Ηταν ένας σκύλος στη δεξιά πλευρά του δρόμου για Κορωνησία. Εκεί τον άφησε, ή μάλλον εκεί τον εγκατέλειψε το καταπληκτικό «αφεντικό» του. Χειμώνας καιρός με κρύο. Πριν από κάποια χρόνια που είχε χιονίσει ακόμα και εκεί δίπλα στον Αμβρακικό Κόλπο.
Ο σκύλος εκεί. Περίμενε στο ίδιο σημείο για μέρες. Πέρασαν και πέρασαν οι μέρες. Πηγαίναμε τον ταΐζαμε και τον ποτίζαμε. Αυτός εκεί «πιστός» και ακούνητος ακριβώς στην άκρη του δρόμου. Κάποιο απόγευμα πηγαίνοντας στην συνηθισμένη διαδρομή για την σίτιση βλέπουμε τον σκύλο αιμόφυρτο στην άκρη του δρόμου να κλαίει γοερά μέσα στα αίματα. Ένα διερχόμενο όχημα τον είχε πατήσει.
Άρον – άρον τον φορτώνουμε με φόβο στο αυτοκίνητο και τον πάμε κτηνίατρο για να διαπιστώσει το μέγεθος της ζημιάς. Δεν είχαμε προσπαθήσει ξανά, ούτε να τον πάρουμε στα χέρια, πόσο μάλλον να τον βάλουμε στο αυτοκίνητο. Σαν να καταλάβαινε ότι έπρεπε να μας ακολουθήσει. Μπήκε ήσυχα μέσα στα αίματα που ήταν και δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε λεπτό. Σαν να αντιλαμβανόταν ότι το χέρι που τον τάιζε θα τον έσωζε από το ατύχημα. Διαπιστώθηκε κάταγμα στο πόδι. Εγχειρίστηκε. Νοσηλεύτηκε. Ανάρρωσε. Δεν ήταν να ξαναγυρίσει στο δρόμο μετά από τόσο κόπο, πόνο και προσπάθεια. Πήγε, λοιπόν, σε σπίτι εθελόντριας φιλόζωης. Το προσωρινό έγινε μόνιμο. Έμεινε εκεί. Ουσιαστικά υιοθετήθηκε. Πήρε το όνομα Άρης. Ο θεός του πολέμου που κατάφερε και άντεξε τις κακουχίες. Έγινε δυνατός και άντεξε την εγκατάλειψη και το ατύχημα.
Πήγε στο κτήμα. Ζούσε έως τώρα μια φυσιολογική ζωή. Ώσπου ξαφνικά εξαφανίστηκε για τρεις μέρες. Άρης εδώ, Άρης εκεί, Άρης παραπέρα. Πουθενά ο Άρης. Η ανησυχία μεγάλη. Δεν είναι δυνατόν να εξαφανίστηκε ο σκύλος. Ξεκίνησε μια αγωνιώδης αναζήτηση που δεν στάθηκε ικανή να βρεθεί ο Άρης. Τελικά την τρίτη ημέρα ακούστηκαν κλάματα σκύλου πολύ κοντά στο κτήμα. Πάει… και τι να δει. Ο σκύλος μέσα στα αίματα και στα κόπρανά του να σπαράζει από το κλάμα.
Προφανώς το σκυλί έχανε συνεχώς τις αισθήσεις του και δεν άκουγε το «αφεντικό» του που ήταν δίπλα και τον φώναζε. Το πόδι του ήταν σοκαριστικά πιασμένο σ’ ένα τεράστιο σκουριασμένο δόκανο. Δεν μπορούσες να καταλάβεις εάν το πόδι ήταν κομμένο στα δύο ή αν ήταν ολόκληρο. Σπασμένο το κόκκαλο; Σήψη; Αίματα παντού γύρω – γύρω.
Στα 20 μέτρα από τον φράχτη του κτήματος κάποιος… καταπληκτικός άνθρωπος είχε βάλει ένα δόκανο. Γιατί; Σ’ ένα ξέφραγο χωράφι χωρίς καμία ταμπέλα για την επικινδυνότητα. Κάλλιστα θα μπορούσε να είχε πατηθεί από άνθρωπο που περνούσε από εκεί τυχαία για να πάει στο κτήμα του. Ποιά είναι η λογική του δόκανου; Να πιάσει ποιόν και γιατί; Μια παγίδα θανάτου στην οποία μπορεί να πέσει οποιοσδήποτε, άνθρωπος και ζώο. Ανυποψίαστος διαβάτης, περιπατητής, αλλά και ζωάκι που βγαίνει για αναζήτηση τροφής.
Θανατηφόρα παγίδα χωρίς καμία αιτία. Να πιάσει το αγριογούρουνο; Την αλεπού; Ποιόν; Και μετά αφού το πιάσει να το σκοτώσει; Ποιά η λογική; Καμία απολύτως. Μόνο να σκορπίσει τον θάνατο σ’ ένα ζωντανό. Είτε αυτό λέγεται σκύλος, ζαρκάδι, άνθρωπος, αλεπού. Σε κανένα έμβιο όν δεν αξίζει αυτός ο θάνατος. Στην προκειμένη περίπτωση ο τόσο πονεμένος και ταλαιπωρημένος Άρης που για μια ακόμα φορά έπεσε θύμα της αγριότητας του ανθρώπου! Για μια ακόμα φορά βίωσε πόνο. Αυτή τη στιγμή ξεπέρασε τον κίνδυνο της απώλειας της ζωής του αλλά βρίσκεται σε νοσηλεία μετά από 10 τουλάχιστον ημέρες και ακόμα παλεύουν να σώσουν το πόδι.
Ως πότε η ανθρώπινη ασυνειδησία θα μένει ατιμώρητη; Ως πότε θα θρηνούμε αθώα θύματα; Γιατί εάν το «αφεντικό» του Άρη δεν τον έψαχνε νυχθημερόν θα είχε τελειώσει εκεί από αιμορραγία. Θα τον είχε βρει ο χάρος δίπλα στο δόκανο αναίτια, αδικαιολόγητα και απάνθρωπα. Δόκανα ανεπιτήρητα, δόκανα θανατηφόρα. Ακόμα και η λέξη δόκανο είναι λες και προέρχεται από μια άλλη εποχή. Την Εποχή του Σιδήρου και της Αγροτικής Επανάστασης.
Τόσο δυσεύρετα που αυτός που έστησε την παγίδα, θα έρθει να μας το ζητήσει πίσω μια και δεν μπορεί να βρει άλλο παρά με ειδική παραγγελία. Τόσο αναντικατάστατο είναι! Έλεος πια!