Είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι, που όσο κι αν ο καθένας μας σηκώνει το δικό του σταυρό στην ανηφορική χαρμολύπη ετούτης της εφήμερης ζωής, μας ενώνουν οι ίδιες, σχεδόν, αγωνίες και οι ίδιες ανάγκες. Ανάγκες βιοτικές, πνευματικές, υπαρξιακές.

Κι αυτή την ξεχωριστή Μεγάλη Εβδομάδα τραυματισμένοι από προσωπικά και συλλογικά τραύματα, άστεγοι από αγάπη στο κατώφλι της μετα – ανθρώπινης εποχής, αναζητούμε στους ναούς με το σχήμα τ’ ουρανού λίγο μύρο για τις πληγές της ανθρωπότητας, το αντίδοτο της προδοσίας φιλί, μια αλήθεια στα λόγια των αγίων με την ασκητική και θλιμμένη τους όψη, μια πίστη έστω μικρή για να ανασηκώσει την εκπεσούσα ψυχή μας.
Τα τελευταία χρόνια έχει συσσωρευτεί πολύς πόνος στις ψυχές όλων μας. Θα μου επιτρέψετε, όμως, σήμερα να στρέψω τα δικά μου μάτια στους σταυρωμένους μικρούς Χριστούς, στα σταυρωμένα παιδιά του κόσμου, στα σταυρωμένα παιδιά της Πάτρας.
Οι αθώες ψυχές αυτών των παιδιών, οι αθώες ψυχές των παιδιών της Ουκρανίας, ταξιδεύουν σαν πουλιά στον ουρανό του φετινού Πάσχα, πληγωμένα μα κι ελεύθερα από έναν κόσμο που παραλογίζεται από την καταναλωτική μας βουλιμία και την αγνωμοσύνη μας για όλα εκείνα που τρέφουν τις ψυχές μας με στοργή και φροντίδα.
Μέσα σ’ αυτόν τον άγριο κόσμο τα παιδιά που είναι τα πιο ευάλωτα θύματα, μεγαλώνουν καταναλώνοντας αποξένωση και βία, γιατί το μαχαίρι του Ηρώδη δεν έπαψε ποτέ να γυαλίζει στους αιώνες. Τα παιδιά που μοιάζουν σαν χελιδόνια σε κλουβί στους γκρίζους τοίχους μιας τυποποιημένης Εκπαίδευσης, ενώ «η ψυχή τους άλλα ζητεί, για άλλα κλαίει». Τα παιδιά που ως κι ο θάνατός τους ακόμα γίνεται θέμα εκμετάλλευσης από τον Μινώταυρο της τηλεθέασης που χειραγωγεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σ’ ένα εφιαλτικό θέατρο με πρωταγωνιστές ιατροδικαστές, ψυχολόγους και «ψυχολόγους», χαρτορίχτρες και γείτονες «που έπεσαν απ’ τα σύννεφα», μέχρι να ξεχαστούν τα τρία αγγελούδια, μαζί με τον Άλεξ, μαζί με την Ελένη, μαζί με τον Άλκη, μαζί με όλα τα παιδιά που «τα πέταξε έξω το σύστημα», το σύστημα των ταινιών και παιχνιδιών βίας, των ριάλιτι και των διαφημίσεων μέχρι το επόμενο αποτρόπαιο έγκλημα.
Οι υποκριτικές αυτές κραυγές, αφενός μεν ενεργοποιούν σκοτεινά κοινωνικά αντανακλαστικά που ανατρέπουν βασικές κατακτήσεις της ανθρωπότητας, αφετέρου καλύπτουν τις «τρύπες» και τα βαθιά ελλείμματα του συστήματος κοινωνικής προστασίας των παιδιών στην πατρίδα μας.
Ειδικοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως οι περισσότερες κοινωνικές υπηρεσίες Πρόνοιας είναι σοβαρά υποστελεχωμένες, ανειδίκευτες, και, επιπλέον, δεν διαθέτουν σαφές και επαρκές θεσμικό πλαίσιο αρμοδιοτήτων σε σχέση με την υποστήριξη οικογενειών με σύνθετα ψυχοκοινωνικά προβλήματα. Εκείνο όμως που πρέπει πρωτίστως να αντιμετωπιστεί, κατά τη γνώμη μου, είναι η ραθυμία ενός σημαντικού ποσοστού υπαλλήλων, που μπαίνουν στο Δημόσιο για να «κρυφτούν» μέσα σε ένα γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο που το χαρακτηρίζει η απουσία ηθικού συναισθήματος και η αδιαφορία για το συνάνθρωπο και τις αξίες της φιλαλληλίας.
Αυτή η ανάγκη για την αναζήτηση της αγάπης είναι που οδηγεί τα βήματα του ανθρώπου στις μεγάλες εκκλησίες του κόσμου, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες «στη χάση του θυμητικού στο έβγα των ονείρων». Γιατί, στα σημερινά αδιέξοδα μιας ζωής που στερείται κάθε έλλογου και αξιακού ελέγχου, «Αυτός αυτός ο κόσμος, ο ίδιος κόσμος είναι/ Των ήλιων και του κονιορτού, της τύρβης και του απόδειπνου», αυτός ο ίδιος κόσμος που έχει ανάγκη το πέρασμα σε μια άλλη ζωή με αναστάσιμο φως, σε ένα άλλο νόημα ζωής που λάμπει σαν άκτιστο φως, όπως λάμπει σαν υπόσχεση και ελπίδα το πρόσωπό μας με το κερί της Μεγάλης Εβδομάδας, ακόμη κι αν αυτό σβηστεί με το δυνατό φύσημα ενός ξαφνικού αγέρα.
Σημείωση: Ο τίτλος του άρθρου είναι στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου.