Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, αμφιβολίες τρελές
Η σημερινή μας ιστορία τελειώνει ως εξής: «Αγία Παρασκευή, 27 Ιουνίου 2022. Αγαπητοί μας, θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε θερμά για την πολύτιμη συνεισφορά σας (συνημμένα θα βρείτε την απόδειξη). Είστε κι εσείς συμμέτοχος στην προσπάθειά μας, κάθε παιδί και οικογένεια να έχει τη φροντίδα που της αξίζει με συνέπεια, συνέχεια και αξιοπρέπεια».
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μετά από δύο ολόκληρα χρόνια κλεισούρας, τα παιδιά του 3ου λυκείου της πόλης μας, αποφάσισαν να κάνουν ένα βήμα προς την παλιά «κανονικότητα», διοργανώνοντας ένα σχολικό πάρτι. Ξεπερνώντας τις αρχικές δυσκολίες της διοργάνωσης, κρίθηκε απαραίτητο να μπει ένα μικρό, τυπικό εισιτήριο, με το οποίο τα παιδιά είχαν την ελπίδα να καλύψουν όλα τα έξοδα των απαραίτητων προμηθειών και υπηρεσιών. Έπρεπε να πληρωθούν αναψυκτικά, χυμοί, νερά, κυπελάκια, πάγος, μικροφωνική εγκατάσταση, μηχανήματα ήχου, στολισμός και καθαριότητα. Μέχρι και τις υπηρεσίες ενός υπεύθυνου ασφάλειας μίσθωσαν τα παιδιά, για να είναι σίγουρα ότι δεν θα συμβούν παρατράγουδα.
Το «ταμείον ήταν μείον» γι’ αυτή τη φουρνιά παιδιών, αφού τα προηγούμενα δύο χρόνια ο covid-19 είχε σκοτώσει κάθε εκδήλωση. Έτσι αποφασίστηκε ότι όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να πληρωθούν από τους συμμετέχοντες μαθητές με ένα εισιτήριο μόλις δυο ευρώ. Κι ο Θεός βοηθός! Τα πράγματα πήγαν πολύ καλά, τα έξοδα καλύφθηκαν και προέκυψε και ένα μικρό κέρδος.
Κι εκεί που φανταζόμουν ότι τις επόμενες ημέρες θα ξεκινούσε μία συζήτηση για την τύχη του κέρδους, τα παιδιά από εκείνο το πρώτο βράδυ είχαν πάρει τις αποφάσεις τους. Σ’ ένα κόσμο «που όταν πέφτουμε δεν μας νοιάζει αν χτυπήσαμε, αλλά εάν μας είδανε», όπως λέει κι η Μαριλού, τα χρήματα δεν θα κατευθύνονταν για διασκεδάσεις, βόλτες και κατανάλωση, αλλά για αλληλεγγύη. Γιατί απ’ ότι φαίνεται η δική τους «κανονικότητα» δεν μοιάζει με τη δική μας «κανονικότητα».
Δεν ξέρω αν αποτελεί απλά δική μου ιδιοτροπία το γεγονός ότι βρήκα εντυπωσιακή την άμεση απόφαση των παιδιών. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι «Όταν ήμουν νέος, θαύμαζα τους ανθρώπους που ήταν έξυπνοι. Τώρα στα γεράματά μου, θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι καλοί». Αλλά το πρώτο που περίμενα μετά από δύο χρόνια περιορισμών, ήταν να χρησιμοποιήσουν τα παιδιά τα χρήματα για τους εαυτούς τους και όχι να τα χαρίσουν σε άλλους. Ευτυχώς, έκανα λάθος. Ευτυχώς, μπορεί αυτά τα παιδιά να μην έχουν διαβάσει πολλά εξωσχολικά βιβλία, μπορεί να ασχολούνται ώρες με τα κινητά τους, αλλά χωρίς να το καταλαβαίνουν καλά-καλά, έτσι από ένστικτο να διαισθάνονται ότι «Είναι καλό να είσαι σημαντικός, αλλά είναι πιο σημαντικό να είσαι καλός».
Κι εκεί που οι περισσότεροι κραυγάζουν για την ανόητη νέα γενιά. Για τα παιδιά του κινητού και του καταναλωτισμού, εγώ είχα την τύχη να ζήσω από κοντά μία ιστορία εθελοντισμού και προσφοράς. Έχω μια ιστορία να διηγούμαι που ν’ ανατρέπει στερεότυπα. Μια ιστορία που να μου δίνει ελπίδα, ότι αν αυτά τα παιδιά τα καταφέρουν και δεν τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας, θα υπάρξουν καλύτερες μέρες για όλους μας.
Γιατί για εμάς που ήδη έχουμε συμπληρώσει πάνω από μισό αιώνα ζωής, μας φταίνε τόσο πολύ οι άλλοι, πάντα αυτοί οι άλλοι, που κατηγορούμε ακόμα και τα παιδιά μας, που δεν ευθύνονται για τον κόσμο μέσα στον οποίο τα φέραμε να ζήσουν.
Και είναι από τις λίγες φορές, που χωρίς Αμφιβολίες πολλές, χωρίς Αμφιβολίες τρελές, ελπίζω ότι μπορεί τελικά να βγει αληθινός ο Ιταλός δημιουργός κόμικς και γελοιογράφος Φραντσέσκο Τούλλιο Αλτάν (Francesco Tullio Altan), όταν τον ρώτησαν: «Πιστεύετε πως τα εγγόνια μας θα δούνε καλύτερες μέρες;». Κι εκείνος απάντησε αφοπλιστικά: «Ξέρω κι εγώ; Είναι ικανά για όλα αυτά τα μαλακισμένα».
Ένοχος, υπεράνω πάσης Αμφιβολίας
