«Στο αριστερό, Δημητράκη, στο αριστερό χέρι». Μια υπόσχεση του θείου Βασίλη, μόλις θα τέλειωνα το δημοτικό και θα πήγαινα με το καλό στο Γυμνάσιο, τηρήθηκε με ευλάβεια: ένα ολοκαίνουργο ρολόι Seiko 5 ήλθε στην ώρα του. Δεν ήταν απλό δώρο σε εκείνους τους καιρούς, αλλά ο ουρανός με τ’ άστρα, μια στρογγυλή πρόκληση, ένα διαβατήριο κι ένας τρόπος για να μπεις στον κόσμο των μεγάλων.


Είναι αλήθεια ότι αυτά τα πράγματα τότε οι γονείς μας δεν τα κατέτασσαν στα είδη πρώτης ανάγκης. Επόμενο ήταν αυτό το λαμπερό δώρο να φέρει πολλή χαρά και να στεγάσει ισχυρά άγουρα συναισθήματα. Δεν καταλάβαινα αν ήταν κόσμημα, εργαλείο ή αξεσουάρ με τη σημερινή έννοια.
Μου άρεσε να παρατηρώ το καντράν, τους λεπτοδείκτες, το μπρασελέ. Ήταν αυτόματο, φωσφόριζε τη νύχτα, το χάιδευα, το μύριζα, το έβαζα στο αυτί κάθε τόσο για να ακούω τον ήχο του και, όταν πήγαινα για ύπνο, το έκρυβα κάτω από το μαξιλάρι. Είχα πάθει «κόλλημα» σε μεγάλο βαθμό, και το πρωί πριν το φορέσω έπαιρνα βαθιά ανάσα υποταγμένος στη Θεότητα των μικρών πραγμάτων.
Έκτοτε έγινε ο μεταλλικός υπηρέτης τού ατομικού μου χρόνου. Μπορεί να μετρούσε τις στιγμές της ζωής μου, αλλά αυτό γινόταν υπό προϋποθέσεις. Ήταν έτσι ρυθμισμένο, ώστε να δείχνει με ακρίβεια το χρόνο για τις υποχρεώσεις τού σχολείου και όχι για το… παιγνίδι! Πόσοι, άραγε, συνομήλικοί μου βίωσαν την ίδια εμπειρία και πόσοι άλλοι το ποθήσανε, αλλά δεν υπήρχε στο… νούμερό τους.
Όλα τα ρολόγια λένε την ίδια ώρα, ωστόσο εγώ εμπιστευόμουνα μόνο το δικό μου. Ήταν πιστό, δεν κουραζόταν, δεν κοιμόταν ποτέ και έκανε καλή παρέα με την καρδούλα, αλλά σε διαφορετικές συχνότητες. Ένα ατελείωτο τικ-τακ χωρίς διάλειμμα. Του φώναζα καμιά φορά να ξεκουραστεί λιγάκι, αλλά αυτό επιδεικτικά με αγνοούσε. Σαν να ήθελα μαζί με το δικό του σταμάτημα να σταματήσει και ο δικός μου χρόνος για να μείνουμε λίγο παραπάνω παιδιά.
Όλη η σειρά «5» ήταν πετυχημένη και το καθένα χωριστά έγραψε τη δική του ιστορία. Εκτός από αυτά που κυκλοφόρησαν από την επίσημη αντιπροσωπεία στη χώρα μας, ήλθαν και τα «λαθραία» που τα έφερναν οι ναυτικοί μας. Ήταν φοβερή παράλειψη και αμαρτία Έλληνας ναυτικός να προσεγγίσει ιαπωνικό λιμάνι και να μην αγοράσει για τους αγαπημένους του ένα ρολόι ή μια φωτογραφική μηχανή.
Μετράνε, κρατάνε και δείχνουν τις ώρες τα ρολόγια μας. Λαχτάρα πριν, δυνάστες σήμερα. Είναι κριτές μας, καταμετρούν τις πράξεις μας, τις χαρές, τις λύπες. Μετρούν αντίστροφα αυτό που μας έταξε η ζωή, όσο μας έταξε. Τρεις χιλιάδες εξακόσιες φορές την ώρα χτυπούν για να μας υπενθυμίσουν ότι το λεπτό που περνά δεν ξαναγυρνά και τα χρονικά περιθώρια που μας αναλογούν περιορίζονται δραματικά. Θείο δώρο για τον άνθρωπο ο χρόνος, αλλά και άνισος αντίπαλος που δεν μπορούμε να αναμετρηθούμε μαζί του.
Τι ωραία που θα ήταν αν, τραβώντας σήμερα τις μπαταρίες, πάγωνε κι ο δικός μας ατομικός χρόνος ή αν πήγαιναν όλα έστω ρολόι στη ζωή μας!
ΥΣ. Το αγαπημένο μου ρολογάκι δεν είχε αίσιο τέλος. Χάθηκε κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων στην Κύπρο το 1974. Πλην όμως, άφησε εν λειτουργία δυνατές συγκινήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ