Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές αμφιβολίες τρελές.
Θυμάμαι με μεγάλη νοσταλγία, τα χρόνια των φοιτητικών χρόνων, όταν κάθε γενική συνέλευση γέμιζε ασφυκτικά τα αμφιθέατρα. Θόρυβος, φωνές, αντεγκλήσεις, ψηφοφορίες, καταμετρήσεις, αποφάσεις, διεκδικήσεις. Τότε, που νομίζαμε ότι κάτι κάναμε, δεν είχαμε προσέξει το κυριότερο απ’ όλα. Αυτό, που ίσως μας ενοχλούσε έστω και λίγο τότε, αλλά θα το αναπολούσαμε όταν θα το χάναμε στην υπόλοιπη ζωής μας.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν σταδιακά, και το είδα μπροστά μου, όταν αναγκάστηκα να εργαστώ, για να υποστηρίξω λίγο τις σπουδές μου και λίγο τα καλοκαίρια μου. Όταν «τόλμησα» να ζητήσω κάποιες αλλαγές στον εργασιακό μου χώρο, το πρώτο που με ρώτησαν ήταν : «Γιατί είσαι μόνος σου ; Αν έχεις δίκιο σε αυτό που ζητάς, που είναι οι υπόλοιποι ;». Τότε δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Θεώρησα ότι ήταν ένας τρόπος αποφυγής επίλυσης του προβλήματος από την εργοδοσία.
Το γεγονός όμως που μου αποκάλυψε την πραγματικότητα χωρίς άλλες ερμηνείες, ήταν όταν θεώρησα σχεδόν υποχρέωσή μου, να συμμετάσχω για πρώτη μου φορά στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου, όταν τα παιδιά μου έφτασαν στην μαγική ηλικία των 6. Δημοτικό Σχολείο με 100 μαθητές. Αριθμός οικογενειών : 87. Παρόντες στην Γενική Συνέλευση για εκλογή προεδρείου του Συλλόγου : 17 ! Ποσοστό παρόντων 19,5%.
Και αυτό συνεχίστηκε δυστυχώς όλα τα χρόνια. Δημοτικό – Γυμνάσιο – Λύκειο. Και με κάνει να αναρωτιέμαι. Ποιος δεν αγαπάει τα παιδιά του ; Ποιος δεν θέλει να βελτιώσει τις συνθήκες στον χώρο που περνούν το 1/3 της ημέρας τους ; Αλλά, δυστυχώς, η ίδια ισχνή πραγματικότητα ισχύει σε κάθε συμμετοχή στα κοινά. Για δοκίμασε να βρεις υποψήφιους, για κάποια εκπροσώπηση του χωριού σου. Κανείς. Έχουμε παραδώσει το δικαίωμα αυτό, στα κόμματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Και άντε. Πες, ότι πιστεύουμε ότι τα κόμματα θα κάνουν καλά τη δουλειά. Στις τελευταίες Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές του 2019, τα αποτελέσματα λένε : Συμμετοχή : 58,96% , Αποχή : 41,04 %. Στις τελευταίες εθνικές εκλογές του 2019, τα αποτελέσματα είναι ακόμη χειρότερα : Συμμετοχή : 57,78% , Αποχή : 42,22 %.
Και δεν μπορώ να καταλάβω το παράδοξο. Αφού, δεν πιστεύουμε τα κόμματα και δεν τα ψηφίζουμε, γιατί δεν συμμετέχουμε κάπου αλλού, να αλλάξουμε τα πράγματα ; Γιατί όπως λέει ο Michael Moore«Η δημοκρατία δεν είναι άθλημα για θεατές. Είναι μια συμμετοχική εκδήλωση. Αν δεν συμμετέχουμε, παύει να είναι δημοκρατία». Αφού «H Δημοκρατία σου δίνει το δικαίωμα να πεις αυτό που σκέπτεσαι, ακόμα κι όταν δεν είσαι σε θέση να σκέπτεσαι».
Και ταυτόχρονα με όλα αυτά, έχουμε γνώμη για τα πάντα. Για την πανδημία, για τα εμβόλια, για το σύστημα υγείας, για την ακρίβεια, για την παιδεία, για ….., για ……., για την δημοκρατία την ίδια. Και θέλουμε να φωνάζουμε την γνώμη μας, στις καφετέριες, στο facebook στο instagram,στο youtube, αλλά να μην συμμετέχουμε πουθενά. Μόνο να κρίνουμε και να κατακρίνουμε από μακριά. Λες και η απουσία μας, δεν φωνάζει συνενοχή ! Οι Έλληνες χρήστες τουfacebook, τον Μάρτιο 2021, ήταν πάνω από 7,5 εκατομμύρια, με το 81% αυτών (δηλαδή 6.075.000) να συνδέονται καθημερινά. Ενώ στις εθνικές εκλογές ψήφισαν μόλις 5.769.644 πολίτες.
Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε «Το μεγαλύτερο μέτρο της δημοκρατίας δεν είναι ο βαθμός ελευθερίας, ούτε ο βαθμός ισότητας, αλλά μάλλον ο βαθμός συμμετοχής». Κι αν σήμερα υπάρχει κάποιος κίνδυνος για τη δημοκρατία, δεν είναι ούτε εξωτερικός, ούτε από κάποιους τύραννους, ολιγάρχες, ή εχθρούς του λαού. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη δημοκρατία μας σήμερα, είναι η ελλειμματική συμμετοχή μας σε αυτή. Γιατί, η μεγαλύτερη τιμωρία μας αν δεν συμμετέχουμε όλοι, είναι να κυβερνιόμαστε από τους χειρότερους.
Κι αν αυτό δεν μας γεμίζει Αμφιβολίες, τότε ας συλλογιστούμε αν είναι αλήθεια ότι «Κάθε χώρα έχει την κυβέρνηση που της αξίζει».Και αυτό πρέπει να μας γεμίσει ερωτηματικά και Αμφιβολίες. Αμφιβολίες πολλές, αμφιβολίες τρελές.
Ένοχος, υπεράνω πάσης Αμφιβολίας