Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές.
Για φαντάσου λοιπόν, ότι εγώ που γράφω αυτές τις γραμμές είμαι ένα τέρας παιδοβιαστής, που καλύπτω όσο καλύτερα μπορώ τις άρρωστες ορέξεις μου. Γράφω κάθε εβδομάδα σε μία γνωστή εφημερίδα του τόπου μου, πηγαίνω εκκλησία, βοηθώ δυό-τρεις γνωστούς μου, ανεβάζω οικογενειακές φωτογραφίες στο φατσαβιβλιό μου (facebook), μεγαλώνω τα δικά μου παιδιά και γενικά διατηρώ ένα προφίλ συντηρητικού νοικοκυραίου.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, αποφασίζω, γιατί μπορεί να αναζητώ μεγαλύτερη κάλυψη, να γραφτώ σε κάποιο κόμμα. Οποιοδήποτε κόμμα. Φταίει το κόμμα γι’ αυτό που είμαι; Προφανώς όχι. Φταίει το κόμμα όταν αποκαλυφθεί το τέρας που πραγματικά είμαι; Προφανώς όχι. Πότε, λοιπόν, αρχίζει να φταίει το κόμμα τελικά;
Οι ευθύνες του κάθε κόμματος ξεκινούν από την συγκάλυψη που θα επιχειρήσει να προσφέρει. Όχι γιατί νοιάζεται για μένα. Αλλά γιατί συνεργάστηκαν μαζί μου πάρα πολλοί μέσα από το κόμμα. Άλλοι συνεργάστηκαν σε μία απλή κομματική δράση και άλλοι με την ίδια ιδιότητα του τέρατος που κρύβαμε επιμελώς.
Αλλά ας γίνω πιο συγκεκριμένος για να μη μιλάμε στο αέρα. Μα, πόσο τυχερός μπορεί να είμαι, που ενώ διατηρώ μία μικρή, συνοικιακή επιχείρηση, μεροδούλι-μεροφάι, μόλις τρεις μήνες μετά τη νίκη του κόμματος (το 2012) στο οποίο γράφτηκα, πήρα την πρώτη απευθείας ανάθεση αξίας 15.938,95 ευρώ και μάλιστα από το υπουργείο Υγείας; Μα πόσο τυχερός μπορεί να είμαι που μετά από αυτή την πρώτη ανάθεση, να έχω πάρει συνολικά την τελευταία δεκαετία, 34 απευθείας αναθέσεις από φορείς του Δημοσίου και το Δήμο Αθηναίων, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων; Πόσο τυχερός πρέπει να είμαι ώστε να με βγάλει δύο τουλάχιστον φορές ένα μεγάλο εθνικό τηλεοπτικό κανάλι, να μιλήσω για το πόσο καλά τα έχει καταφέρει η κυβέρνηση με τα μέτρα ενάντια στον κορωνοϊό; Και τι σύμπτωση! Εκπομπές σε συστημικά εθνικά τηλεοπτικά κανάλια να χαρακτηρίζουν με τη λέξη «πελάτες» τα άρρωστα τέρατα σαν κι εμένα και όχι με λέξεις που να περιγράφουν πραγματικά αυτό που είμαστε: «βιαστές», «παιδεραστές», «μαστροποί», «παιδοβιαστές» κα.
Και ίσως, όλα τα παραπάνω να μην έσπερναν πολλές Αμφιβολίες, αν δεν μεσολαβούσαν άρθρα και απόψεις, σε δεξιές διαδικτυακές σελίδες, που αναμεταδίδονται από πασίγνωστους φωνακλάδες υπουργούς. Απόψεις που λένε ότι: «Η ατζέντα σήμερα είναι η λειτουργία του Μετρό του Πειραιά. Αφήστε τους ανύπαρκτους και τους μουσαμαδένιους να ασχολούνται με τους παιδοβιαστές». Ακούς λαέ; Το Μετρό είναι πιο σπουδαίο θέμα από τους παιδοβιαστές.
Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Παντελής Μπουκάλας στην Καθημερινή «Η κομματική ιδιότητα του «καλού επαγγελματία» θα αποκτήσει κρίσιμο πολιτικό ενδιαφέρον αν χρησιμοποιηθεί σαν ασπίδα για τον ίδιο και σαν δόρυ κατά του δωδεκάχρονου θύματος και της οικογένειάς του. Γιατί, δυστυχώς, η πείρα διδάσκει ότι πάντα υπάρχουν μέθοδοι για να τσακιστούν οι «παρακατιανοί», ενώ όσοι έχουν ένα κάποιο
εκτόπισμα και παρανομούν, επειδή υπολογίζουν και σε αυτό, θα επανέλθουν άμωμοι στο πόστο τους».
Προφανώς δεν συνηγορώ, ούτε κατά διάνοια, στην ανθρωποφαγία του δράστη, των συνεργών, και των οικογενειών τους. Η απόλυση του γιου του δράστη από τη δουλειά του, είναι ρατσιστική και φασιστική ενέργεια. Το ζητούμενο όμως δεν είναι μόνο η τιμωρία των τεράτων. Το ζητούμενο είναι πώς θα ελαχιστοποιήσουμε τα τέρατα στην κοινωνία μας. Πώς δεν θα μπορούν να βρουν χώρο δράσης. Γιατί αν υπάρχει έστω και λίγο δίκιο στη φράση «Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα. Ο εγκληματίας το διαπράττει», πρέπει να βάλουμε όλοι τα δυνατά μας να μην επαναληφθεί το έγκλημα και όχι μόνο την τιμωρία του.
Γιατί ακόμα και αν βοηθήσουμε να μην συγκαλυφθεί τίποτε, δεν φτάνει να μοιράζουμε τιμωρίες στους εγκληματίες, σαν νέοι Ρασκόλνικοβ. Πρέπει να βρούμε τρόπο να προστατευτούν όλοι οι «δωδεκάχρονοι και δωδεκάχρονες».
Γιατί όταν όλα αυτά τα παιδιά μεγαλώσουν και μας ρωτήσουν «τι κάνατε για να μας προστατέψετε;» η απάντηση δεν φτάνει να είναι: «εμείς τους τιμωρούσαμε». Γιατί τότε όλα αυτά τα παιδιά, χωρίς Αμφιβολίες πολλές, χωρίς Αμφιβολίες τρελές, δεν θα θελήσουν απλά να αλλάξουν τον κόσμο. Θα θελήσουν να τον κάψουν συθέμελα. Κι αυτή θα είναι τότε η δική μας τιμωρία. Στο δικό μας έγκλημα. Χωρίς Αμφιβολία.
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών
