Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές.
Φαντάζομαι ότι συμβαίνει και σ’ εσένα. Όσο μεγαλώνω, μου συμβαίνουν πράγματα που τα κορόιδευα όταν ήμουν μικρότερος. Μόλις χθες έψαχνα τα γυαλιά μου να διαβάσω κάτι, ενώ κρεμόταν πάνω μου. Θυμήθηκα πόσο γελούσα όταν αυτό συνέβαινε στους γονείς και τους θείους μου, κι άρχισα να γελάω με την αφεντομουτσουνάρα μου.
Και να συνέβαινε μόνο αυτό, θα ήταν όλα καλά. Δυστυχώς, όμως, μερικές φορές αισθάνομαι ότι με κυριεύει το τέρας του μεσήλικα και τα βλέπω όλα στραβά κι ανάποδα. Σαν να περνάω κρίση. Την κρίση της μέσης ηλικίας. Κι αν έχει δίκιο ο Αμερικανός καθηγητής Joseph Campbell, που έλεγε ότι «κρίση μέσης ηλικίας είναι όταν φτάνεις την κορυφή της σκάλας και τότε βλέπεις ότι ήταν στηριγμένη σε λάθος τοίχο», τότε πρέπει να ελέγχω συνέχεια τον «τοίχο» μου.
Όλες αυτές οι περίεργες σκέψεις σφύριζαν στο κεφάλι μου μετά την απόφασή μου να ψάξω και να βρω αισιόδοξες ειδήσεις να σου γράψω να διαβάσεις στο πρώτο φύλλο του 2022. Αρχικά προσπέρασα το γεγονός ότι φέτος θα «γιορτάσουμε» την εκατονταετή επέτειο της καταστροφής του ’22, του 1922, ελπίζοντας ότι δεν θα έχουμε νέα καταστροφή εντός του 2022. Γιατί έτσι όπως προχωρά η διαχείριση της πανδημίας, είναι προτιμότερο να ελπίζει ο καθένας μας στον Θεό, στην μοίρα, στην τύχη, ή σε ό,τι τέλος πάντων πιστεύει παρά σε σωστή διαχείριση εντός του ’22.
Κάθισα, λοιπόν, να ακούσω τις ειδήσεις. Τζίφος. Κάθε είδηση από το κακό στο χειρότερο. Μετά τα νέα της πανδημίας και τους θανάτους ζευγαριών που αφήνουν ορφανά παιδιά, ρεπορτάζ για ακραίους αρνητές που απειλούν να εκτελέσουν εκπαιδευτικούς. Στο καπάκι το ορφανοτροφείο – κολαστήριο, οι τουρκικές προκλήσεις, υπόθεση «Παναγιωτόπουλου», θανατηφόρα τροχαία και ναυάγια στο Αιγαίο. Πιάστηκε το στομάχι μου. Έφτασε η παλινδρόμηση στα ύψη.
Κλείνω βιαστικά την τηλεόραση και λέω να ψάξω στο διαδίκτυο. Αλλά αν κάνεις το λάθος και πληκτρολογήσεις μονολεκτικά «ειδήσεις», τότε η πιο ευχάριστη που θα εμφανιστεί είναι η δίμηνη παράταση στην πληρωμή των τελών κυκλοφορίας. Μου φάνηκε πολύ παράξενο που τόσα Μέσα Ενημέρωσης περιορίζουν τις ευχάριστες στιγμές της ζωής μας σε μια δίμηνη παράταση πληρωμής ενός λογαριασμού.
Κι αναρωτιέμαι: Το κάνουν επίτηδες για κάποιο σκοπό; Ή είναι πράγματι όλοι αυτοί τόσο δυστυχισμένοι; Κι εγώ; Που πρέπει να ψάξω; Μου φταίνε στ’ αλήθεια οι άλλοι που δεν μπορώ να βρω μια ευχάριστη είδηση;
Και τότε, όπως συμβαίνει με τα γυαλιά σου, που ψάχνεις σ’ όλο το σπίτι, αλλά τα φοράς, έτσι κι εγώ κατάλαβα ότι έψαχνα την είδηση σε λάθος μέρη. Αντί να ψάχνω στην τηλεόραση και στα «ιντερνέτια», μάλλον έπρεπε να ψάχνω την είδηση μέσα μου και στον τρόπο που τα μάτια μου βλέπουν τις ειδήσεις. Γιατί στο κάτω – κάτω «Σκέψου, πόσο δύσκολο είναι ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου και θα καταλάβεις πόσο μηδαμινές είναι οι δυνατότητές σου ν’ αλλάξεις τους άλλους» (Βολταίρος).
Έτσι, λοιπόν, βρήκα τα γυαλιά μου και πίσω από το γεγονός ότι μετά από περίπου δύο χρόνια πανδημίας, το νοσοκομείο της πόλης μας δεν έχει ακόμα τα κατάλληλα όπλα να παλέψει τον κορωνοϊό, εγώ βλέπω το προσωπικό να συνεχίζει να αγωνίζεται με προσωπικό κόστος, παρόλη την κυβερνητική αδιαφορία.
Πίσω από κάθε «Παναγιωτόπουλο» βλέπω ανθρώπους που βρίσκουν το κουράγιο να μιλήσουν. Πίσω από κάθε ακραίο αρνητή βλέπω μέσους εκπαιδευτικούς που προσπαθούν ακόμα να βάλουν μία τάξη στις ταραγμένες σκέψεις των παιδιών μας. Πίσω από κάθε ναυάγιο, βλέπω ανθρώπους που δίνουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν για να βοηθήσουν. Τον χρόνο τους.
Κι αν ψάξεις λίγο παραπάνω κι εσύ, μπορεί να δεις: Συμπολίτες μας να παρουσιάζουν βιβλία σ‘ αυτές τις σελίδες που κρατάς. Ανθρώπους που νόσησαν στο παρελθόν και με τρία εμβόλια, σήμερα να φορούν μάσκα και να προσέχουν μόνο και μόνο για να μη μεταδώσουν τον ιό κατά λάθος σε κάποιον συνάνθρωπο. Παιδιά να παίζουν χωρίς σκοπιμότητες, αλλά μόνο για τη χαρά του παιχνιδιού. Δημοσιογράφους που ψάχνουν την αλήθεια, ακόμα και με βαρύ επαγγελματικό κόστος. Πληροφοριοδότες (whistleblowers) να αποκαλύπτουν μυστικά της εξουσίας, παρά το κυνηγητό που θα υποστούν. Την ΕΡΤ1, 2, 3, μετά τις περιπέτειές της να έχει το καλύτερο και ποιοτικότερο πρόγραμμα απ’ όλα τα τηλεοπτικά κανάλια μαζί. Ανθρώπους να ασχολούνται με τα κοινά, έξω από κόμματα, χωρίς αξιώματα, χωρίς πολιτικό μέλλον. Ολυμπιακούς, Παναθηναϊκούς, ΑΕΚτζήδες και ΠΑΟΚτζήδες να βλέπουν αγώνες μαζί στο ίδιο τραπέζι. Δεξιούς, αριστερούς και κεντρώους να μιλούν χωρίς να τσακώνονται.
Κι έτσι άρχισα να ελπίζω ότι το 2022, που μόλις ανέτειλε, μπορεί να είναι μια καλύτερη χρονιά. Αρκεί ο καθένας μας να κοιτάξει μέσα του και να σκεφτεί: «Έχω διαλέξει άραγε τον σωστό τοίχο, να στηρίξω τη σκάλα που ανεβαίνω;».
Κι αν σ’ αυτή την ερώτηση απαντήσεις με πλήρη ειλικρίνεια, χωρίς φόβο και πάθος, τότε θα απαντηθούν και κάποιες από τις Αμφιβολίες σου. Και θα νιώσεις λίγο πιο όμορφα, κι ας μένουν ακόμα πολλά που πρέπει να διορθωθούν, και μας γεμίζουν Αμφιβολίες πολλές, Αμφιβολίες τρελές. Ευχές για μια Καλύτερη Νέα Χρονιά.
Αθώος, λόγω αμφιβολιών
