ΣΤΟ προηγούμενο φύλλο του «Τ» ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης έγραψε για την «εκδήλωση φόρο τιμής στον Γιάννη Ρίτσο στη Σορβόννη», στην παρουσίαση της οποίας μεταξύ άλλων συμμετείχε και ο Γιώργος Αρχιμανδρίτης.
Στη συχνή επικοινωνία, ωστόσο, που έχουμε με τον φίλο Στάθη Μπαρτζώκα, γνωρίσαμε πολύ περισσότερα για τον Γιώργο Αρχιμανδρίτη. Καταρχήν να πούμε ότι διατηρεί τους φιλικούς δεσμούς με τον Στάθη από τότε που ήταν συμμαθητές στο 3ο λύκειο Άρτας (Αγία Θεοδώρα). Μιλώντας για τον συμπατριώτη μας, ο Στάθης έκανε λόγο για μεγάλη προσωπικότητα των γραμμάτων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Απ’ όσα μας παρέθεσε στη συνέχεια διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει τόνος υπερβολής.
Ο Γιώργος Αρχιμανδρίτης στις πανελλήνιες εξετάσεις πέτυχε την εισαγωγή του στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο όμως κατάλαβε πως δεν του ταίριαζε. Πήγε για σπουδές στη Γαλλία και σήμερα είναι καθηγητής Συγκριτικής Φιλοσοφίας σε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, αυτό της Σορβόννης, στο Παρίσι. Είναι δημοσιογράφος στο κρατικό ραδιόφωνο της «πόλης του Φωτός», κάνοντας πολιτιστικές εκπομπές. Παράλληλα κάθε Σάββατο και Κυριακή, 8:55 το βράδυ, παρουσιάζει στην ΕΡΤ2 πεντάλεπτη εκπομπή με θέμα «Η λέσχη του βιβλίου». Είναι συγγραφέας των βιβλίων για τον Μίκη Θεοδωράκη, την Μελίνα Μερκούρη, τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, τον φωτογράφο Γιάννη Μπεχράκη. Το τελευταίο του βιβλίο που είναι αφιερωμένο στον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, παρουσιάστηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο στο Κολωνάκι.
Δεν σταματάμε όμως εδώ. Ο Γιώργος Αρχιμανδρίτης έχει βραβευτεί από την Γαλλική πρεσβεία της Αθήνας, η οποία του απένειμε το παράσημο του Ιππότη Γραμμάτων και Τεχνών. Επίσης, είναι εκπρόσωπος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού στο Παρίσι. Κατάγεται από το Κομπότι, είναι όμως μεγαλωμένος στην Άρτα. Διατηρεί άσβεστη τη σχέση του με την ιδιαίτερη πατρίδα, την οποία και επισκέπτεται. Τα περασμένα Χριστούγεννα ήρθε για 10 ημέρες συναντώντας και τον επιστήθιο φίλο του Στάθη. Μαζί πήγαν στο αρχοντικό του γνωστού διακεκριμένου καρδιοχειρου- ργού Άλκη Μιχάλη, επί της κεντρικής πλατείας, όπου και ήπιαν τα τσιπουράκι τους. όπως επίσης βρέθηκαν και άλλες μέρες σε στέκια της πόλης. Είναι να μην αισθανόμαστε περήφανοι όταν από την Άρτα βγαίνουν τέτοιες προσωπικότητες;