Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές. Με τον Τάσο παίζαμε πάντα σε αντίπαλες ομάδες. Αφού «βάζαμε ποδαράκια» ποιος θα διαλέξει πρώτος, επιλέγαμε ο καθένας τους συμπαίχτες του και άρχιζε το παιχνίδι, μ’ ένα άδειο, πλαστικό μπουκαλάκι να παίζει τον ρόλο της μπάλας.
Εγώ ολυμπιακός, ο Τάσος παναθηναϊκός και είχαμε ντέρμπυ αιωνίων κάθε μέρα στην αυλή του σχολείου. Όταν μια μέρα ο Τάσος στ-ραμπούλησε το πόδι του άσχημα τον βοήθησα να επιστρέψει σπίτι του μέχρι να έρθουν οι γονείς του. Δεν είχα ούτε ευγενή συναισθήματα για τον κουρέλα Τάσο, ούτε είχα διαβάσει κάτι στην τετάρτη δημοτικού να με διδάξει το σωστό. Ξαφνικά όμως, το παιχνίδι δεν ήταν το ίδιο χωρίς τον Τάσο. Και ήμουν αποφασισμένος να τον βοηθήσω να γίνει γρήγορα καλά, ακόμα κι αν αυτό μου κόστιζε ήττες στα επόμενα διαλείμματα.
Όλα αυτά που μπορεί να φαίνονται τόσο φυσικά στο δημοτικό γίνονται πιο περίπλοκα τα επόμενα χρόνια, πόσο μάλλον όταν οι αντίπαλοι «παίχτες» είναι κράτη. Και μπορεί λίγα χρόνια παλαιότερα, πριν λάμψουν τα κοινωνικά δίκτυα να ακουγόταν μόνο μία κυρίαρχη αντίληψη πολιτικής ορθότητας, σήμερα όμως που τα social δρουν ως τηλεβόες, μπορεί ο καθένας μας να διαβάσει αναρτήσεις από «Ελληνάρες». Συμπολίτες μας, που μπορεί να μην λένε καθαρά ότι χαίρονται με την καταστροφή που συμβαίνει στην Τουρκία, αλλά είτε να υποστηρίζουν ότι οι γείτονες πήγαιναν γυρεύοντας για μια φυσική καταστροφή (θέλημα Θεού η τιμωρία των απίστων), είτε απλά να αδιαφορούν για τον πόνο, τους εγκλωβισμένους, τους νεκρούς και τους συγγενείς τους.
Κι αν αυτό σου φαίνεται αδύνατο να συμβαίνει το 2023, σου αντιγράφω την ανάρτηση του μοναδικού πολιτικού παγκοσμίως, που είχε στην κατοχή του επιστολές του Ιησού, του Κυριάκου Βελόπουλου, ο οποίος έκανε γκάλοπ στο Twitter (τουΐτερ): «Το να στείλουμε βοήθεια στην Τουρκία είναι πολιτισμένη ανθρώπινη πράξη, όπως και οι σφαγές και οι βιασμοί που κάνουν οι βάρβαροι Τούρκοι (κάθε εισβολέας) όταν εισβάλουν [το ένα λάμδα είναι της αρχηγικής αγραμματοσύνης] σε άλλη χώρα (βλέπε ΚΥΠΡΟΣ). ΕΡΩΤΗΜΑ: ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΒΟΗΘΕΙΑ;».
Κι επειδή η «δημοσκόπηση» δεν πήγε και τόσο καλά, με μεγάλη ευκολία την «κατέβασε» και άρχισε να πουλάει πατριωτισμό και χριστιανοσύνη, με μια ανακοίνωση του κόμματός του. «Δεν είμαστε ίδιοι, δεν είμαστε βάρβαροι. Ως Έλληνες, οφείλουμε να εκφράσουμε τα χριστιανικά μας συναισθήματα αλληλεγγύης». Όπως σχολίασε σκωπτικά κι ο Παντελής Μπουκάλας στην Καθημερινή: «Απλά πράγματα. Πας μη Έλλην και μη χριστιανός, τρισβάρβαρος».
Θα μου πει κάποιος ότι ίσως να υπάρχουν χιλιάδες Τούρκοι που μπορεί να χαίρονται αντίστοιχα κάθε φορά που μια φυσική καταστρο- φή χτυπά τη δική μας χώρα. Και να έχει δίκιο. Αλλά ποτέ δεν κέρδισε κάποιος κάτι όταν ανταγωνίζεται για τον πάτο. Και είναι τελείως παράδοξο ότι ανταγωνίζονται για τον πάτο άτομα που εμπορεύονται ταυτόχρονα και επιστολές του Ιησού και αρχαιοελληνικό μεγαλείο. Και αν αφήσουμε τη θρησκεία έξω από την πολιτική, όλοι αυτοί οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, δεν τους πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό ότι οι πρόγονοί μας, ακόμα και στις πιο μαύρες στιγμές τους, όπως ήταν ένας εμφύλιος πόλεμος (Πελοποννησιακός) έκαναν πράξεις οι οποίες μας διδάσκουν 2427 χρόνια αργότερα;
Τότε, λοιπόν, όταν τελικά νίκησαν οι Σπαρτιάτες τους Αθηναίους μετά από 27 ολόκληρα χρόνια πολέμου, νεκρών και πόνου, συγκάλεσαν συνέδριο στη Σπάρτη για να αποφασιστεί η σύναψη της ειρήνης. Οι σύμμαχοι της Σπάρτης απαίτησαν να ισοπεδωθεί ολοκληρωτικά η Αθήνα και όλοι οι κάτοικοί της να γίνουν δούλοι. Οι Σπαρτιάτες, όμως, δείχνοντας μεγαλοψυχία και αναλογιζόμενοι την προσφορά της Αθήνας κατά τους Περσικούς Πολέμους αρνήθηκαν να την καταστρέψουν και να υποδουλώσουν τους κατοίκους και δέχτηκαν να συνά- ψουν ειρήνη με όρους, ουσιαστικά σώζοντάς την από την οργή των υπόλοιπων Ελλήνων, αφού καμία πόλη δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την απόφασή τους.
Και πριν προλάβει κάποιος, ν’ αρχίσει να επιχειρηματολογεί για «διπλωματία των σεισμών» και άλλα κέρδη της Ελλάδας στο διεθνές πεδίο, εμένα μου διαλύει όλες τις μεγάλες και τρελές Αμφιβολίες μου αυτό που λέει ο λαός για τον γείτονα, αν βρεθείς σε ανάγκη: «Άζωστος τρέχει ο γείτονας και ο συγγενής ζωσμένος». (Ψάξτο)
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών