Αυτό κι αν είναι κάτι που μας ξεπερνά πια. Και ως κοινωνία και ως άτομα. Και σκορπά μέσα μας πολλή μελαγχολία. Μοιάζει σαν να έρχεται από πολύ μακριά. Πόση βαρβαρότητα, επιτέλους, σ’ αυτόν τον τόπο;

Μαθητές (;), λέει, κρυμμένοι πάνω στις αίθουσες πετούν το πρωί αβγά στους διευθυντές τους που προσπαθούν να σπάσουν τις αλυσοδεμένες εξώπορτες και ν’ ανοίξουν το σχολείο. Έχουν φροντίσει νωρίτερα να αλείψουν με λάδι τις αλυσίδες για να μην τις πιάνει ο κόφτης. Κι έχουν πετάξει λάδια στην είσοδο για να γλιστρούν οι καθηγητές τους και οι συμμαθητές τους. Και δεν τους νοιάζει που υπάρχουν μαθητές με κινητικά κι άλλα προβλήματα. Μοιάζουν, τελικά, με μικρές και ακηδεμόνευτες ομάδες εγκαταλειμμένων παιδιών, που δεν έχουν, δυστυχώς, ενδιαφέροντα στη ζωή τους.
Κι αναρωτιέσαι: πώς είναι δυνατόν 15χρονα παιδιά να φεύγουν απ’ τα σπίτια τους τα χαράματα για να κλείσουν το σχολείο τους με αλυσίδες και να προβούν σε τέτοιες ενέργειες βανδαλισμών και ντροπής; Και πώς μπορούν αυτά τα παιδιά να επιστρέφουν στο σπίτι τους ύστερα και να κοιτούν τους γονείς τους στα μάτια; Και πώς θα ένιωθαν αυτά τα παιδιά αν μαζί με τους διευθυντές του σχολείου τους ήταν εκεί και οι γονείς τους;
Όχι, δεν ψάχνουμε απαντήσεις. Η τραγωδία του δημόσιου σχολείου συνεχίζεται με διάφορες παραλλαγές και παραλογές. Κι η ασύλληπτη αυτή πράξη του δράματος δεν είναι παρά η τραγωδία των ίδιων των παιδιών. Ας τα προστατέψουμε οι μεγαλύτεροι. Η κατρακύλα γίνεται ξέφρενη πλέον. Και βολεύει μια χαρά τους μηχανισμούς σκοταδισμού και αυτοκαταστροφής.
Η σιωπή μας γίνεται άδεια για τη μονότονη και θλιβερή επανάληψη των βάρβαρων αυτών πράξεων. Ας αγριέψουν αλλιώς οι θεσμοί και οι φορείς της κοινωνίας. Είναι μια αβάσταχτη ντροπή όλο αυτό το απαράδεκτο σκηνικό. Είναι ντροπή για όλους μας.