Βγαίνουμε από τα φώτα της πόλης, αφήνουμε πίσω μας τα γρήγορα φαγητά, περνάμε τη γέφυρα, βγάζουμε φλας αριστερά και στρίβουμε προς Κορωνησία. Η κίνηση των αυτοκινήτων αραιή, πιάνουμε Γαβριά και αμέσως μετά Ψαθοτόπι. Εκεί στην πλακόστρωτη πλατεία του αναζητούμε «τη Φωλιά του κυνηγού», όπως λέγεται η ταβέρνα.
«Πω, πω, βρε Ράνια! Πώς και σε ξεχάσαμε τόσο καιρό; Πώς ξεμάθαμε να περνάμε καλά; Τι αλήθεια να έφταιξε; Δεν λέω πως δεν υπάρχουν κι άλλα μέρη με όμορφα μαγαζιά. Υπάρχουν πολλά. Όμως στη δική σου γωνιά υπά- ρχει κάτι άλλο, που να πάρει…».
Όλα εδώ μπλέκονται μεταξύ τους. Η λιτότητα, η ανθρώπινη ζεστασιά, η απλότητα του τοπίου, το σχολειό, το αρτεσιανό νερό που τρέχει από την κοινοτική βρύση, τα πλατάνια, η μεγάλη αλάνα, η παιδική χαρά, οι ανθισμένες πορτοκαλιές της Άνοιξης που σπάνε ρουθούνια, τα δροσερά καλοκαίρια, οι νοτιάδες του Χειμώνα από τον Αμβρακικό πότε να τραγουδούν και πότε να λυσσομανούν.
Γελαστή και ταπεινή η Ράνια. Οι προβολείς της δημοσιότητας δεν πέφτουν πάνω της. Έχει μαθευτεί από στόμα σε στόμα και βιοπορίζεται με όλες τις δυνάμεις της. Το χαίρεται με την ψυχή της αυτό που κάνει και της αξίζει κάθε καλός λόγος. Έβαλε όλα τα δυνατά της, μετά τον απροσδόκητο θάνατο του πατέρα, και πήρε πάνω της όλες τις ευθύνες τού μαγαζιού. Λίγος ο ύπνος της, ενεργά τα χέρια της κι όχι άνεργα. Δίπλα της και στήριγμα μεγάλο η μάνα με μαραμένα τα χέρια από τη λάντζα, την καθαριότητα και το μαγείρεμα. Από κοντά και τα αδέλφια.
Η «Φωλιά» τα έχει όλα. Στέκι των κυνηγών, φαγητό, ποτό και καφέ σε όλες τις εποχές. Πολύχρωμες οι Κυριακές εκεί για τους μακρινούς επισκέπτες και τις καθημερινές μπορεί να τις κάνει γιορτή. Τώρα που η εστίαση έγινε ακριβό «σπορ», ο πελάτης ψάχνει κάτι στα μέτρα του. Δυσκολεύονται πολύ οι φτωχοί άνθρωποι να πάρουν τη φαμίλια τους και να πάνε να φάνε έξω. Η Ράνια με τον τρόπο της και τις τιμές της, τους κάνει κι αυτούς να μην πάνε… κλέφτες. Στο σπίτι τους μπορούν να κρύβονται, όμως στο δημόσιο χώρο όχι.
Η μυρωδιά τού λίπους που στάζει πάνω στα αναμμένα κάρβουνα ανοίγει την όρεξη. Ο έλεγχος της φωτιάς, μια τέχνη ιδιαίτερη αλλά και αρχαία. Οι άνθρωποι γεύονται και οι Θεοί δέχονται το ντουμάνι καπνού που ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό. Επιρρεπείς οι Έλληνες στο φαγοπότι με κυνήγια, το απολαμβάνουν χωρίς να έχουν στο νου τους σκηνές πολέμου που διεξάγεται εκεί κοντά στο βάλτο τα άγρια βράδια του Χειμώνα. Οι ντουφεκισμένες αγριόπαπιες και οι λούφες είναι μόνιμες στο μενού, γιατί δεν τις βρίσκεις κάθε τόσο στο διαιτολόγιό σου.
Οι κέφαλοι με τα λαβράκια από τη Λογαρού και το Τσουκαλιό, άλλη λιχουδιά που μπορείς να παραγγείλεις. Ανάλογα με τις μέρες μπορεί να βρεις και άλλα είδη ψαριών. Τα ψητά χέλια της είναι μια υπέρβαση. Από τον κατάλογο δεν θα μπορούσε να λείπει το κοτόπουλο, τα λουκάνικα, οι μπριζόλες, η προβατίνα, τα σουβλάκια κι άλλα κρεατικά. Ωραίο γαρνίρισμα στο κρέας με σκελίδες σκόρδου, κρεμμύδι, πράσα και μπαχαρικά. Ακόμα, πιάτα με σούπες και άλλα μαγειρέματα. Ψωμί αχνιστό, μπομπότα και καλαμποκίσιο, ζυμωμένα στο φούρνο από τη μάνα. Όλα με απαράμιλλη νοστιμιά χωρίς καμία υπερβολή. Και για κάποιο μυστήριο λό- γο το φαγητό δεν πέφτει ποτέ βαρύ. Πώς να το κάνουμε; Γίναμε σαρκοφάγοι και Έθνος Ψησταριών.
Κοινή διαπίστωση είναι ότι η Ράνια έγινε μια χαραμάδα καλοπέρασης και δεν προσφέρει στον πελάτη φύκια της θάλασσας για μεταξωτές κορδέλες. Έκανε τη «Φωλιά» ελκυστικό γαστρονομικό πεδίο του κάμπου με την οργά- νωση, την ποιότητα, τα αγνά υλικά, την ειλικρίνεια, τον ενθουσιασμό, την εικόνα, τις μεγάλες μερίδες και τις τιμές της. Όλοι οι καλοί χωράνε στο μαγαζί της με ή χωρίς μάσκα, και για κάποιο περίεργο λόγο το φαγητό της αυγαταίνει, ακόμα κι αν οι ανάγκες την ξεπερνούν.
Προηγείται του λογαριασμού το ωραίο της σπιτικό γλυκό με την υπενθύμιση ότι μπορούμε την επόμενη φορά να τηλεφωνήσουμε από πριν για να μας έχει έτοιμο και καλοστρωμένο το τραπέζι. Καθώς αναχωρούσε η παρέα μέσα σε κλίμα ευχαρίστησης και ευφορίας, ακούστηκε και η ατάκα: «Ράνια, να μην το ξεχνάς, τις φωλιές δεν δικαιούσαι ποτέ να τις χαλάσεις, γιατί δεν θα ξανάλθουν τα χελιδόνια!».