«Βίκυ, ο Παναγιώτης πέταξε ψηλά με τους αργυροπελεκάνους που αγαπούσε…» μου ανακοίνωσε ο φίλος Χρήστος Αθανασίου, πρωινό της Κυριακής.
Είχε δίκιο και μόνο έτσι μπορώ να φανταστώ τον Παναγιώτη Ζιώβα. Να πετά με τα χέρια του ολάνοιχτα προς την ελευθερία. Να αγκαλιάζει όλα τα πτηνά του ουρανού πάνω από τον Αμβρακικό κόλπο και να γίνεται ένα μαζί τους πάνω από τα σύννεφα.
Ο διακεκριμένος Αρτινός φωτογράφος, ο ευγενής και χαμογελαστός άνθρωπος, ο τόσο υπομονετικός, προσηλωμένος και ταλαντούχος καλλιτέχνης της φωτογραφίας, δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. «Έφυγε» την Παρασκευή σε ηλικία μόλις 45 ετών, έχοντας παλέψει χρόνια με την νεφρική ανεπάρκεια. Ακούραστος όμως μαχητής. Τόσο ώστε ενώ ανέμενε υπομονετικά τον συμβατό δότη, συνέχιζε να ονειρεύεται και να σχεδιάζει το μέλλον.
Πριν λίγους μήνες καθόταν απέναντί μου στα γραφεία του «Τ» και συζητούσαμε όμορφα για την τέχνη της φωτογραφίας, με τον ίδιο να επιλέγει να δώσει έμφαση στην πανίδα του Αμβρακικού και κυρίως στα πτηνά. «Για να κατανοήσουν όλοι τον πλούτο που είχαμε δίπλα μας και να τον προστατεύσουν» έλεγε.
Ήξερα ότι έχει κι άλλες σπουδαίες συλλογές. «Γιατί δεν ανοίγουμε την… βεντάλια και στα ορεινά τοπία σου;», τον ρώτησα. «Αν πάνε όλα καλά, γι’ αυτό το θέμα θα μιλήσουμε στην επόμενη συνέντευξη» μου απάντησε. Δεν πήγαν, όμως, ούτε για τον Παναγιώτη ούτε για τον τόπο μας, που τον έχασε πρόωρα. Πολύ πρόωρα. Είχε να δώσει ακόμα πολλά και κυρίως είχε αστείρευτη αγάπη για την οικογένειά του, τους φίλους του, τους ανθρώπους και την φύση.
Δύο φορές ο Παναγιώτης δοκίμασε να αποστείλει φωτογραφίες του σε διεθνείς διαγωνισμούς και βραβεύτηκαν αμέσως. Στοιχείο που ο ίδιος δεν ήθελε να προβάλλει, όπως και το γεγονός ότι καρτ πορτάλ της Άρτας αποτελούν δικές του φωτογραφίες. «Σε ξέρω από το έργο σου, από τις καρτ ποστάλ…» του είπα την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε και κατάλαβα από την αντίδρασή του πόσο πολύ σεμνός υπήρξε.
Σεμνός, ειλικρινής, ευγενικός και μαχητής. Έτσι ήταν ο Παναγιώτης που το πρόσωπό του φωτιζόταν όταν αναφέρονταν στα μικρά βήματα προόδου, τα οποία διαπίστωνε τα τελευταία χρόνια αναφορικά με την προστασία του υγροβιότοπου από τους αλιείς της περιοχής, με τους οποίους έρχονταν συχνά σε επαφή.
Ώρες, άλλωστε, ακούνητος ανάμεσα στους καλαμιώνες για να τον νιώσουν δικό τους οι αργυροπελεκάνοι, οι σταχτοτσικνιάδες και κάθε λογής πτηνά, ώστε να «συμπεριφέρονται» άφοβα μπροστά από τον φακό του. Μας μύησε στην τεχνική του και μέχρι την τελευταία στιγμή ήθελε να μοιραστεί όσα γνώριζε με τους νέους ανθρώπους της Άρτας που ασχολούνται σήμερα με την φωτογραφία. Δεν αρνήθηκε ποτέ και σε κανέναν την συμβουλή και την γνώση του.
Έστρεψε τον φακό του στον ουρανό όταν ενώ φωτογράφιζε τοπία ένα κοπάδι αργυροπελεκάνων πέταξε πίσω του και ένιωσε τον άνεμο από τα δυνατά τους φτερά… Τότε μαγεύτηκε και όπως έλεγε «τα πουλιά τον διάλεξαν για να τα φωτογραφίζει…».
Το πιστεύω απόλυτα αυτό. Γιατί και τα πουλιά έχουν αναπτυγμένο ένστικτο. Σου είπα ότι ο Αμβρακικός έχει γραφτεί ότι συγκεντρώνει 216 διαφορετικά είδη πτηνών. Μου είπες ότι αυτό ίσχυε έως το 2000 και πλέον έχουν καταμετρηθείς πάνω από 340 είδη… και πλέον ανάμεσά τους θα σκεφτόμαστε κι εσένα. Εσένα που χάθηκες γιατί βρίσκεσαι μέσα στο σπάνιο και πλούσιο έργο σου. Μίλησες νωρίς για να αφυπνίσεις με στόχο το καλύτερο αύριο. Και ως γνωστόν όσα λέγονται μέσα από την τέχνη μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Καλό ταξίδι Παναγιώτη.
ΥΓ: Ο «Τ» μεταφέρει τα θερμά του συλλυπητήρια στην σύζυγό του Λία Καμινιώτη, τα παιδιά του Ευαγγελία και Δημήτρη, στους συγγενείς και τους φίλους του.
Βίκυ Καινούργιου
