Η Φιλοζωική Ομάδα Αδεσποτούλια Ξάνθης είναι μια ομάδα εθελοντών. Με προσωπικό Φιλοζωικό αγώνα τα ελάχιστα άτομα της ομάδας προσπαθούν να ενθαρρύνουν, να παραδειγματίσουν, να προσκαλέσουν για συνεισφορά τους συμπολίτες τους. Δεν υποκαθιστά το έργο της πολιτείας. Απλά συνδράμει στο έργο της.

Με αυταπάρνηση και εθελοντισμό προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο χωρίς να περιμένει κανένα αντάλλαγμα. Οι ελάχιστοι εθελοντές της ομάδας είναι περίπου εφτά στον αριθμό. Επί καθημερινής βάσεως, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών, φροντίζουν και περιθάλπουν εδώ και δέκα περίπου χρόνια τα 200 περίπου ζώα που έχουν υπό την επίβλεψή τους. Με μια πολυετή πορεία στον χώρο της Φιλοζωίας έχουν καταφέρει τα ακατόρθωτα για ιδιώτες πράγματα.
Ενδεικτικά μετρούν πάνω από 3.000 στειρώσεις και πάνω από 1.000 υιοθεσίες ανά τον κόσμο και την Ελλάδα. Με προσωπικό κόστος, χρόνο και κόπο πασχίζουν για ένα καλύτερο αύριο για τα ζωάκια που βρίσκονται σε ανάγκη. Για τα πλάσματα αυτά που πληθαίνουν επικίνδυνα λόγω της ασυνειδησίας των Ελλήνων συμπολιτών μας.
Ψυχή της ομάδας είναι η Άννα -Μαρία Ζαφειριάδου. Μια γυναίκα με περισσή αγάπη και εθελοντική δράση. Έχει καταλήξει να είναι σκοπός της ζωής της η υπεράσπιση αυτών των καταφρονημένων και ταλαιπωρημένων ζώων.
Ένα έργο ζωής για τα ζώα. Μια ακατάπαυστη και ακάματη προσπάθεια διάσωσης. Η Άννα-Μαρία Ζαφειριάδου δεν συγκαταλέγεται πια στις ομάδες των φιλόζωων απλώς. Έχει πάει και ένα βήμα πιο πέρα. Όταν μαζεύεις ένα ετοιμοθάνατο ζώο από το δρόμο επιτελείς έργο διασωστικό. Όταν τρέχεις καθημερινά να μαζέψεις από την Ξάνθη, αλλά και απ’ όλη την Ελλάδα ζώα που βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο, διασώζεις. Όταν με τα λιγοστά μέσα που διαθέτεις ως ιδιώτης ανταποκρίνεσαι στο κάλεσμα σημάτων SOS, τότε είσαι διασώστης. Όταν σημάνει συναγερμός στην ομάδα να περισυλλέξουν από τα βουνά της Ροδόπης σκυλιά εγκαταλελειμμένα, ή από το δέλτα του ποταμού Νέστου κουτάβια κλεισμένα σε λινάτσες, ή από τους αγρούς σκυλιά δεμένα μέσα σε βαρέλια και λάσπες εκτεθειμένα σε καιρικές συνθήκες, τότε μιλάμε για διάσωση. Επισημαίνω ότι μια γυναίκα θέλει περισσή δύναμη και σθένος ώστε να μπορέσει να επιβάλει το νόμο και κατ’ επέκταση το αυτονόητο.
Εάν ήθελες να κάνεις εικόνα τη δράση των εθελοντών αυτών, θα τους φόραγες κόκκινα ρούχα επίθεσης στην αδικία. Μαύρη μάσκα στα μάτια, γιατί στην κοινωνία μιας μικρής επαρχιακής πόλης η ανωνυμία βοηθάει περισσότερο από τη στοχοποίηση. Η εικόνα κόμικς ενός υπέρ-ήρωα με μπέρτα ταιριάζει απόλυτα στους εθελοντές αυτούς. Πίσω από τη μάσκα κρύβονται τα μάτια, που κλαίνε πίσω από κάθε περιστατικό. Καλύπτονται οι κραυγές αγωνίας για την τύχη του κάθε ζωντανού πλάσματος που προσπαθούν να κρατήσουν στη ζωή. Σκιάζεται η φρίκη του βλέμματος όταν αντικρίζεις στο κατώφλι σου την Τσίχλα.Η Τσίχλα είναι το θύμα ενός σχιζοφρενή δολοφόνου. Είναι το κουτάβι που στη συνέχεια υιοθέτησε ο «διάσημος» Γιώργος Μαυρίδης.
Ένα πλάσμα που έγινε πασίγνωστο λόγω της τραγικής και βάναυσης κακοποίησης που υπέστη. Κομμένο πόδι, εφτά μαχαιριές στα ζωτικά του όργανα, κομμένο αυτί, κέρματα στο στομάχι του και ποτισμένος όλος ο οισοφάγος με οξύ.
Σ’ αυτά τα κορίτσια πέταξαν αυτό το άψυχο σχεδόν κορμί. Μετά τη δημοσιότητα που έλαβε το περιστατικό, ο Γιώργος Μαυρίδης την υιοθέτησε. Έβαλε σκοπό με τις δημόσιες σχέσεις και τις γνωριμίες του να ανασκευάσει και να εκσυγχρονίσει το ιδιωτικό τους καταφύγιο. Με πείσμα και επιμονή τα κατάφερε. Η Άννα-Μαρία Ζαφειριάδου και τα Αδεσποτούλια Ξάνθης απέκτησαν το δικό τους σύγχρονο καταφύγιο. Τα πλάσματά τους έχουν σπίτι. Τα ζώα που είχαν, που έχουν και που θα έχουν υπό την προστασία τους απέκτησαν φωλιά.
Επόμενο βήμα των δραστήριων εθελοντών είναι η δημιουργία του 1ου γηροκομείου σκύλων στην Ελλάδα. Μια ιδέα που δίνει άλλη διάσταση στη φιλοζωία της Ελλάδος. Η Άννα – Μαρία πηγαίνει τα θέλω της και τις ανάγκες της σε άλλο επίπεδο. Σε μια Ελλάδα που παραπαίει ανάμεσα στα εκατομμύρια αδέσποτα και τις καθημερινές εγκαταλείψεις, βάζει τον πήχη σε ανώτερο στόχο. Δεν σκοτώνουμε τα άλογα όταν γεράσουν…Δεν προδίδουμε τους τετράποδους φίλους μας όταν μεγαλώσουν. Δεν παρατάμε τις αγάπες μας όταν μας έχουν ανάγκη.
Ένα φιλόδοξο και μεγαλόπνοο σχέδιο έχει μπει σε προτεραιότητα. Κάποιες κυρίες με άκρατο ρομαντισμό επιχειρούν το «Αν λίγο με αγαπούσες»! Για μια ακόμη φορά ανοίγουν διάπλατα την αγκαλιά τους να υπερασπιστούν αυτούς που μας έχουν ανάγκη. Αφήνουν λίγο χώρο στην καρδιά τους κενό, για να μπορέσει να γεμίσει με αδέσποτες ιστορίες δεκάδων γέρικων και ταλαιπωρημένων σκυλιών από το δρόμο.
Ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά ότι τα κουτάβια είναι το ιδανικό δώρο για να «παίξει» ένα παιδάκι…Τι θα γίνει,όμως, όταν ο γέρικος σκύλος τα «έφαγε τα ψωμιά του» και τον πετάξαμε στο δρόμο; Τα σκυλιά έχουν ημερομηνία λήξης σαν τα γιαουρτάκια…Μόνο που πριν ακόμη και από τη λήξη που γράφει η ετικέτα τα πετάμε στους πέντε δρόμους…
Όποιος θέλει να στηρίξει την προσπάθεια των εθελοντών μπορεί. Όποιος επιθυμεί να βάλει ένα λιθαράκι σ’ αυτό το πλάνο για «ουρές», ας το κάνει…Ίσως έτσι να γίνουμε ενεργοί, δραστήριοι και καλύτεροι άνθρωποι.