Πολλά έχουν συμβεί στον τόπο μας και πολλά μάς είναι άγνωστα, καθότι πολλές φορές κάνουμε το λάθος να μην τους δίνουμε την σημασία που τους πρέπει.
Δεν πρέπει να είναι Θερμοπύλες, Τριπολιτσά κτλ, για να γνωρίζουμε κάποια πράγματα, ακόμα και μικρά γεγονότα, όπως αυτό που καταγράφω εδώ και λαμβάνει χώρα στο Ψαθοτόπι (Αλήμπεη) Άρτας. Θα περίμενε κανείς πως μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς τα πράγματα για τους Έλληνες αγρότες του Αρτινού κάμπου και πρώην καζά του Λούρου, άλλαξαν.
Η συνθήκη των Αθηνών στα 1913 αναγνωρίζει στους μουσουλμάνους μπέηδες τις περιουσίες τους στο Ελληνικό κράτος – και όχι μόνο αυτό. Με ένα κενό νόμο δηλαδή ο μπέης είχε το δικαίωμα να πετάξει και τον αγρότη έξω από το τσιφλίκι και να του πάρει κι αυτά που είχε παραδοσιακά δικά του. Αυτό, όμως, στα ιδιωτικά τσιφλίκια. Υπήρχε άλλη μια μερίδα γαιών, τα Ιμλάκια ή Μούλκια, τα οποία ήταν κρατικές γαίες. Γι’ αυτές τις γαίες ο Σουλτάνος αξίωσε αποζημίωση μέσω δικηγόρων αλλά δεν κατάφερε τίποτα και περιήλθαν στο Ελληνικό δημόσιο.
Έτσι, λοιπόν, το Ελληνικό δημόσιο νοίκιαζε αυτές τις γαίες σε κάποιον εύπορο ή στους ίδιους τους αγρότες, όπως έγινε σε Ελευθεροχώρι και Φιλιππιάδα, ενώ στο Αλήμπεη αρχικά τις κράτησε το κράτος, θέλοντας να επιβάλλει γεώμορο (είδος φόρου που απαιτούσαν οι τσιφλικάδες) στους αγρότες. Μάλιστα η Εφορία Πρέβεζας το 1914 αναγνώρισε τα τουρκικά έγγραφα πως μόνο οι κατοικίες με τα γιούρτια τους, ανήκουν όντως στους ιδιοκτήτες.
Έτσι, λοιπόν, αποφάσισε να τους φορολογήσει με το γεώμορον. Τότε κάποιοι κάτοικοι του χωριού που φαίνεται ότι δεν μάσησαν τις κρατικές απειλές, οι Χρήστος Φούτας, Δ. Τσάντης, Αλκ. Θωμάς, Β. Πάνου, Δημ. Ξυλογιάννης, Θωμάς Κάλτσος, Δημ. Μήλιος, Γ.Α. Τσάντης, Κ. Θωμάς, Μ. Βλάχος και Ζ. Παπαηλίας, προσέφυγαν σε αγωγή κατά του δημοσίου ισχυριζόμενοι πως στο παρελθόν ουδέποτε είχαν πληρώσει γεώμορον και δεν θα πληρώσουν και τώρα. Εννοείται πως οι παραπάνω είχαν και την στήριξη των άλλων χωριανών τους.
Να θυμόμαστε ότι ο φόρος του γεώμορου οδήγησε στην πρώτη αγροτική επανάσταση του 19ου αιώνα στον σημερινό Ελλαδικό χώρο, στο λεγόμενο ματωμένο θέρος του 1882 και ξέρουμε καλά τι έκαναν κράτος και τσιφλικάδες με τους αγρότες.
Γνωρίζοντας η πολιτεία τα γεγονότα, καθώς λίγο πριν είχαν γίνει και τα γεγονότα στο Κιλελέρ, σκέφθηκε κάτι καλύτερο. Νοίκιασε σε κάποιον Απόστολο Αδάμ τις κρατικές γαίες και έτσι αυτός είχε το δικαίωμα να ζητήσει το γεώμορον και την δεκάτην. Μιλάμε για 4.050 στρέμματα.
Οι Αλημπιώτες, αφού κατάλαβαν τι παιγνίδι παίζει, δεν έφεραν αντίρρηση αλλά δεν πλήρωσαν τον φόρο. Τότε ο Αδάμ προσέφυγε στην δικαιοσύνη, η οποία ναι μεν έβγαλε απόφαση υπέρ του, αλλά οι Αλημπιώτες δεν πλήρωσαν. Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι το κράτος μπλεγμένο σε πολέμους, δεν έδωσε παραπέρα διάσταση και ο μόνος χαμένος ήταν ο ενοικιαστής Αδάμ. Βέβαια, παρηγοριά του ήταν πως κι αυτός είχε το δικαίωμα να βοσκήσει τα πρόβατά του εκεί, αν είχε.
Τα γεγονότα αυτά καταγράφτηκαν από την Γενική Διεύθυνση Ηπείρου και βρίσκονται σήμερα στα Αρχεία της Διεύθυνσης Γεωργίας στα Ιωάννινα. 110 χρόνια αργότερα λέμε μπράβο σ’ αυτούς που πάλεψαν για το δίκιο τους μανιασμένα, γιατί έτσι κερδίζονται οι αγώνες.
Πηγή: Η Γενική Διοίκηση Ηπείρου
