Δραματικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα και καταγράφονται κάθε μέρα στους δρόμους. Μερικά περνούν στα ψιλά των εφημερίδων και άλλα λαμβάνουν πανελλήνια διάσταση. Τα τροχαία ατυχήματα είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, που αποτιμάται με αίμα, δάκρυ, πόνο και η αποφυγή τους θα πρέπει να μας απασχολεί διαρκώς. Καλό θα ακουγόταν, αν αποτελούσε ένα απλό στατιστικό στοιχείο. Όμως, η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να είναι αριθμητικό μέγεθος.

Είναι παραλογισμός και Εθνική τραγωδία να αφανίζονται από το χάρτη της χώρας μας ολόκληρες κωμοπόλεις κάθε χρόνο στην άσφαλτο, λες και είμαστε σε πόλεμο. Μόνο τον τελευταίο μήνα «έφυγαν» τριάντα νέα παιδιά ηλικίας από δεκαεπτά έως είκοσι πέντε χρόνων.
Βιώνουμε μια μεγάλη πίεση ως κοινωνία και απεγνωσμένα γυρεύουμε λίγες σταγόνες ελπίδας για να γαντζωθούμε, έτσι ώστε να μη μας πάρει «από κάτω». Η πανδημία, η ακρίβεια, η κακή ποιότητα ζωής, η ανεργία, ο φόβος, η υπαρξιακή ανασφάλεια, η αβεβαιότητα και τελευταία η Ουκρανία μας χτυπούν αλύπητα. Παρ’ όλα αυτά, εμείς επιμένουμε να χανόμαστε στους δρόμους με αμοιβή ένα πρωτοσέλιδο ή ένα like συμπόνιας στο διαδίκτυο… Μετά από κάθε τραγικό ατύχημα, διερωτώμεθα τι έγινε πάλι;
Τι έφταιξε, πώς συνέβη το κακό; Ένα σωρό υποθέσεις μπαίνουν στο τραπέζι μέχρι να συνειδητοποιήσουμε το μοιραίο. Έλλειψη προσοχής και αυτοεκτίμησης, μεγάλα αποθέματα βλακείας, ταχύτητα, αδεξιότητα, νεύρα κατά την οδήγηση, αλκοόλ, ασυντήρητο ή προβληματικό όχημα, φωτισμός, οδόστρωμα, ουσίες, κινητό τηλέφωνο, μεθυσμένη νυχτερινή ζωή; Σίγουρα κάτι απ’ όλα αυτά. Δεν αντέχονται άλλα μεταλλικά θρύψαλα, αποκαΐδια και ανθρώπινα κομματιασμένα μέλη απλωμένα άτακτα στην άσφαλτο. Όσο εύκολα χάνεται η ζωή με ένα smart, άλλο τόσο και με μια Ferrari.
Το κάθε όχημα δεν είναι ατομικό αξεσουάρ, μέσο επίδειξης, εκτόνωσης ή άσκοπου ηρωισμού. Οι δρόμοι μας δεν μπορεί να μετατρέπονται σε πίστες, η φυσική έχει τους κανόνες της όπως και τα οχήματα τα όρια τους. Η «ελαφρά τη καρδία» παραβίαση των κανόνων ασφαλείας ποτέ δεν είναι κατόρθωμα, είναι θανάσιμο λάθος. Και το «κρασάκι» δεν είναι αθώο όταν πρόκειται να οδηγήσουμε, με την έννοια ότι το ευλόγησε ο Θεός. Φτηνή δικαιολογία είναι όταν ακούμε από χιλιάδες στόματα: εμένα δε με «πιάνει» το ποτό.
Παρά το γεγονός ότι πρώτη αιτία θανάτου στους νέους είναι τα τροχαία ατυχήματα, εμείς κάθε φορά αναφερόμαστε στην ατυχία κι ας κρύβεται από πίσω συνήθως μια εγκληματική συμπεριφορά. Ξεπουλιέται στους δρόμους το δώρο της ζωής σε ένα δευτερόλεπτο.
Η οδήγηση, λοιπόν, δεν είναι μια απλή διαδικασία διεκπεραίωσης. Προϋποθέτει κοινωνική συνείδηση για να είναι σε θέση ο οδηγός να αντιλαμβάνεται τι είναι και τι δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό. Είναι ο καθρέπτης του χαρακτήρα μας, και η κατάταξη των οδηγών σε κατηγορίες απαιτεί μεγάλη λίστα αναφοράς. Μακάρι να υπήρχε μόνο μια κατηγορία και αυτή να ήταν των πολιτισμένων. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν και οι απολίτιστοι, οι ανεύθυνοι, οι μόνιμα αφηρημένοι, οι επιδειξίες, οι οξύθυμοι, οι υπερόπτες, οι αγενείς που μετατρέπονται σε χειριστές των πιο φονικών εργαλείων με έπαθλο την ατιμωρησία.
Με ταχύτητα εκατό χιλιομέτρων την ώρα σε μια μετωπική σύγκρουση δεν υπάρχει επιστροφή. Σύμφωνα με τους ειδικούς, μια σύγκρουση με ταχύτητα εξήντα χιλιομέτρων επάνω σε ντουβάρι ή σε δένδρο ισοδυναμεί με πτώση του αυτοκινήτου από τον τρίτο όροφο πολυκατοικίας. Απίστευτο και όμως αληθινό.
Οι γείτονές μας εξ ανατολών αισίως φτάνουν τα εκατό εκατομμύρια σε πληθυσμό και εμείς όλο και λιγοστεύουμε. Τα μηνύματα της τελευταίας απογραφής αυτό καταδεικνύουν. Κατά συνέπεια δεν έχουμε την πολυτέλεια να χανόμαστε στην άσφαλτο ή να μένουμε παράλυτοι και ανενεργοί στο υπόλοιπο της ζωής μας. Φανταστείτε τι θα γινόταν σήμερα εάν δεν είχαμε την Ιόνια, την Ολυμπία και την Εγνατία. Αγαπάμε τον τόπο μας, αγαπάμε τους ανθρώπους που τον κατοικούν, μα πάνω από όλα αγαπάμε τους νέους μας, που είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχει αυτή η χώρα. Είναι κρίμα να θρηνούμε παλικάρια πάνω στο άνθος της νιότης τους. Κάθε απώλεια ζωής είναι πάντα μια μεγάλη εθνική και οικογενειακή τραγωδία.
Πριν από κάποια χρόνια, είχα διαβάσει μια μακάβρια διαφήμιση γραφείου τελετών: Πεθάνετε, όλα τα άλλα τα αναλαμβάνουμε εμείς. Κι εμείς πρέπει να τους απαντάμε: ε όχι, δε θα σας κάνουμε τη χάρη…