Ο τίτλος του σημερινού μου άρθρου είναι τα τελευταία λόγια του καλοκάγαθου παππού του Άλκη. Του αδικοχαμένου Άλκη, όπως και τόσων άλλων νέων παιδιών, που αποδεικνύουν πως η κοινωνία μας έχει αρρωστήσει βαριά και πως στο χρηματιστήριο των καταναλωτικών μας «αξιών» η ανθρώπινη ζωή αποτελεί την πιο φθηνή μετοχή.
Φίλες και φίλοι αναγνώστες, όσοι με ανέχεστε ακόμη, αρθρογραφώ στο φιλόξενο τοπικό Τύπο περίπου 30 χρόνια. Όλα σχεδόν τα άρθρα μου έχουν δοκιμιακό ύφος, θέλω να πω πως είναι απρόσωπα. Σήμερα όμως θέλω να μιλήσω ελεύθερα, χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Νιώθω σα να σκότωσαν το δικό μου παιδί. Ο συσσωρευμένος πόνος μου για τα αθώα παιδιά τόσα χρόνια ξεχείλισε και δεν αντέχω άλλο. Πείτε ότι το παίζω ευαίσθητος, πείτε ό τι θέλετε.
Το πρώτο που έχω να πω είναι ότι δεν είναι ποινές αυτές για αδίστακτους δολοφόνους. Το δεύτερο είναι ότι πρέπει να ξαναφτιάξουμε τα Σχολεία μας, και το τρίτο ότι πρέπει να φτιάξουμε φυλακές που να είναι πράγματι σωφρονιστικά ιδρύματα.
Ναι, έχει πολλά χρόνια που η κοινωνία μας στράβωσε, κουράστηκα όμως να ακούω πως για όλα τα στραβά της φταίνε μόνο 50-100 πολιτικοί. Φταίνε, βέβαια, κι αυτοί με τον λαικισμό τους και μ’ εκείνες τις δηλώσεις –κασέτα «να βρεθούν άμεσα οι ένοχοι, να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη», στη δυσκίνητη Δικαιοσύνη. Όμως δεν θέλουμε μόνο αυτό, ή πρωτίστως αυτό, θέλουμε θεσμούς που να προστατεύουν τα παιδιά μας, θέλουμε θεσμούς να αντιστέκονται σ’ αυτό το αδηφάγο καταναλωτικό σύστημα που καίει το μυαλό και παγώνει την καρδιά, θέλουμε να φτιάξετε ΕΣΡ που να βάζει φρένο στην τηλεοπτική βλακεία και στην πολυπλόκαμη βία που έχει εμποτίσει μέχρι το μεδούλι την κυτταρική μνήμη των παιδιών μας.
Όμως δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Φταίει και η κοινωνία μας, τουλάχιστον στη μεγαλύτερη εικόνα της. Μια κοινωνία υποκριτική. Μια κοινωνία που συντετριμμένη αφήνει λουλούδια, λέει συγκινητικά λυπητερά λόγια, αναρτά «συγγνώμη Άλκη» κι αντί να οργανωθεί, να ξεσηκωθεί και να απαιτήσει θεσμούς και βαθιές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, την άλλη κιόλας μέρα ξεχνάει και μαλλιοτραβιέται για «φούστες», κολάν, κι άλλα «ξεβρακώματα».
Μια κοινωνία που πιστεύει πως η εμφάνιση είναι πιο σημαντική απ’ το μυαλό.
Μια κοινωνία που ζει με μια κουλτούρα «συσκευασίας», η οποία περιφρονεί το περιεχόμενο.
Αυτή είναι η γυάλινη κοινωνία με τον γυάλινο κόσμο της. Έναν κόσμο που δεν σέβεται , που δεν αντιστέκεται, που δεν ονειρεύεται. Που ανέχεται, δεκαετίες τώρα, οι μαθητές να πετούν αυγά στους καθηγητές και ν’ ανοιγοκλείνουν τα Σχολεία με αντιδημοκρατικούς τρόπους, διαιωνίζοντας μια παράδοση διακοσίων χρόνων ότι στον τόπο μας κουμάντο κάνουν τα καπετανάτα.
Μια κοινωνία που διέγραψε και διαγράφει από τον πολιτικό χάρτη εκείνους τους πολιτικούς που τόλμησαν να την προειδοποιήσουν για τα δεινά που ακολούθησαν και ακολουθούν. Που ελευθερώνει δια βοής τους Βαραβάδες και μετά ζητάει και τα ρέστα. Που καθοδηγεί τα παιδιά της να διοριστούν στο Δημόσιο, απλώς για να λουφάρουν. Που αλλοίωσε τη γλώσσα της, που δεν γνωρίζει πια τι σημαίνουν οι λέξεις «επάγγελμα», «λειτούργημα», «καθήκον», θεσμοί», που στοχοποιεί την Αστυνομία, μετά την καλεί σε βοήθεια και στο τέλος για «ευχαριστώ» της πετάει με αλητεία στα μούτρα το γνωστό «προοδευτικό» της σύνθημα!
Πριν μερικούς μήνες, φίλες και φίλοι, είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο «Να μη γίνουμε Αμερική!» Όμως, πώς ν’ ακουστεί η φωνή μου σε μια κοινωνία που στερείται νοήμονος ακοής, εδώ δεν ακούγονται πια οι πνευματικοί άνθρωποι! Γράφω, λοιπόν, αυτή τη φορά για να συνομιλήσω κάπως με τον πονεμένο παππού, γράφω για να μοιραστώ το πένθος των γονιών, γράφω, τέλος, για να δώσω ένα σχήμα στην πληγή μας που την τροφοδοτεί αδιαλείπτως εκείνο το υβριδικό κομμάτι της πιο ανιστόρητης ιστορικής κοινωνίας μας, που δεν σέβεται τη γαλανόλευκη κι έκανε σημαία της τη βία, τον μηδενισμό, τον φόβο και, πάνω απ’ όλα, την πολύμορφη διαστροφή.
