Γράφει ο Φώτης Χαχούλης
Η είδηση του Σαββατοκύριακου έρχεται από τα Κεντρικά Τζουμέρκα όπου η Οργανωτική Επιτροπή της ΑΜΚΕ Θεοφάνης – Ερμής Θεοχαρόπουλος, διοργάνωσε το Σάββατο αγώνα δρόμου – εκδήλωση με ονομασία «5 hours», η οποία ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του Θεοφάνη – Ερμή που χάθηκε άδικα στις 30 Ιανουαρίου στον Καταρράκτη Τζουμέρκων. Ο αγώνας ονομάζεται «5 hours» όσες ήταν και οι ώρες που ο Ερμής περίμενε το ελικόπτερο.
Η εκκίνηση δόθηκε στην κεντρική πλατεία Ιωαννίνων στις 7 το πρωί και ο τερματισμός ήταν στα Άγναντα. Η διαδρομή ήταν 53 χιλιόμετρα ασφάλτου και με θετική υψομετρική διαφορά 1.140 μέτρα. Η Οργανωτική Επιτροπή ζήτησε η διοργάνωση να τεθεί υπό την αιγίδα του Δήμου, αίτημα το οποίο έγινε αμέσως ομόφωνα αποδεκτό.
Στην εκδήλωση είχαν δηλώσει συμμετοχή 120 αθλητές και τελικά συμμετείχαν 70. Οι πρώτοι αθλητές έφτασαν στα Άγναντα στις 11:30 το πρωί και οι υπόλοιποι έφθαναν συνεχώς μέχρι 3 το απόγευμα. Η διαδρομή των 53 χιλιομέτρων είναι μια δύσκολη διαδρομή καθώς εναλλάσσονται ανηφόρες, κατηφόρες και για οποιοδήποτε αθλητή είναι «Γολγοθάς».
Λίγο πιο πάνω από την γέφυρα Πλάκας στην διασταύρωση υπάρχει ανηφόρα που είναι μεγάλη για τα υπόλοιπα τρία χιλιόμετρα. Εκεί ανηφορίζοντας επί αυτοκινήτου (λόγω ηλικίας δεν μπορούσα να περπατήσω μαζί τους), ένιωσα παράξενα συναισθήματα αλλά και ένα αίσθημα περηφάνειας γι’ αυτούς τους αθλητές που ο ιδρώτας τους πότιζε την άσφαλτο για να διατρανώσουν την διαμαρτυρία τους για τον άδικο χαμό, αλλά περισσότερο γιατί πρέπει να γίνει θεσμός η εναέρια διάσωση.
Λίγο πιο πάνω στην διαδρομή συνάντησα τους γονείς του Ερμή, τον Γιάννη και την Μαρίνα Θεοχαροπούλου, που ο ιδρώτας τους μαζί με όσα δάκρυα είχαν απομείνει ανέβαιναν τα υπόλοιπα τρία χιλιόμετρα. Εκείνη τη στιγμή τα ελάχιστα λόγια «συγχαρητήρια, κουράγιο, είσθε αξιέπαινοι», είναι λίγα και ωχριούν βλέποντας δύο γονείς που έχασαν το παιδί τους, που πασχίζουν με ιδρώτα και δάκρυα να πείσουν τους αρμόδιους γι’ αυτό το μεγάλο σκοπό. Περίσσευμα καλοσύνης, αλτρουισμού, ανθρωπισμού, εθελοντισμού και όλων των ηθικών αρχών και αξιών που διέπει ελάχιστους ανθρώπους. Τα σχόλια στο διαδίκτυο απεριόριστα απ΄ όσους είτε συμμετείχαν είτε νοερά από μακριά έστελναν τις δικές τους σκέψεις. «Γράφω με δάκρυα στα μάτια», έγραψε κάποια κυρία, «καθώς εσείς τρέχετε σ’ αυτόν τον αγώνα στη μνήμη του παιδιού σας για τη δική σας σωτηρία για να έχουμε ευκαιρίες επιβίωσης στην άτυχη στιγμή στα επείγοντα περιστατικά, στην ασθένεια, στο ατύχημα που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας…».
Ας ελπίσουμε ότι ο Ερμής θα είναι ο τελευταίος άνθρωπος που το ελικόπτερο έκανε πέντε ώρες να έλθει. Είναι όμως ο πρώτος και αθάνατος γιατί δίδαξε ότι έχασε τη ζωή του κάνοντας αυτό που αγαπούσε, αλλά ταρακούνησε και ξύπνησε μια πολιτεία που επί χρόνια ήταν μακράν της εναέριας διάσωσης με τον σύγχρονο ευρωπαϊκό τρόπο, αλλά με τον απαρχαιωμένο και καθυστερημένο.
Φαίνεται ότι στο προσκήνιο έρχεται κάποιο νομοσχέδιο αλλά μέχρι να γίνει πράξη θα χρειαστούν πολλοί αγώνες. Πρέπει επιτέλους το αίτημα όχι μόνο της εναέριας αλλά και της πάσχουσας επίγειας διάσωσης επειγόντων περιστατικών να προταθεί και να πάρει την πρώτη προτεραιότητα σε επίπεδο Δήμων και Περιφερειών και υπουργείου. Κι αυτό γιατί τα επίσημα στοιχεία που συγκέντρωσε η Οργανωτική Επιτροπή για να υπερασπίζεται περιστατικά είναι πάνω από 85.000 το χρόνο. Άρα μέχρι πότε θα αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο ως αντικείμενο και όχι υποκείμενο;
Από τα Τζουμέρκα και ειδικότερα από τον Καταρράκτη έρχεται η δεύτερη είδηση με την έκδοση ενός βιβλίου, μιας ποιητικής συλλογής από την Αικατερίνη Γιώτη – Παπάκου. «Στης μνήμης τα σοκάκια» είναι ο τίτλος. «Τα ποιήματα αυτά, ιερή κληρονομιά της μητέρας μου τα κρατάω στα χέρια μου σχεδόν σαράντα χρόνια. Μου τα εμπιστεύτηκε η μητέρα μου Αριάδνη Καρνασοπούλου – Παπάκου και απεικονίζουν ολόκληρη την ζωή της. Μια πορεία οδύνης και αγάπης. Το πρώτο μέρος αφορά το ταξίδι από την Μικρά Ασία μέχρι την Φιλιππιάδα, την «όχθη σωτηρίας». Το δεύτερο μέρος γράφει για την αγάπη που έδωσε παντού και πάντα στην υπόλοιπη ζωή της».
Πρόκειται για μια αξιόλογη ποιητική συλλογή. Η Αριάδνη γεννήθηκε το 1913 στην Μικρά Ασία και 9χρονο κορίτσι βιώνει τη Μικρασιατική Καταστροφή στα 1922 και περιγράφει την ορφάνια, την προσφυγιά, την φτώχεια με έμμετρο λόγο. Από τις 156 σελίδες, οι πρώτες 25 με 140 τετράστιχα, αναφέρονται στη μαύρη πορεία της Καταστροφής του 1922 με μνήμες ανεξίτηλες και που πρέπει να περάσουν σε πολλές μνήμες για να καταλάβουν τον άνθρωπο, τη φτώχεια, την προσφυγιά, τον ξεσηκωμό και τους πολέμους. Παραθέτω ένα μόνο τετράστιχο: «Γκελ μπουρτά κιοπέκ ογλού – το σπίτι το μεγάλο/ τώρα σε λίγο θα το δεις να καίει σαν φουγάρο». Το «γκελ μπουρτά κιοπέκ ογλου» σημαίνει «έλα εδώ παιδί του σκύλου» μια προσφώνηση σε ένα εννιάχρονο παιδί. Αξίζει να προβληθεί και να τιμηθεί η συγγραφέας.
Ευχάριστα τα νέα από την κατασκευαζόμενη γέφυρα της Πλάκας. Ξανάρχισαν οι εργασίες και απ’ ότι φαίνεται σύντομα θα τελειώσει το έργο. Στο προηγούμενο άρθρο είχα αναφερθεί στη γέφυρα μπέλεϋ που μπορεί να δώσει λύσεις τόσο στο Σγαριώτικο όσο και στο Ραφταναίϊκο ποτάμι. Είναι οι δύο παραπόταμοι κοντά στη νέα κατασκευαζόμενη γέφυρα που απέκλειαν την επικοινωνία με τα απέναντι χωριά.
Ας αφήσω τις ειδήσεις για τα κακώς κείμενα στην επόμενη αρθρογραφία και ας κλείσω με τον επίλογο που έγραψα στην Συνδιάσκεψη Συλλόγων στο Άνω Γραικικό το 2011. Όλοι εμείς πρέπει να πιστέψουμε ότι τα πράσινα Τζουμερκοχώρια πρέπει να φθάσουν τα Ζαγοροχώρια και να τα ξεπεράσουν και ο ύμνος που διάβασε η μικρή Κλεονίκη «πέτρα η μεγάλη αρχόντισσα» μέχρι να μεγαλώσει να γίνει πράξη. Τα ίδια έλεγε και ο φλογερός πατριώτης Νίκος Μπριασούλης: «Την Ρωμιοσύνη και τα Τζουμέρκα να μη τα κλαις/ εκεί που παν να σβήσουν νάτα – νάτα ορθώνονται./ Εκεί ψηλά από το πιο ψηλό κοτρώνι μας/ αγναντεύει ο Κατσαντώνης, ο Μακρυγιάννης/ και πετάνε πέτρες μήπως ξυπνήσουμε επιτέλους». Ας αφήσουμε στο παρελθόν τα μίση και τις ζήλειες και ας ξεκινήσουμε όλοι μαζί ενωμένοι να δώσουμε και όχι να πάρουμε!
* Ο Φώτης Χαχούλης είναι δικηγόρος, πρώην πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Κ. Τζουμέρκων
