ΓΙΑ το θέμα του καταφυγίου εν καιρώ πολέμου κουβέντα είχαμε και με τον επιστήθιο φίλο και συνεργάτη μας Κώστα Μπανιά που σε κάτι τέτοια είναι πολύ ψαγμένος.
Επί του συγκεκριμένου όμως σήκωσε τα χέρια ψηλά καθώς ποτέ δεν βρήκε απάντηση στο ερώτημα. Παρ’ όλα αυτά έφερε γύρω το μυαλό του ανασύροντας εικόνες ιστορίας από την Άρτα. Έφτασε πίσω στον Απρίλιο του 1941 όταν η πόλη δέχθηκε έναν ανελέητο βομβαρδισμό από τους Γερμανούς Ναζί που την ισοπέδωσαν σε μεγάλη έκταση εν μέσω μάλιστα Μεγάλης Παρασκευής έως το Πάσχα. Οι βομβαρδισμοί κράτησαν τέσσερις ημέρες με την Άρτα να παθαίνει την μεγαλύτερη καταστροφή μεταξύ όλων των περιοχών της Ηπείρου.
Σύμφωνα με τα ιστορικά γεγονότα της εποχής που εις βάθος μελέτησε ο Κώστας πολλοί κάτοικοι για να γλιτώσουν από τον όλεθρο του πολέμου κατέφυγαν στο Κάστρο και τρύπωσαν στις κατακόμβες εκεί που σήμερα βρίσκεται το υπαίθριο θέατρο, στα σημεία δηλαδή που χρησιμοποιούνται ως καμαρίνια (παλιά ήταν φυλακή). Πρόκειται για τους περίοικους της Ταμπακιάδας μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, ενώ άλλοι διέφυγαν προς τον κάμπο για να κρυφτούν. Ωστόσο τα θύματα ήταν πάρα πολλά.
Είναι προφανές πως αν υπήρχαν οργανωμένα καταφύγια θα ήταν πολύ λιγότερα. Ως εκ τούτου τα παθήματα θα μπορούσαν να γίνουν μαθήματα μόνο που δεν το βλέπουμε. Εντάξει, σωστή είναι η πρόβλεψη για τις πυλωτές πολυκατοικιών με σκοπό την στάθμευση αυτοκινήτων, όμως έχουν μεγαλύτερη αξία από τη ζωή;
Εκεί που η νομοθεσία προβλέπει τις χρήσεις για πυλωτή δεν θα μπορούσε να προστεθεί κι ένας κανονισμός για υπόγειους κοινόχρηστους χώρους για έκτακτες ανάγκες;
