«Δεν ειν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλή». Ο Σολωμός το λέει. Όχι εγώ. Συνεπώς, η Ελλάδα πρέπει να γίνει αυτό που είναι, όπως συμβουλεύει ο Νίτσε.
Η σύγκρουση με την Τουρκία είναι, θαρρώ, νομοτελειακή. Τα αιτήματα της γείτονος χώρας που ξεπερνούν τον Ερντογάν, είναι εξωφρενικά και πολύ πέρα από τα όρια αποδεκτής συζήτησης για εξεύρεση λύσης μέσω της διπλωματίας και του διαλόγου.
Άρα, η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας ήδη έχει θέσει τις κόκκινες γραμμές. Και κάθε γραμμή έχει δύο πλευρές. Για μεν την τουρκική ηγεσία που ντοπάρει καθημερινά την αφιονισμένη κοινή γνώμη με νέο-οθωμανικά οράματα και υπερφίαλες ονειρώξεις, απαιτείται «επίδειξη τροπαίου». Για δε τους Έλληνες που χρόνια τώρα υφίστανται τις τουρκικές προσβολές και επιθετικές ενέργειες, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει πεδίο σύγκλισης και συνεννόησης. Άρα, ο πόλεμος είναι προ των πυλών.
Και μέχρι να γίνει αυτό – οψέποτε συμβεί – ο πολιτικός κόσμος ανεξαρτήτως της εκάστοτε θέσης του, οφείλει να χτίζει καθημερινά το εθνικό οπλοστάσιο. Στο πεδίο και στη διπλωματία. Ποτέ δεν ήταν αρκετή η καταγγελία. Και ιδιαίτερα για τους Άγγλο-Σάξωνες που διοικούν τον κόσμο, η «πρόταση» αποτελεί καθοριστικό στοιχείο κάθε διαπραγμάτευσης. Διαμόρφωση πρότασης που να αποδεικνύει τι ακριβώς επιχειρεί η Τουρκία, τι θα σημάνει τυχόν επιτυχία του σχεδίου της και σύνδεση της ελληνικής πρότασης με τα κάθε φορά συμφέροντα του διεθνούς παράγοντα. Πρόταση επί τη βάση της «Σωκρατικής Άγνοιας». Διότι είναι προφανές ότι για παράδειγμα, οι Αμερικανοί Γερουσιαστές δεν γνωρίζουν τίποτε για τις ανομολόγητες επιδιώξεις της Τουρκίας, την σημασία της Κύπρου και τον ρόλο της Ελλάδας.
Η Τουρκία την οποία ο ίδιοι οι Αμερικανοί έχουν επιπλήξει με ποικίλες κυρώσεις, φεύγει και χάνεται για το ΝΑΤΟ και ήδη προκαλεί μεγάλη ζημιά στα συμφέροντά τους. Ο Λευκός Οίκος, το Πεντάγωνο και το υπουργείο Εξωτερικών το γνωρίζουν. Όμως ένεκα των συγκυριακών συμφερόντων τους και όχι εξαιτίας των στρατηγικών επιδιώξεών τους, επιχειρούν να παρατείνουν την διαμονή της στο Δυτικό στρατόπεδο.
Και δεν είναι μόνο η αλλαγή ρότας που έχει επιλέξει και ήδη πραγματοποιεί η Τουρκία. Όλοι γνωρίζουν ότι διοικείται από παρανοϊκούς ηγέτες που έχουν συμπαρασύρει στην παράνοια τόσο την αντιπολίτευση όσο και την τουρκική κοινωνία. Καθημερινά δεκάδες γραφικοί τύποι περιφέρονται στα ενσωματωμένα τουρκικά ΜΜΕ επιδεικνύοντας χάρτες, γραφήματα, φωτογραφίες… Η νοητική ισορροπία του Ερντογάν – όπως κάθε δικτάτορα που παραμένει για δεκαετίες στην εξουσία – έχει διαταραχθεί. Και επειδή ο κύκλος του Τούρκου ηγέτη φαίνεται να κλείνει με επικίνδυνες επιπτώσεις γι’ αυτόν και την οικογένειά του, επιχειρεί με κάθε τρόπο και μέσο να παραμείνει στην εξουσία. Άγνωστο αν και πως θα το επιτύχει. Και πάντως σε περίπτωση κυβερνητικής αλλαγής δύσκολα οι επίγονοί του θα αποστούν από την εθνικιστική φρενίτιδα που επικρατεί στην Τουρκία.
Συνεπώς και σε κάθε περίπτωση η ελληνική πολιτεία οφείλει να ετοιμάζεται για το απευκταίο: Διπλωματικά και στρατιωτικά. Οφείλει πρωτίστως να γίνει αυτό που είναι. Το τελευταίο σύνορο του Δυτικού πολιτισμού και του σύγχρονου κόσμου. Προσθέτω με την σχετική επιφύλαξη και το έσχατο σύνορο της Δημοκρατίας διότι είναι γνωστό ποια είναι η τύχη των αντιφρονούντων στην Τουρκία. Ο ρόλος της Ελλάδας ήταν και διαρκώς ενισχύεται στρατηγικός. Γεωστρατηγικά, πολιτισμικά, ενεργειακά.
Να υπενθυμίσω ότι η Ελλάδα εκτός από την θέση της στο σημείο επαφής τριών ηπείρων, είναι πρώτη δύναμη στη ναυτιλία και εξελίσσεται ραγδαία σε ενεργειακό hub (κέντρο) της Ευρώπης, παρά τις ποικιλώνυμες κυβερνητικές αβελτηρίες και εκχωρήσεις. Επίσης, έχει ευθεία σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, το οποίο αποτελεί κορυφαίο στόχο των Ρώσων που επιδιώκουν μέσω του προγεφυρώματος της Ορθοδοξίας να δημιουργήσουν τον δικό τους κόσμο (Русский мир).
Σε στρατιωτικό επίπεδο η χώρα διαθέτει τεράστια ισχύ και πάντως ασυναγώνιστη πολεμική αεροπορία. Κι αυτό σε αντίθεση με την Τουρκία, της οποίας οι ένοπλες δυνάμεις έχουν υποβαθμιστεί ένεκα των απηνών διώξεων Ερντογάν κατά αντιφρονούντων αξιωματικών αλλά και της έλλειψης δυσεύρετων ανταλλακτικών οπλικών συστημάτων. Τέλος, η χώρα είναι ενταγμένη σε υπερεθνικούς οργανισμούς και παράλληλα έχει συνάψει σημαντικές στρατι- ωτικές συμφωνίες που σε περίπτωση θερμού επεισοδίου, θα συμβάλλουν στο βαθμό που τους αναλογεί.
Ένας τομέας που πρέπει να εξετασθεί με μεγάλη προσοχή είναι οι σχέσεις με τους Κούρδους. Ο ανέστιος και ηρωικός κουρδικός λαός των 30 εκατομμυρίων είναι ο φυσικός σύμμαχος της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας και επιτέλους, κάποτε ο αγώνας του πρέπει να δικαιωθεί. Αυτό επιθυμούν άλλωστε με διαφορετικό βαθμό βούλησης ΗΠΑ, Ρωσία και Ισραήλ… Με αυτά τα δεδομένα η χώρα οφείλει να ακολουθήσει την πορεία της. Είναι εθνική ανάγκη να υπάρξει άμεση και βιώσιμη λύση στα ελληνοτουρκικά – συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου. Με όποιον τρόπο. Η διαρκής ένταση, αντιπαράθεση και αιμορραγία των εξοπλισμών υπονομεύει την πορεία της χώρας στο μέλλον. Ήδη η Τουρκία έχει θέσει τις κόκκινες γραμμές. Και αν κάνει το λάθος να τις διαβεί, πάνω σ’ αυτές πρέπει να ματώσει!
Είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί εκεί που η ιστορία θα επιλέξει. Είτε στα διεθνή φόρα, είτε στα πεδία. Παρά τα όσα λέγονται και γράφονται το πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό περιβάλλον είναι ευνοϊκό για την Ελλάδα. Και πλέον όλοι γνωρίζουν και εξοργίζονται με τους Τούρκους που έχουν εισβάλει και πολεμούν με όσους γειτονεύουν. Και προφανώς αν κάποιος δεν τους σταματήσει, θα συνεχίζουν…
* Ο Κώστας Παπαθεοδώρου είναι δημοσιογράφος της ΕΡΤ
