Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, αμφιβολίες τρελές.
Είναι γεγονός ότι θεωρώ το εαυτό μου τυχερό. Μπορεί να μην έχω κερδίσει κανένα λαχείο, τζόκερ, λόττο ή άλλο τυχερό παιχνίδι, αλλά κατά καιρούς μου έτυχαν πολλά καλά, που τα λέμε και «λαχεία» στις ζωές μας. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά είναι ότι σπάνια αρρωσταίνω. Στα περισσότερα από 25 χρόνια δουλειάς, ζήτημα είναι να έχω λείψει, λόγω ασθένειας, 10 ημέρες συνολικά.
Βέβαια, για το παραπάνω στατιστικό, ευθύνεται και μια μικρή ατυχία που συνοδεύει χέρι – χέρι την καλή μου τύχη. Όταν αρρωσταίνω, συμβαίνει σχεδόν πάντα Σαββατοκύριακο, χωρίς να μπορώ να επισκεφτώ έναν γιατρό. Να, λοιπόν, που ήρθε πάλι η σειρά μου να αρρωστήσω μετά από χρόνια, πάλι ένα Σάββατο πρωί. Μετά από αρνητικό rapid test ησύχασα, νομίζοντας ότι με ζεστά και ξεκούραση θα ξεπερνούσα την προσωρινή αναποδιά. Αλλά λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο και για να μην πολυλογώ, την Κυριακή το βράδυ ανέβηκα βιαστικά την γνωστή ανηφόρα του λόφου Περάνθης, ψάχνοντας ανακούφιση και γιατρειά.
Επειδή εκείνη τη στιγμή είχα εξελιχθεί σε εμπύρετο περιστατικό, έπρεπε πρώτα να περάσω από το ιατρείο covid-19, για να δουν σε ποιο τμήμα θα με κατεύθυναν. Ευτυχώς, δεν βρήκα κόσμο στην αναμονή και rapid test, PCR, ακτινογραφία θώρακος έγιναν άμεσα. Αφού επιβεβαιώθηκε ότι ήμουν «καθαρός» από κορωνοϊό, με έστειλαν στα έκτακτα περιστατικά, όπου άρχισαν οι απαραίτητες αιματολογικές εξετάσεις, με εξέτασε μια νεαρή παθολόγος και έπρεπε να περιμένω το πρωί με σκοπό να έρθει γιατρός με την κατάλληλη ειδικότητα να με δει.
Το πρωί στο νοσοκομείο γινόταν χαμός από κόσμο και περιστατικά και το μόνο που φοβόμουν πια δεν ήταν η ασθένειά μου ή το προσωπικό, αλλά τις συνθήκες εργασίας που έχουν επιβληθεί. Για να γνωρίζουμε, στο Γενικό Νοσοκομείο Άρτας (ΓΝΑ) είναι ανεπτυγμένες 235κλίνες με ανθρώπινο δυναμικό 690 εργαζόμενους. Από αυτές τις κλίνες, περίπου 50 έως 60 έχουν μετατραπεί σε κλίνες covid-19, με υπεύθυνους όλο το προσωπικό της παθολογικής και πνευμονολογικής κλινικής. Δηλαδή, τέσσερις παθολόγους και τρεις πνευμονολόγους έμπειρους γιατρούς και 25 άτομα νοσηλευτικό προσωπικό να παλεύουν για να κρατήσουν Θερμοπύλες ενάντια στην πανδημία, ενώ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ έχουν και την ευθύνη των κλινικών τους, εκτός covid-19.
Πόσα κομμάτια να γίνουν αυτοί οι άνθρωποι; Τι ψυχικές αντοχές πρέπει να έχουν; Πόσο να παραμελήσουν τις οικογένειές τους; Πόσο θα μείνουν υγιείς μετά από τέτοια συνεχή πίεση; Πόσο… πόσο… πόσο;
Προφανώς η ευθύνη των εκτάκτων περιστατικών έχει αφεθεί σε λιγότερο έμπειρους ειδικευόμενους, που περισσότερο θα έπρεπε να μαθαίνουν και να μαζεύουν εμπειρία από τους εξαίρετους μεγαλύτερους γιατρούς, παρά να τους έχουν φορτώσει δυσανάλογο φορτίο στους ώμους τους. Αν αυτό δεν είναι «covidοποίηση» των νοσοκομείων και μετατροπή του ΕΣΥ σε σύστημα «της μίας νόσου» δια της πλαγίας, τότε τι είναι;
Και θα μου πει κάποιος, «αφού ρε φίλε, ζούμε στην ειδική περίπτωση πανδημίας, τι να κάνουμε;». Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι να ρίξουμε μια ματιά στο 2019, πριν καν ξεκινήσει η πανδημία.
Τα Νοσοκομεία είχαν ήδη χάσει 25.000 επαγγελματίες την οκταετία 2010-2018. Ο ιατροτεχνολογικός εξοπλισμός ήταν ήδη γερασμένος, γιατί από το 2010, λόγω μνημονίων, δεν διατίθενται κονδύλια για την συντήρηση, ανανέωση και συμπλήρωση του ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού. Εκτιμάται ότι το 60% του ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού υπερέβη το όριο ζωής.
Η αναλογία στη βάρδια των κλινικών ήταν ένας νοσηλευτής για 40 ασθενείς. Οφείλονταν στο νοσηλευτικό προσωπικό 800.000 ρεπό και κανονικές άδειες από το έτος 2015. Νοσοκομεία εφημέρευαν εδώ και χρόνια χωρίς βασικές ειδικότητες γιατρών;
Το έτος 2019 το μόνιμο προσωπικό των Νοσοκομείων είναι 63.150. Κενές οργανικές θέσεις 39.000.
Ειδικότερα, σε 21.500 οργανικές θέσεις γιατρών υπηρετούσαν 14.000. Κενές οργανικές θέσεις γιατρών 7.500. Ποσοστό κενών 35%. Σε 44.819 οργανικές θέσεις νοσηλευτικού προσωπικού υπηρετούσαν 29.000. Κενές οργανικές θέσεις νοσηλευτικού προσωπικού 15.819. Ποσοστό κενών 35%. Το έτος 2018 έκλεισε χωρίς καμία πρόσληψη μόνιμου προσωπικού. Ακόμα και σήμερα, με την πανδημία να σκοτώνει δύο πούλμαν συνανθρώπους μας κάθε μέρα, η κυβέρνηση αρνείται να προσλάβει μόνιμο προσωπικό.
Και όσον αφορά τις περίφημες ΜΕΘ, τα δεδομένα εδώ και χρόνια είναι ακόμα χειρότερα. Με βάση τα διεθνή standard, θα έπρεπε το 10% των νοσοκομειακών κλινών να είναι ΜΕΘ. Στα δημόσια Νοσοκομεία είναι αναπτυγμένες 35.000 κλίνες. Ως εκ τούτου θα έπρεπε να λειτουργούν 3.500 κλίνες ΜΕΘ! Το 2019 λειτουργούσαν το πολύ 540! Σήμερα, σε καιρό πανδημίας, λειτουργούν λιγότερες από 900 ΜΕΘ.
Ήδη, από το 2019 οι μελέτες έδειχναν ότι το ποσοστό θνησιμότητας των ασθενών που καταφέρνουν να βρουν έγκαιρα ΜΕΘ είναι κατά μέσο όρο 20% και για όσους ασθενείς δεν καταφέρνουν να βρουν, το ποσοστό θνησιμότητας είναι κατά μέσο όρο 50%. Φανταστείτε πόσο επιδεινώθηκαν τα ποσοστά αυτά με τον covid-19, κι ας λέει ανερυθρίαστα το ανάποδο ο πρωθυπουργός μας.
Με τον διπλασιασμό του ποσοστού θνησιμότητας των διασωληνωμένων ασθενών που νοσηλεύονται σε κοινούς θαλάμους επειδή δεν βρίσκουν ΜΕΘ, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς πόσοι ασθενείς χάνουν την ζωή τους από την εγκληματική αδιαφορία του κράτους να λειτουργήσει τον απαραίτητο αριθμό κλινών ΜΕΘ. Εκτιμάται ότι περίπου 5.000 ασθενείς κατ’ έτος, δυστυχώς, πληρώνουν με τη ζωή τους την έλλειψη κλινών ΜΕΘ. Θα μπορούσαν να ζήσουν εάν υπήρχε διαθέσιμη κλίνη ΜΕΘ. Κι όλα αυτά προ covid-19 !
Ταυτόχρονα με τις ΜΕΘ, τα Νοσοκομεία, με βάση τα διεθνή standard, θα έπρεπε να διαθέτουν κλίνες ΜΑΦ (Μονάδες Αυξημένης Φροντίδας) σε διπλάσιο ποσοστό των κλινών ΜΕΘ. Ως εκ τούτου, θα έπρεπε τα Νοσοκομεία να διαθέτουν 7.000 κλίνες ΜΑΦ. Με βάση τα λειτουργούντα κρεβάτια ΜΕΘ, θα έπρεπε να λειτουργούν το 2019 τουλάχιστον 1.100 κλίνες ΜΑΦ, και σήμερα τουλάχιστον 1.800. Στην πραγματικότητα, το 2019, προ πανδημίας, λειτουργούσαν πιστοποιημένες 100 κλίνες ΜΑΦ. Σήμερα, το 2021, με πανδημία, κανείς δεν μας ενημερώνει πόσες είναι οι πιστοποιημένες ΜΑΦ. Οι περισσότερες κλίνες εξ αυτών δηλώνονται παράνομα ως κλίνες ΜΕΘ, παρότι βρίσκονται εκτός θεσμικού πλαισίου λειτουργίας.
Και να πεις, φίλε μου, ότι αυτοί οι άνθρωποι, πληρώνονται γι’ αυτό που προσφέρουν, θα είναι μεγάλο ψέμα. Νεοδιοριζόμενος νοσηλευτής ΠΕ (Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης) λαμβάνει βασικό μισθό 1.037 ευρώ και επίδομα επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας 150 ευρώ. Σύνολο μικτών αποδοχών 1.187 ευρώ. Οι καθαρές αποδοχές του είναι 624 ευρώ το μήνα. Οι κρατήσεις του είναι 563 ευρώ το μήνα. Χωρίς επιδόματα άδειας και εορτών. Μόνο 12 μηνιάτικα. Καλείται να εργάζεται νυχθημερόν, χωρίς ρεπό και άδειες, σε συνθήκες εργασιακής εξουθένωσης, να κάνει υπεύθυνες νοσηλευτικές πράξεις, να σώζει ζωές ασθενών και να ζει με 620 ευρώ το μήνα!
Γι’ αυτό σου λέω, φίλε μου. Αυτοί οι συνάνθρωποί μας που εργάζονται εκεί ψηλά στον λόφο Περάνθης, δεν έγιναν τώρα ήρωες που αντιμετωπίζουν τον covid-19. Είναι εδώ και χρόνια ήρωες που εργάζονται σε απάνθρωπες συνθήκες, που τους επιβάλλονται απ’ όλες τις κυβερνήσεις. Και πρέπει να καταλάβουμε ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, ότι πρέπει να διεκδικήσουμε και καλύτερους μισθούς και μόνιμο προσωπικό και ΜΕΘ και ΜΑΦ, σύμφωνα με τα διεθνή standard, όχι γι’ αυτούς.
Αλλά για την δική μας υγεία. Για να πίνεις την μπιρίτσα σου ή το τσιπουράκι σου, να σηκώνεις το ποτήρι και να λες «στην υγειά μας» κι αυτό που λες να έχει περιεχόμενο. Αντίθετα σ’ όλα τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια που πετσώνει καθημερινά η κυβέρνηση να λένε και να γράφουν το αντίθετο. Γιατί τα νούμερα είναι αμείλικτα. Διαφορετικά, πολύ σύντομα, δεν θα μπορείς να βρεις την υγειά σου, ούτε ΕΣΥ, ούτε ΕΓΩ.
Κι αν δεν το καταλάβουμε αυτό όλοι μας, ειδικά σε εποχή πανδημίας, τότε θα είμαστε άξιοι της τύχης μας, χωρίς Αμφιβολίες πολλές, χωρίς Αμφιβολίες τρελές.
Ένοχος, υπεράνω πάσης Αμφιβολίας
