Η πλούσια ελληνική γλώσσα με την μεγάλη ιστορία, το ένδοξο παρελθόν και το ζωηρό παρόν έχει δεχθεί πολλές ξένες λέξεις που τις έχει αφομοιώσει και αναγκάσει να ακολουθούν τους κανόνες της.
Ποιός θα μπορούσε να φανταστεί ότι οι λέξεις όπως λουλούδι, μαγαζί, μαγκούφης είναι Αραβικές, ότι η γάζα, η μούντζα, το φαρσί, η χούφτα, ο μάγος είναι Περσικές, τα κουραφέξαλα, η πατερίτσα, η γκλάβα, ο ντόμπρος είναι Σλαβικές, ο βάλτος Ρουμανική και το πρέκι από την Γερμανία; Αρμενικής εισαγωγής είναι το άρτζι – μπούρτζι.
Γαλλικές όπως γκάφα, γρανάζι, ζιγκολό, μπούρδα, ντοσιέ, πλατφόρμα, ραμολί, σαμπρέλα, σοκολάτα.
Ισπανικές όπως ίντριγκα, καμπαρντίνα, καραμπόλα, ντομάτα, ταμπάκος.
Ιταλικές: γαλιάντρα, γκόμενα, καμπάνα, καντούκι, μακέτα, μανιέρα, μπερμπάντης, ντελικάτος, παπαρδέλα, πασατέμπος, πατσαβούρα, ρεπερτόριο, ρίσκο, σπάτουλα, τρένο, φασίνα.
Τουρκικές: Αγιάζι, αμπάρι, ατζαμής, γιαπί, γιουβαρλάκια, γιουβέτσι, γιουρούσι, θεριακλής, καζάνι, καΐκι, καλούπι, καπαμάς, κεφτές, κοτσάνι, λουκουμάς, μαϊντανός, μουστερής, μπαγλαμάς, μπακλαβάς, μπασκίνας, νταβατζής, νταλίκα, ντερέκι, ντογρού, ντολμάς, ντουλάπι, ντουντούκα, ρουσφέτι, σαγανάκι, σακάτης, σελάχι, τσαρούχι.