Υπάρχουν επαναστάσεις που αιματοκύλισαν την ιστορία κι αποδείχθηκαν χειρότερες από το καθεστώς που υποτίθεται πως ήθελαν να καταλύσουν. Και υπάρχουν και οι ειρηνικές επαναστάσεις στις οποίες η ανθρωπότητα οφείλει την πρόοδό της και τον πολιτισμό της.
Μια από τις πιο σημαντικές ειρηνικές επαναστάσεις στον τόπο μας ήταν η Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση με πρωτεργάτες τον «Γέρο της Δημοκρατίας» Γεώργιο Παπανδρέου, και Γενικό Γραμματέα του ΥΠΕΠΘ τον Ε.Π. Παπανούτσο, έναν από τους πιο φωτισμένους και ισορροπημένους πνευματικούς ανθρώπους που ανέδειξε ο τόπος μας. Χωρίς τη «Δωρεάν Παιδεία» του 1964 η δική μου η γενιά των φτωχών αγροτών ήταν καταδικασμένη στο «ήλιο σ’ ήλιο» μεροκάματο στα χωράφια, στη βροχή και στις λάσπες. Κι όμως δεν βρέθηκε κανείς από μας να γράψει δυο γραμμές για εκείνη τη μεταρρύθμιση που άλλαξε τον ρου της δικής μας ζωής και της Πατρίδας μας, με τον εκδημοκρατισμό της Παιδείας.
Μια άλλη ειρηνική επανάσταση συντελέστηκε τη δεκαετία του ’80 από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τότε, και με πρωτεργάτες τους αείμνηστους Γεώργιο Γεννηματά και Παρασκευά Αυγερινό. Οι δύο αυτές προσωπικότητες που θα ‘πρεπε να εμπνέουν διαχρονικά τη Μεταπολίτευση, οργάνωσαν και θεμελίωσαν το Ε.Σ.Υ. με το μυαλό και την ψυχή τους τόσο βαθιά, τόσο στέρεα, ώστε να αντέχει πάνω από 35 χρόνια μέχρι σήμερα.
Το Ε.Σ.Υ. αντέχει ακόμη, παρά τα άπληστα ιδιωτικά συμφέροντα, παρά τη χρεοκοπία, παρά τα κυκλώματα διαφθοράς και κατασπατάλησης της δημόσιας περιουσίας, και παρά την αδιαφορία του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, η οποία, δυστυχώς και δυστυχέστατα, στα 47 έτη ομαλού δημοκρατικού βίου δεν έμαθε να εκτιμά και να προασπίζεται δημόσια αγαθά, όπως η Υγεία και η Παιδεία.
Πάμε για τον τρίτο χρόνο της πανδημίας και το Ε.Σ.Υ. σήκωσε και σηκώνει στις πλάτες του όλο το δυσβάσταχτο βάρος. Οι ευσυνείδητοι γιατροί μας και οι ήρωες νοσηλευτές/τριες έχουν τόσο μεγάλο «ανάστημα», διαθέτουν τέτοια αποθέματα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας που είναι ικανά να καλύψουν τις πολιτικές ελλείψεις αλλά και τη φυγοπονία, την αμορφωσιά και την αγένεια μιας μειοψηφίας συναδέλφων τους.
Δεν έχω λόγια να μιλήσω για τους υπηρέτες της Δημόσιας Υγείας που νόσησαν και «έφυγαν». Δεν έχω λόγια, γιατί δεν υπάρχουν λόγια εφάμιλλα αυτής της θυσίας. Το νεοελληνικό λεξιλόγιο, λαλίστατο κατά τα άλλα, έχει στερέψει στο σημείο αυτό. Λυπάμαι ειλικρινά.
Αν μας είχε μείνει λίγη ευαισθησία, η πανδημία θα ήταν μια καλή «ευκαιρία» για εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που εθίστηκε στο ατομικό βόλεμα, να ευαισθητοποιηθεί και να υπερασπιστεί το ΕΣΥ. Να απαιτήσει, ξεπερνώντας τις κομματικές αγκυλώσεις, τη στελέχωσή του, την αύξηση των μισθών των υπηρετούντων σ’ αυτό και την ενίσχυση των υποδομών του. Δεν το πράττει.
Η πανδημία θα ήταν, επίσης, μια καλή «ευκαιρία» για την Πολιτεία να διαπιστώσει τι έχασε το Ε.Σ.Υ. όλα αυτά τα χρόνια, τι θέλει, τι του πρέπει. Δεν το πράττει.
Το αποδεικνύουν οι ατέλειωτες πολύωρες ουρές που βουλιάζουν τα Κέντρα Υγείας και τις κινητές μονάδες του ΕΟΔΥ, για έναν απλό έλεγχο. Το αποδεικνύει η δυνατότητα, δηλαδή η αδυναμία, για μόλις δέκα μοριακούς ελέγχους την ημέρα για ένα ολόκληρο νομό που διεξάγει το Κέντρο Υγείας Άρτας. Το αποδεικνύει, δηλαδή, η άμεση προτροπή να οδηγηθείς σε ιδιωτικό μικροβιολογικό εργαστήριο. Το αποδεικνύει ο εμπαιγμός μείωσης του κόστους από τα 60 στα 50 ευρώ, μετά από πολυήμερες τηλεοπτικές συζητήσεις!!! Το αποδεικνύουν ένα σωρό ελλείψεις, παραλείψεις και υπεκφυγές που δεν είναι της ώρας, εξάλλου είναι γνωστά στους αδύναμους και ευάλωτους πολίτες.
Μία αισχρή παθογένεια της Δημοκρατίας μας είναι να σε τοποθετούν «αντί», όταν τολμήσεις να ασκήσεις κριτική στην εκάστοτε κυβέρνηση. Οι απόψεις μου δεν υπαγορεύονται από αντιπολιτευτικά κίνητρα. Είναι απόψεις πολιτικές με την Αριστοτελική ορολογία, και όχι μικροκομματικές και καταναλώσιμες απόψεις εντυπώσεων. Είναι απόψεις ενός πολίτη που πλήρωνε και πληρώνει ανελλιπώς τους φόρους του και τις οφειλές του. Κι αυτός ο πολίτης απαιτεί ανάλογη συνέπεια από την Πολιτεία, τους θεσμούς και τα όργανά της. Είναι οι απόψεις ενός δασκάλου που πιστεύει πως η πρόοδος μιας κοινωνίας δεν εξαρτιέται μόνο από τα χρήματα και τις επενδύσεις. Χρειάζεται ψυχή. Σαν την ψυχή των οραματιστών πολιτικών, σαν την ψυχή των εθελοντών, σαν την ψυχή του Αλβέρτου Σβάιτσερ, σαν την ψυχή τού Ανάργυρου Μαριόλη, Ανθρώπου και ιατρού στο Κέντρο Υγείας Αρεόπολης!
