Το θεατρικό έργο του Βασίλη Κονταξή «Το μυστικό της Φροσύνης» έχει την ευκαιρία να δει αύριο Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου επί σκηνής στην αίθουσα του Συλλόγου «ΣΚΟΥΦΑΣ» (ώρα 9:15 το βράδυ) το Αρτινό κοινό.
Την σκηνοθεσία υπογράφει ο και συγγραφέας του έργου Βασίλης Κονταξής και τους ρόλους ερμηνεύουν η Έφη Ντάγκα (Φροσύνη) και Γιάννης Χουλιάρας (Μουχτάρ).
Σκηνικά και κοστούμια Κωνσταντίνος Γιαννιώτης, φωτισμοί Νίκος Γούλας, βοηθοί σκηνοθέτη Μαρίνα Λισγάρα και Μυρτώ Τόλη. Απόδοση στα Τουρκικά Μουράτ Ίσι.
Με αφορμή την παράσταση που έχει γίνει δεκτή με άριστες κριτικές ο «Τ» μιλά με τον Βασίλη Κονταξή, ο οποίος αναφέρει ότι «το έργο γράφτηκε με αφορμή τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή και στοχεύει να “γεφυρώσει” την απελευθέρωση της πόλης των Ιωαννίνων το 1913, δέκα χρόνια πριν την Μικρασιατική Καταστροφή, με τη Σμύρνη, με αφορμή μια τραγική ιστορία της πόλης, αυτή του Αλή πασά και της κυρά Φροσύνης». Άνθρωπος της δημιουργίας ο ίδιος έχει να παρουσιάσει ένα σημαντικό έργο στα γράμματα και τις τέχνες και μέσα από το έργο του δίνει μια άλλη ματιά στις σχέσεις των λαών.
«Οι λαοί – τονίζει – δεν αγαπούν τους πολέμους, τις διεκδικήσεις, την διπλωματία και τον επεκτατισμό. Οι λαοί θέλουν να ζήσουν. Ειρηνικά! Δίπλα – δίπλα χωρίς αίμα και πόνο. Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει σε αυτό…».
Συνέντευξη στην Βίκυ Καινούργιου
Ερ.: Κύριε Κονταξή είχε πολλά μυστικά η κυρά Φροσύνη ή μόνο ένα;
Απ.: Η κυρά Φροσύνη πιστεύω πως δεν είχε κανένα μυστικό. Δεν έκρυψε τίποτα και ίσως αυτό την οδήγησε στο τραγικό της τέλος. Η αλήθεια της. Η δική μου Φροσύνη όμως έζησε μαζί με ένα μεγάλο μυστικό που την ακολουθούσε σε όλη της τη ζωή. Κι εδώ πρέπει να διευκρινίσω πως στην παράστασή μας δεν θα δείτε την πραγματική ιστορία της Φροσύνης και του Αλή πασά, που αποτελεί πραγματικό ιστορικό γεγονός το οποίο συνέβη το 1800, αλλά μια παρόμοια ιστορία που ξεκινά από τα Γιάννενα το 1900 εκατό χρόνια μετά δηλαδή και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Κοινό σημείο και στις δυο αυτές ιστορίες είναι ο έρωτας μια Χριστιανής και ενός Οθωμανού. Όπως γνωρίζουμε, στην αυθεντική ιστορία τον έρωτα αυτόν τον αφανίζει με απάνθρωπο τρόπο ο ζηλόφθονος Αλής, στη δική μας περίπτωση όμως άλλοι παράγοντες που θα σας αποκαλύψουμε επί σκηνής.
Ερ.: Πώς και γιατί εμπνευστήκατε ένα τέτοιο θεατρικό έργο;
Απ.: Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων το 1913 με την Καταστροφή της Σμύρνης το 1922 απέχουν σχεδόν μια δεκαετία. Τούρκοι και Έλληνες ξεριζώθηκαν με τις μετακινήσεις των πληθυσμών. Το έργο γράφτηκε για να καταγράψει τον πόνο αυτών των ανθρώπων. Τον πόνο που δεν έχει χώρα, θρησκεία ή γλώσσα. Φυσικά και με αφορμή τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή.
Ερ.: Ως θεατής, αν έρθω θα συγκινηθώ, θα προβληματιστώ ή θα γελάσω;
Απ.: Εάν κρίνω από τις παραστάσεις μας στα Γιάννενα από τις αντιδράσεις του κοινού, το έργο αγγίζει ευαίσθητες ανθρώπινες χορδές που πολλές φορές οι θεατές ταυτίζονται με τους ήρωες. Διαπιστώσαμε πολλά βουρκωμένα βλέμματα στην υπόκλιση. Όχι, δεν θα γελάσετε. Αλλά, θέλω να πιστεύω, πως ο προβληματισμός που αφήνει αυτή η ιστορία δεν επιβαρύνει τους θεατές.
Ερ.: Αν δεν ήταν θεατρικό έργο θα μπορούσε να είναι ιστορικό μυθιστόρημα;
Απ.: Ναι. Τα ιστορικά γεγονότα που αναφέρονται είναι πραγματικά. Η ιστορία είναι καθαρά προϊόν μυθοπλασίας αλλά βασίζεται σε γεγονότα 200 ετών αφού το κουβάρι που ξετυλίγουμε ξεκινά από το σήμερα και φτάνει πίσω στο 1800. Το κέρδισε όμως η σκηνή!
Ερ.: Τι κυρίως μήνυμα θέλετε να περάσετε ως συγγραφέας;
Απ.: Θέλω βαθιά μέσα μου να δούμε με άλλο μάτι τις σχέσεις των λαών και ειδικά τις σχέσεις μας με τους γείτονες. Οι λαοί δεν αγαπούν τους πολέμους, τις διεκδικήσεις, την διπλωματία και τον επεκτατισμό. Οι λαοί θέλουν να ζήσουν. Ειρηνικά! Δίπλα-δίπλα χωρίς αίμα και πόνο. Η Τέχνη μπορεί να βοηθήσει σε αυτό. Δεν υπάρχουν σύνορα. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που ο μεγάλος μας Μίκης Θεοδωράκης πολλές φορές άπλωσε τα τεράστια χέρια του και αγκάλιασε Τούρκους καλλιτέχνες με σκοπό μια νέα αρχή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ερ.: Πόσος καιρός σας χρειάστηκε για να συγγράψετε το έργο αυτό;
Απ.: Το έργο ξεκίνησε να γράφεται στην Αθήνα την Άνοιξη και τελείωσε το Καλοκαίρι στα Γιάννενα.
Ερ.: Χρειαστήκατε αρκετό καιρό για τις πρόβες;
Απ.: Περίπου δυο μήνες. Ξέρετε, οι πρόβες ποτέ δεν είναι αρκετές ειδικά όταν έχω το βάρος και της συγγραφής αλλά και της σκηνοθεσίας. Θέλω όμως να δηλώσω πως ήμουν πολύ τυχερός γιατί τόσο η Έφη όσο και ο Γιάννης δούλεψαν μαζί μου σκληρά και δημιουργικά. Λάτρεψαν τους ρόλους τους και την πλοκή του έργου και στήσαμε αρμονικά αυτή την παράσταση. Τους λατρεύω όμως κι εγώ!
Ερ.: Ποιος είναι ο Βασίλης Κονταξής;
Απ.: Ένας άνθρωπος που τραγουδά, παίζει, σκηνοθετεί, διδάσκει και γράφει. Σας προλαβαίνω να μην με ρωτήσετε τι αγαπώ περισσότερο από όλα αυτά. Όλα! Μητρική αγάπη που δεν ξεχωρίζει κανένα παιδί. Θα σας αναφέρω, για να έχετε μιαν εικόνα για μένα την θητεία μου στα Μουσικά σύνολα της ΕΡΤ, στο Εθνικό θέατρο και στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ως ηθοποιός, την σκηνοθεσία μου στην Εκάβη του Ευριπίδη, σε 4 έργα του Γιάννη Ρίτσου, την επτάγλωσση παράσταση στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης το 2016 με συμμετοχή ηθοποιών από 7 χώρες, την «Ευτυχία Πρίντζου-η επιστροφή» – επίσης έργο δικό μου – στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων, τη διδασκαλία μου σε δραματικές σχολές, εργαστήρια και θεατρικές ομάδες καθώς και τη συγγραφική μου πλευρά, που έχω την μεγάλη χαρά να στεγάζεται στον ΚΕΔΡΟ. Γιαννιώτης γέννημα και θρέμμα και μάλιστα στα παιδικά μου χρόνια καστρινός. Ως άνθρωπος έχω κι εγώ ένα μεγάλο προτέρημα κι ένα μεγάλο ελάττωμα: να δημιουργώ. Και εξακολουθώ να το κάνω κι ας πληρώνω τις συνέπειες. Τα δώρα τελικά είναι ανεκτίμητα! Φέρνω λοιπόν στην αγαπημένη Άρτα αυτό το μυστικό και πραγματικά αισθάνομαι πολύ συγκινημένος που θα παίξουμε στο Τέμενος αυτό των Γραμμάτων και των Τεχνών της Άρτας, χωρίς καμιά διάθεση υπερβολής, τον Μ/Φ Συλλόγου «Ο ΣΚΟΥΦΑΣ».
Σας ευχαριστώ πολύ
Κι εγώ κυρία Καινούργιου για την υπέροχη συνέντευξη. Ο Πολιτισμός χρειάζεται πάντα την στήριξη των ΜΜΕ κι εσείς το κάνετε απλόχερα. Σας περιμένουμε!
