ΔΕΝ μεταφέρεται και δεν διακινείται ως γεγονός με την ίδια ένταση όπως στις περιπτώσεις των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων, των επαγγελματιών και άλλων κλάδων, όμως είναι πάρα πολύ σοβαρό.
Μιλάμε για τα δημόσια έργα τα οποία πλήττονται το ίδιο από την ακρίβεια και τις συνεχείς ανατιμήσεις, τόσο μάλιστα που ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποια από αυτά να παραμείνουν στάσιμα, ημιτελή ή στην χειρότερη περίπτωση να εγκαταλειφθούν!
Προκειμένου να κινηθούν τα μηχανήματα χρειάζονται καύσιμα, οι τιμές των οποίων γνωρίζουμε όλοι σε τι ύψος έχουν εκτοξευθεί! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι αυξήσεις δίνουν και παίρνουν προκαλώντας έντονο προβληματισμό και πολλά ερωτηματικά στους αναδόχους.
Συζητήσαμε το θέμα μαζί τους και η εικόνα που περιγράφουν είναι πραγματικά δραματική. Παραθέτουμε τα στοιχεία που μάς μετέφεραν: Ένας μηχανικός ή εργολάβος δημοσίων έργων που μέσα σε διάστημα ενός μήνα διέθετε 5.000 ευρώ για την κίνηση των μηχανημάτων, σήμερα είναι αναγκασμένος να δαπανήσει 8.000 ευρώ. Η μεγαλύτερη, εν τω μεταξύ, επιβάρυνση προέρχεται από την άσφαλτο, η τιμή της οποίας αυξήθηκε στο 100% φτάνοντας στα 400 ευρώ ο τόνος.
Τσιμέντο. Παρατηρείται αύξηση 20% και για να το πούμε πιο απλά από 9 ευρώ τα πενήντα κιλά πωλείται σήμερα έως 11 ευρώ. Εύκολα επομένως μπορεί να αντιληφθεί κανείς το κόστος για έναν εργολήπτη από τη στιγμή που αγοράζει τόνους για ένα έργο.
Αδρανή υλικά. Από 5,50 ευρώ ο τόνος σήμερα φτάνουν στα 7 ευρώ. Ταυτόχρονα συμπαρασύρουν το σκυρόδεμα αλλά και το ασφαλτόμιγμα.
Έτοιμο σκυρόδεμα. Από 60 ευρώ το κυβικό σήμερα φτάνει στα 70 ευρώ.
Έτοιμο ασφαλτόμιγμα. Από 40 ευρώ ο τόνος σήμερα πωλείται 55 έως 60 ευρώ.
Χαλκός. Η αύξηση που παρατηρείται ανέ-ρχεται σε ποσοστό 20% έως 25%.
Το μόνο υλικό που προς το παρόν τουλάχιστον δεν πήρε την ανιούσα είναι ο σίδηρος, όμως προστίθεται στην αβεβαιότητα καθώς ουδείς γνωρίζει τι ξημερώνει αύριο. Αν και βέβαια εν μέσω πανδημίας είχε πάρει αύξηση έως και 50%.
Συναθροιζόμενο όλο αυτό το επιπλέον κόστος λόγω ακρίβειας και ανατιμήσεων δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα, αναγκάζοντας τις «μικρές» τεχνικές εταιρείες, τους μηχανικούς και τους εργολάβους να μειώνουν την ένταση των εργασιών είτε και σε ορισμένες περιπτώσεις να τις αναστέλλουν καθώς βρίσκονται σε αδυναμία να ανταποκριθούν στα υπέρογκα έξοδα. Παράλληλα κάποιοι άλλοι τηρούν στάση αναμονής με την ελπίδα ότι θα μειωθεί το σφοδρό κύμα των ανατιμήσεων. Εκείνες που φαίνεται να συνεχίζουν κανονικά τις εργασίες είναι οι μεγάλες εταιρείες.
Που βρίσκεται η λύση. Η λύση απ’ ότι μάς μεταφέρεται βρίσκεται στους συντελεστές αναθεώρησης τιμών που δίνει κάθε τρίμηνο το υπουργείο Υποδομών, το οποίο ωστόσο καθυστερεί απαράδεκτα. Έδωσε μεν τις αναθεωρήσεις τιμών έως το Γ’ τρίμηνο του 2021, όμως παραμένουν άγνωστες εκείνες για το Δ΄ τρίμηνο του προηγούμενου έτους και οι αντίστοιχες για το Α΄ του 2022 που θεωρούνται περισσότερο κρίσιμες.
Αυτό που ζητά ο τεχνικός κλάδος, ο κατ’ εξοχήν άμεσα συνυφασμένος με τα δημόσια έργα, είναι οι συντελεστές των αναθεωρημένων τιμών να ανταποκρίνονται στις πραγματικές αυξήσεις και σε καμία περίπτωση βέβαια να μην είναι πλασματικές.
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε πιο δεινή θέση βρίσκονται οι ανάδοχοι έργων που στις δημοπρατήσεις έδωσαν χαμηλές εκπτώσεις, με αποτέλεσμα να επιχειρούν σήμερα να βρουν τρόπους για την αναπλήρωση των χαμένων απωλειών.
