Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές.
Μια και δεσμευτήκαμε να λέμε μεταξύ μας μόνο αλήθειες, πρέπει να σου ομολογήσω ότι δεν θυμάμαι πότε είπα το πρώτο μου ψέμα και ποιο ήταν αυτό. Θυμάμαι, όμως, πολύ καθαρά ποιο ψέμα ήταν αυτό που έλεγα συνέχεια, όταν ρωτούσε η μάνα μου «ποιος έφαγε τα σοκολατάκια;» Κι εγώ απαντούσα αμέσως «Όχι εγώ!», προσπαθώντας ταυτόχρονα να καταπιώ το τελευταίο τζοκόντα, χωρίς να με καταλάβει. Η δυσκολία στην ιστορία με τα ψέματα έγκειται στο γεγονός ότι, σχεδόν όλες τις φο- ρές που τα χρησιμοποιούμε απαιτείται να επιστρατεύσουμε και δεύτερο ψέμα για να στηρίξουμε το πρώτο και μετά από λίγο και τρίτο ψέμα για να στηρίξουμε το δεύτερο και τελειωμό δεν έχει αυτός ο κατήφορος. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι στο τέλος, δεν μπο- ρείς καν να θυμάσαι το πρώτο εκείνο ψέμα για το οποίο ξεκίνησαν όλα. Ας βάλουμε, λοιπόν, πρωταγωνιστή εσένα, που διαβάζεις αυτές τις γραμμές για να δούμε αν τελικά καταλήξουμε κάπου.
Όσο είσαι, λοιπόν, εν διαστάσει με την εκλεκτή σύζυγό σου, εκείνη αγοράζει ένα σπιτάκι στο Παρίσι και συστήνει μία εταιρεία με ένα συνεργάτη, ο οποίος οποίος ερευνάται για τη λίστα Λαγκάρντ και την συμμετοχή του στα Panama Papers. Όλα αυτά «ξεχνάς» να τα δηλώσεις στο Πόθεν Έσχες σου, αν και ο νόμος δεν προβλέπει κάτι τέτοιο. Βέβαια, στη συνέχεια μαθαίνεις κι εσύ ότι η εκλεκτή σύζυγός σου, με την οποία στο μεταξύ τα βρίσκεται μεταξύ σας, περιέχεται και στις λίστες ελεγχόμενων για φοροδιαφυγή εταιρειών, σκάνδαλο ευρύτερα γνωστό ως Paradise papers. Αλλά εσύ «Δεν ξέρεις, δεν βλέπεις, δεν ακούς».
Όταν σε κάνουμε, επιτέλους, πρωθυπουργό, όπως είναι το όνειρο κάθε Έλληνα, με το πρώ- το νόμο που ψηφίζεις στήνεις το λεγόμενο «επιτελικό κράτος» έτσι ώστε όλοι και όλα να αναφέρονται σ’ εσένα για να έχεις τον πλήρη έλεγχο. Γι’ αυτό και παίρνεις την ΕΥΠ υπό την κηδεμονία σου, για να ξέρεις τι σου γίνεται. Και μετά από λίγο καιρό αποκαλύπτεται ότι ο αρχηγός που τοποθέτησες στην ΕΥΠ παρέα με το ανηψούδι σου, είχαν στήσει ένα παρακράτος και παρακολουθούσαν από… σύμπτωση τη μισή κυβέρνηση και τους πολιτικούς σου αντιπάλους, αντί για τρομοκράτες. Αλλά εσύ και πάλι «Δεν ξέρεις, δεν βλέπεις, δεν ακούς».
Μετά κοίτα να δεις διαβολική σύμπτωση. Η σύμβουλος στο γραφείου σου για θέματα αξιολόγησης στελεχιακού δυναμικού, η οποία ήταν προσωπική επιλογή σου, πιάνεται να παίρνει απευθείας αναθέσεις από κρατικές υπηρεσίες, σε εταιρεία που είχε στήσει.
Και σαν να μην έφτανε αυτό μαθαίνεις, εντελώς ξαφνικά ότι η σύζυγος ενός βουλευτή σου, ιδρύοντας μια εταιρεία ΙΚΕ με αρχικό μετοχικό κεφάλαιο μόλις 5 χιλιάδων ευρώ, θα λάμβανε από το κράτος ως επιχορήγηση περισσότερα από 4 εκατομμύρια ευρώ και το ακόμα σημαντικότερο: Η ίδια εταιρεία θα λάμβανε περισσότερα από 6 εκατομμύρια ευρώ από τράπεζα. Ποια τράπεζα είναι αυτή, να πάω κι εγώ για δάνειο. Αλλά εσύ και πάλι «Δεν ξέρεις, δεν βλέπεις, δεν ακούς».
Κι εκεί που λες να ησυχάσεις, να ξεκουραστείς λιγάκι από τις ευθύνες τις πολλές, μαθαίνεις ότι άλλος βουλευτής σου είχε κάνει εται- ρεία που διαχειριζόταν κόκκινα δάνεια, αφού τα είχε αγοράσει στο 1/20 της αξίας τους, εκμεταλλευόμενος ένα νόμο που εσύ ο ίδιος είχες ψηφίσει. Και το καλύτερο; Είχε «διαχειριστεί» και τα δικά του προσωπικά κόκκινα δάνεια, σβήνοντάς τα. Και τον τύπο αυτό, τον γνώριζαν και έκαναν παρέα μαζί του όλα τα φιλαράκια σου. Αλλά εσύ και πάλι «Δεν ξέρεις, δεν βλέπεις, δεν ακούς».
Πες μου, βρε φίλε. Πες μου την αλήθεια. Μετά απ’ όλα αυτά, εσύ θα τον πίστευες ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό; Γι’ αυτό σου λέω, φίλε μου αγαπητέ: Μπορεί να μην ξέρεις ακόμα τι πρέπει να ψηφίσεις στις επόμενες εκλογές. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι μετά απ’ όλα αυτά σίγουρα ξέρεις μέσα σου, χωρίς Αμφιβολίες πολλές, χωρίς Αμφιβολίες τρελές, τι ΔΕΝ πρέπει να ψηφίσεις ξανά. Γιατί όπως έχει γράψει μία Αμερικανή αρθρογράφος «Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι κάποιος λέει την αλήθεια, όταν ξέρεις ότι εσύ στη θέση του θα έλεγες ψέματα».
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών
