Τα παλιότερα χρόνια η ζωγραφική επείχε την θέση της σημερινής φωτογραφίας.
Οι ευγενείς, τα πρόσωπα του λαού, οι συνήθειες της ζωής, οι εικόνες από την καθημερινότητα, ολόκληρη η ζωή αποτυπωνόταν σ’ ένα καμβά. Έτσι έμενε η φυσιογνωμία των ανθρώπων, έτσι γνώριζαν τις προσωπογραφίες, έτσι έχουν μείνει μέχρι σήμερα ζωντανά στα μάτια μας πρόσωπα, πράγματα, κτίρια και η απεικόνιση της τότε πραγματικότητας.
Η κάθε εποχή έχει το δικό της στίγμα, τα δικά της χρώματα, την δική της πινελιά. Εξαιρετικά ενδιαφέροντες είναι οι πίνακες που απεικονίζουν σκύλους και γάτες. Είναι ένας από τους τρόπους να καταλάβουμε την θέση των κατοικίδιων στην κοινωνία και τις σχέσεις τις οποίες είχαν μεταξύ τους.
Στα μεγάλα μουσεία είναι χάρμα οφθαλμών οι σκηνές κυνηγίου. Κυνηγόσκυλα με θηράματα στο στόμα, με γλαφυρές περιγραφές, με έντονα χρώματα μέσα στην φύση και τα δάση. Ευγενείς με σκυλιά να στέκονται ευθυτενή στα πόδια τους γεμάτα καμάρι. Κυρίες με ρούχα γούνινα να βγαίνουν βόλτα στις εξοχές με την συνοδεία σκυλιών. Παιδάκια με κουταβάκια να παίζουν στα δωμάτια του σπιτιού. Εμβληματικοί πίνακες μεγάλων καλλιτεχνών, αναδεικνύουν την σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και στον πιο πιστό του φίλο.
Ο κόκκινος σκύλος του Γκογκαίν ανάμεσα στις εξωτικές Ασιάτισσες, ο σκύλος και το παιδί του Πικάσσο, μα και τα αγαπημένα του Ντάτσχουντ σ’ έναν μοντέρνο πίνακα.
Ο Σορόγια με φωτεινά μπλε χρώματα ζωγραφίζει τον γιό του βόλτα στην θάλασσα με τον σκύλο του. Οι θεαματικές γλυκές μενίνας μένουν στην ιστορία στο δωμάτιο με τους καθρέφτες να είναι παρέα με τα σκυλάκια τους.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε εκτενώς για το βλέμμα όλων αυτών των σκύλων. Είναι αυτά τα μάτια που δεν σε προδίδουν ποτέ. Ανά τους αιώνες μπορεί να αλλάξουν πολλά. Η σχέση, όμως, του ανθρώπου με τον σκύλο μένει αναλλοίωτη.
