτικός και τοπογράφος μηχανικός