Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές.
Στην πρώτη δημοτικού, για να μάθεις να γράφεις, ξεκινάς να κάνεις γραμμούλες ανάμεσα στις σειρές του τετραδίου. Στην αρχή ό,τι και να κάνεις όλοι σου λένε μπράβο για να τονώσουν την αυτοπεποίθησή σου και να μην παρατήσεις το σχολείο μόλις 10 μέρες αφότου το άρχισες. Ένα μήνα αργότερα αντιλαμβάνεσαι ότι τα πράγματα σοβαρεύουν και υπάρχουν απαιτήσεις να ξεχωρίζεις το «α» από το «ο», το «ι» από το «υ» και πάει λέγοντας. Και το χειρότερο; Σε βάζουν να γράφεις ξανά και ξανά ό,τι σε δυσκολεύει περισσότερο. Για να το μάθεις. Αυτό ήταν. Καλώς ήρθες στην χώρα της αξιολόγησης.
Μεγαλώνοντας λίγο ακόμα, όταν έχεις πια τελειώσει με τα διαβάσματα, ξεκινάς να εργάζεσαι. Κι η χαρά είναι μεγάλη. Αλλά πάντα έχεις το νου σου μην κάνεις λάθη πολλά ή ζημιές μεγάλες. Γιατί ξέρεις. Ότι ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποια διαδικασία αξιολόγησης, αν κάνεις συνέχεια λάθη ή ζημιές, πολύ απλά απολύεσαι. Δεν κάνεις γι’ αυτή τη δουλειά. Στην ουσία κάποιος σε αξιολόγησε ως ακατάλληλο. Είτε δίκαια είτε άδικα.
Θα μου πεις, εδώ ένας δάσκαλος είχε πει κάποτε για τον νεαρό Αϊνστάιν: «Δεν έχει σημασία τι θα κάνει. Δεν θα καταφέρει ποτέ του τίποτα». Ή όταν απολύθηκε ο Walt Disney από την πρώτη του δουλειά, το 1919, ο τότε αρχισυντάκτης που τον απέλυσε είπε: «Του λείπει η φαντασία και δεν έχει καλές ιδέες». Ευτυχώς που και οι δύο επέμεναν και άλλαξαν τον κόσμο που ζούμε. Αλλά είναι γεγονός ότι ακόμα και αυτοί δεν απέφυγαν την όποια αξιολόγηση.
Αλλά ακόμα κι εσύ ο ίδιος, σχεδόν καθημερινά, αξιολογείς πλήθος υλικών πραγμάτων και άυλων γεγονότων ή απόψεων. Όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και στην προσωπική σου ζωή. Αξιολόγησες το ταίρι σου. Αξιολογείς του φίλους σου. Αξιολογείς τους συγγενείς σου. Αξιολογείς τα πάντα. Τα πάντα; Μην είσαι τόσο σίγουρος. Γιατί απ’ ότι δείχνει η πολιτική ιστορία του τόπου μας, ο αξιολογητής εαυτός μας, ψιλοκοιμάται όταν έχει μπροστά του τα πολιτικά κόμματα της χώρας μας. Και δεν περνάει καν από το μυαλό μας ότι «αυτός που έχει κανονίσει άσχημα τα δικά του, δεν μπορεί ποτέ να σκέφτεται σωστά για τα ξένα».
Δεν μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός πως ενώ το κόμμα της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, στο τέλος του 2020 εμφανίζει χρέος ύψους 342.950.583,94 ευρώ, αυξημένο κατά 34,28 εκατομμύρια ευρώ, από το 2019 που ανέλαβε, ταυτόχρονα της δίνουμε την εντολή διακυβέρνησης με στόχο την μείωση του χρέους της χώρας. Κι αυτοί τα κατάφεραν ακριβώς όπως και στο κόμμα τους. Δηλαδή πήραν το χρέος της χώρας στα 331 δις ευρώ και το έφτασαν πάνω από 400 δις ευρώ σήμερα. Κι ενώ αυξάνουν το δικό τους χρέος συνεχώς και μαζί και το χρέος της χώρας, νομοθετούν για να «εξαερώσουν» την πρώτη κατοικία των ευάλωτων οφειλετών, επειδή είναι λέει «μπαταχτσήδες»! Η ίδια ΝΔ, που από το σύνθημα «Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε», μοιράζει ελεημοσύνη με fuel pass και market pass. Αυτή είναι η καλύτερη Ελλάδα που θέλουμε; Κι αυτά πως τα αξιολογούμε;
Αλλά θα ήταν άδικο να αφήσουμε παραπονεμένο τον ΣΥΡΙΖΑ που από το «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», μας πήγε στο «25.000 πλειστηριασμοί που έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν λίγοι». Η’ από το αξέχαστο «Ήταν δίκαιο – έγινε πράξη», φτάσαμε στις «προληπτικές προσαγωγές» της Γεροβασίλη. Αυτά πως τα αξιολογούμε;
Πρέπει βέβαια να παραδεχτώ ότι το ΠΑΣΟΚ το αξιολογήσαμε. Και από τα σαράντα κάτι τοις εκατό που έπαιρνε, προσγειώθηκε στο 6% και τώρα προσπαθεί να ξαναγίνει διψήφιο. Αλλά εμείς φταίμε; Αφού αποδείχτηκε ότι από το «προτιμούμε να ανήκουμε εις τους Έλληνας» του Παπανδρέου μέχρι «το μνημόνιο είναι ευτυχία για τον τόπο» του Πάγκαλου, ήταν ένα τσιγάρο δρόμος. Για να μη θυμηθούμε ότι από το «λαός, ΠΑΣΟΚ στην εξουσία» φτάσαμε στο «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Γι’ αυτό μη φοβάσαι να αξιολογείς και τα κόμματα, όπως αξιολογείς τόσα και τόσα καθημερινά. Γιατί δεν πρέπει να έχεις Αμφιβολίες πολλές, Αμφιβολίες τρελές. Το έχουν ήδη πει οι αρχαίοι πρόγονοί μας: «Οι πόλεις χάνονται, όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν πια τους κακούς από τους καλούς».
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών