Της Σοφίας Εξάρχου*
Το Θεατρικό εργαστήρι του Μουσικοφιλολογικού Συλλόγου «Ο ΣΚΟΥΦΑΣ» ανεβάζει μια εξαιρετική σε όλα της θεατρική παράσταση.
Ο θεατής βιώνει έναν ύμνο για την Κλυταιμνήστρα. Μια γυναίκα που εναντιώνεται στα πρότυπα της εποχής της. Ένα έργο διαχρονικό μέσα από το οποίο μας φανερώνεται μια άλλη Κλυταιμνήστρα. Ένα πρόσωπο αδικημένο και χαρακτηρισμένο αδίκως. Ο μύθος των Ατρειδών αναβιώνει με μια οπτική γωνία που πρωταγωνίστρια είναι η μεγάλη αδικημένη. Η μορφή της ξεφεύγει από το χρόνο και γίνεται σύγχρονη με την δική μας πραγματικότητα. Οι αναμνήσεις μιας ζωής, μιας βασίλισσας που η ζωή της θα μπορούσε να είναι η ζωή της κάθε γυναίκας από εμάς.
Με τα τελευταία λόγια της ζωής της η μά- να απευθύνεται στο γιό της. Δεν απολογείται, δεν δικαιολογεί, δεν ζητάει συγχώρεση. Απλά ορθώνει το ανάστημά της για να πει τη δική της άποψη. Το μαγικό σε αυτή την παράσταση με την εξαιρετική ερμηνεία, είναι ότι ο μονόλογος της Κλυταιμνήστρας ακούγεται στην αίθουσα από τρία διαφορετικά στόματα. Η σκηνοθετική πρωτοτυπία έγκειται στο ότι τα πρόσωπα επί σκηνής είναι τρία για το ρόλο του ενός. Η εναλλαγή του ρόλου με τρεις φωνές δίνει χρώμα και αντίληψη. Ένα σύγχρονο έργο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από μια αρχαία τραγωδία. Δοσμένο με την ένταση σχηματισμένη στα πρόσωπα. Με φω- νές και ανάσες που θα μπορούσαν να ακουστούν σαν αρχαίο δράμα. Η εκφορά του λόγου απαιτητική και ποιητική. Ανάσες κοφτές που κόβουν την ανάσα του θεατή.
Το παιχνίδι της σκηνής συνεχίζεται με τα λιτά και απέριττα σκηνικά. Κυριαρχεί το μαύρο και το αυτοκρατορικό κόκκινο. Με κινήσεις που ζητούν τη συμμετοχή ολόκληρου του κορμιού, τα κόκκινα πανιά γίνονται φυλακή για το σώμα. Από την μία εγκλωβίζουν το κορμί που κινείται αργά και τελετουργικά. Σμιλεύουν το περίγραμ- μά του. Από την άλλη το αφήνουν ελεύθε- ρο και τα τεράστια υφάσματα γίνονται προέκταση του. Οι κινήσεις των ανθρώπινων άκρων συνεχίζονται πάνω στα κόκκινα πανιά που τα τυλίγουν. Γίνονται κύμα. Το φως αντανακλά την ψυχοσύνθεση του ρό- λου. Όμως γίνεται και το ίδιο αντανάκλαση και σκιά πάνω στις επιφάνειες. Μαζί με το κορμί κινείται και η σκιά του πάνω στον τοίχο.
Η μουσική της Νένας Βενετσάνου ειδικά αφιερωμένη στην Κλυταιμνήστρα. Και στο τέλος του έργου εμφανίζεται μια ανδρική φιγούρα, ο Ορέστης. Ο γιός στον οποίο μιλούσε κλαίγοντας η μάνα όλη αυτή την ώρα. Το πρόσωπο στο οποίο μόνο έτρεφε εκτίμηση και του απηύθυνε τα στερνά της λόγια. Τα αίμα της, το τέκνο της, το κορμί από το κορμί της.
Πρόκειται για μια παράσταση που θαρρείς ότι έγινε από επαγγελματίες. Το μεράκι και η αγάπη για το θέατρο δημιούργησαν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Μια παράσταση που έχει να σου δώσει πράγματα. Η φιλοσοφική αναζήτηση της Κλυταιμνήστρας και η συζήτηση με τον εαυτό της είναι τροφή για σκέψη. Όλα τα νοήματα του Ιάκωβου Καμπανέλλη αποδίδονται στο κοινό στο έπακρον. Το κοινό γίνεται ένα με την πρωταγωνίστρια.
Ο λόγος της τελειώνει, όμως οι θεατές εξακολουθούν να την ακούνε. Η παράστα-ση τελειώνει κυριολεκτικά. Όμως τα λόγια της Κλυταιμνήστρας λες και ηχούν ακόμα μέσα στα κεφάλια μας. Η παράσταση συνεχίζεται… στο μυαλό του καθενός και της κάθε γυναίκας. Οι συμβολισμοί ενυπάρχουν στη ζωή μας και στην ύπαρξή μας. Όλοι βρήκαμε ένα κομμάτι της Κλυταιμνήστρας μέσα μας. Το κρατάμε γερά και το εξελίσσουμε.
Οι παραστάσεις συνεχίζονται την Παρασκευή και το Σάββατο 10 και 11 Φεβρουαρίου, 9:15 το βράδυ. Διάρκεια παράστα- σης 50 λεπτά. Σκηνοθέτης είναι η Έλλη Μάνθα και τον ρόλο της Κλυταιμνήστρας υποδύονται η Χρυσάνθη Γαλάνη, η Έλλη Μάνθα και η Φωτεινή Τσαδήμα. Συμμετέχει ο Γιώργος Παπαβασιλείου.
* Η Σοφία Εξάρχου είναι
συμβολαιογράφος