Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, αμφιβολίες τρελές.

Καλή Επιτυχία! Καλή Επιτυχία στο παιδί! Εδώ και μια εβδομάδα περίπου είναι η πιο χιλιοειπωμένη έκφραση της εποχής. Κάθε που αρχίζει ο Ιούνης, η «Καλή Επιτυχία» αντηχεί σε καφετέριες, στο δρόμο, στο τηλέφωνο, στη δουλειά, παντού. Κατ’ αρχήν αντιπαρέρχομαι τον πλεονασμό, αφού μία επιτυχία δεν μπορεί να είναι κακή, παρά μόνο καλή, από την φύση της.
Εγώ πριν από πολλά – πολλά χρόνια μάλλον ήμουν από τους τυχερούς. Μπορεί να φταίει ο χαρακτήρας μου, μπορεί οι συνθήκες της εποχής, μπορεί το κοντινό μου περιβάλλον, αλλά πράγματι είχα πιστέψει ότι ο δρόμος που ήθελα βαθιά μέσα μου να ακολουθήσω, περνούσε από την επιτυχία στις Πανελλαδικές.
Σήμερα, όμως, έχω την εντύπωση, ότι η πλειοψηφία των παιδιών που διαγωνίζονται αυτές τις ημέρες δεν έχει μία τέτοια πίστη. Προφανώς οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές απ’ ότι ήταν πριν πολλά-πολλά χρόνια. Αν όμως η εντύπωσή μου αυτή είναι μία πραγματικότητα, τότε γιατί όλοι ευχόμαστε ακόμα «Καλή Επιτυχία»;
Μήπως εμείς παραμένουμε ακόμα προσκολλημένοι στο παρελθόν; Περνάει καθόλου από την σκέψη μας ότι τα παιδιά που φέτος θα πάνε στην Α’ γυμνασίου, θα απασχοληθούν κατά 65% σε επαγγέλματα που σήμερα δεν υπάρχουν καν;
Κι όταν ευχόμαστε «Καλή Επιτυχία», τι πραγματικά εννοούμε; Τους καλούς βαθμούς; Μα αν δεχόμαστε αυτό που λένε ότι «Δεν υπάρχει ασανσέρ για την επιτυχία. Πρέπει να πας από τις «σκάλες», ποιες «σκάλες» εννοούμε; Ή ακόμα χειρότερα. Αν έχει δίκιο ο Anthony Robbins, που είπε ότι «Η επιτυχία στη ζωή είναι αποτέλεσμα ορθής κρίσης. Η ορθή κρίση είναι συνήθως αποτέλεσμα της εμπειρίας. Η εμπειρία είναι συνήθως αποτέλεσμα λανθασμένης κρίσης», πως ταιριάζουν όλα αυτά στην περίπτωση των Πανελλαδικών εξετάσεων; Τελικά, πόσο σίγουροι είμαστε ότι οι καλοί βαθμοί στις Πανελλαδικές εξετάσεις εξασφαλίζουν Καλή Επιτυχία;
Να σου πω την αλήθεια; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι μάλλον πρέπει να επαναπροσδιορίσει ο καθένας μας μέσα του την λέξη Επιτυχία. Κι όταν την ευχόμαστε σε κάποιον, το λιγότερο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι εάν και αυτός ο «κάποιος» συμμερίζεται τον δικό μας προσδιορισμό της λέξης. Γιατί επιτυχία μπορεί κάποιος να εννοεί τα πολλά χρήματα. Κάποιος άλλος να εννοεί τις λίγες έγνοιες. Κάποιος άλλος την διασημότητα. Και τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος.
Και στα παιδιά μας; Τι έχουμε εξηγήσει στα παιδιά μας; Κι αν έχουμε εξηγήσει κάτι, τα παιδιά τι έχουν καταλάβει τελικά; Κι όταν τους ευχόμαστε «Καλή Επιτυχία», τους ευχόμαστε να τους συμβεί ό,τι αυτά επιθυμούν ή ό,τι εμείς νομίζουμε ότι θα έπρεπε να επιθυμούν;
Στο κάτω-κάτω εμείς οι Έλληνες, μήπως είμαστε τυχεροί γιατί οι πρόγονοί μας έχουν ήδη απαντήσει σ’ όλα τα παραπάνω ερωτήματα; Μήπως: Πάντα στον νου σου να ‘χεις την Ιθάκη./ Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου./ Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου./ Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει/ και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,/ πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,/ μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη./ Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι./ Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο./ Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια./ Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε./ Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα/ ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Γιατί αν έχει δίκιο το ρητό που λέει ότι «Η επιτυχία δεν είναι το κλειδί για την ευτυχία. Η ευτυχία είναι το κλειδί για την επιτυχία. Αν αγαπάς αυτό που κάνεις, θα γίνεις πετυχημένος», μήπως τελικά αντί για «επιτυχία» ίσως να έπρεπε να ευχόμαστε «ευτυχία»;
Μήπως τελικά, ακόμα κι αν έχουμε Αμφιβολίες πολλές, Αμφιβολίες τρελές, η πιο σωστή απάντηση στο ερώτημα: «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» είναι : «Ευτυχισμένος»;
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών