Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, αμφιβολίες τρελές.
Αν τυχόν δεν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη, ή είχες και τον έχασες, δεν έχεις καμία πιθανότητα να προσληφθείς σε δημόσια θέση.
Ούτε καν 8-μηνος ανειδίκευτος εργάτης. Ειδικά σε μια εποχή, που αντί για προσλήψεις γίνονται μειώσεις προσωπικού. Οι ελάχιστες περιπτώσεις που τα κατάφεραν χωρίς τον μπάρμπα, είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δυστυχώς.
Μία από τις εναλλακτικές που σου μένουν, είναι να καταφέρεις να ανοίξεις ένα μικρό μαγαζάκι, εξυπηρετώντας μία ανάγκη των συμπολιτών σου. Μετά από χίλιους κόπους και βάσανα αρχίζεις να πουλάς την πραμάτεια σου (είτε υλικά, είτε υπηρεσίες).
Το πρώτο και κύριο πράγμα που έχεις στο μυαλό σου, είναι να αυξήσεις την πελατεία σου. Να βγάζεις τα «προς το ζην, βρε αδερφέ», με αξιοπρέπεια. Άσχετα με το επίπεδο μόρφωσης που έχεις, καταλαβαίνεις πολύ σύντομα ότι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η γενικότερη σχέση σου με τους πελάτες σου. Αν η πραμάτεια σου είναι ποιοτική δείχνεις σεβασμό στον πελάτη. Ο τρόπος που εξυπηρετείς και δείχνεις να νοιάζεσαι για τις ανάγκες και τις απορίες των πελατών σου, μπορεί να μεταβάλλει τον αριθμό τους. Στατιστικά γνωρίζεις ότι κάθε ευχαριστημένος πελάτης, σου φέρνει δύο νέους πελάτες, ενώ αντίστροφα κάθε δυσαρεστημένος πελάτης, σου διώχνει έντεκα πελάτες.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν στην περιοχή σου είσαι ολιγοπώλιο ή μονοπώλιο; Δικαιολογείται να μην νοιάζεσαι για τους πελάτες σου; Δικαιολογείται να παίρνεις τηn βοήθειά τους όποτε τηn χρειάζεσαι, αλλά να μην βελτιώνεις τις υπηρεσίες σου όταν οι συνθήκες και οι πελάτες το απαιτούν;
Κάποτε, που όλοι ψώνιζαν αποκλειστικά κοντά στα σπίτια τους, και τα καταστήματα απολάμβαναν ένα είδος μονοπωλίου στη γειτονιά τους, ακούγαμε τη φράση : «Νικολάκη, πάρε δυό καραμέλες και πήγαινε απέναντι τα ψώνια στην κυρά Τούλα που δεν μπορεί να περπατήσει». Και το θεωρούσαμε όλοι φυσιολογικό. Σήμερα;
Σήμερα, αν είσαι τράπεζα μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις και να μην περνάει η κουβέντα κανενός. Οι κυβερνήσεις πρώτες απ’ όλους τις επιβραβεύουν, άσχετα με τις πρακτικές τους και τις ευθύνες τους. Και ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι κάθε νομοθέτημα που αφορά τις τράπεζες γίνεται πάντα σε συνεννόηση μεταξύ υπουργών και τραπεζιτών, όταν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς σε μια τράπεζα για κάτι, σου λένε: «Δεν φταίμε εμείς. Ο νομοθέτης φταίει!».
Σήμερα, στον 21ο αιώνα, όπου όλοι χειριζόμαστε χιλιάδες υποθέσεις από το κινητό μας, απαιτείται η φυσική μας παρουσία στην τράπεζα για μια σωρεία ενεργειών. Αν είσαι από τους τολμηρούς και προσπαθήσεις να ανοίξεις τραπεζικό λογαριασμό για ένα Σύλλογο ή Σωματείο, τότε σίγουρα θα σε πιάσουν είτε τα γέλια, είτε τα κλάματα, είτε και τα δύο. Πάντως αλώβητος, δεν βγαίνεις. Πρέπει να παρελάσει από την τράπεζα, όλο το ΔΣ. Σου λένε ότι δεν φτάνει να φέρει τα έγγραφα όλων, ένας.
Κι αν κάποια στιγμή, λόγω μιας αρρώστιας ή κάποιας άλλης δυσκολίας, άφησες την πιστωτική κάρτα σου απλήρωτη, έρχεται μία επιστολή από τον Τειρεσία, που σου λέει ότι ενημερώθηκε για το γεγονός και έχει πρόβλημα η πιστοληπτική σου εικόνα. Ζορίζεσαι, πληρώνεις και πας στην τράπεζα, παίρνεις βεβαίωση ότι αποπλήρωσες το χρέος σου και ζητάς να ενημερώσουν τον Τειρεσία για την αποπληρωμή και την επιστροφή της πιστοληπτικής σου εικόνας από το κόκκινο στο πράσινο.
– «Αμ δε», σου λένε. «Να πας να το κάνεις μόνος σου».
– «Τι μου λέτε ρε παλικάρια», τους λες. «Εσείς δεν ενημερώσατε αρχικά τον Τειρεσία για το ποσό που χρωστούσα στην κάρτα; Τώρα γιατί δεν μπορείτε να ενημερώστε για το αντίστροφο;» – «Ααααα, δεν φταίμε εμείς. Ο νομοθέτης φταίει!».
Και τρέχα εσύ κατακαημένε να αλληλογραφείς με τον Τειρεσία. Κι όλα αυτά, ενώ εσύ ο ίδιος, έδωσες υπόσταση στις τράπεζες, με τα δικά σου χρήματα που κατέθεσες. Στη συνέχεια οι κυβερνήσεις σε υποχρέωσαν να κάνεις όλες σου τις πληρωμές, μέσω τραπεζών, συνδέοντας τις τράπεζες με το σύστημα φορολόγησης και το σύστημα ασφάλισης. Για να μην έχεις καμία άλλη επιλογή. Κι αφού χειρίστηκαν τα χρήματά σου με τον χειρότερο τρόπο, κλήθηκες να τους βγάλεις από τον βούρκο, συμμετέχοντας στην ανακεφαλαιοποίησή τους, χωρίς καν να ρωτηθείς. Και αφού σου πήραν με τη βοήθεια των κυβερνήσεων πάνω από 50 δισεκατομμύρια ευρώ, δανεικά κι αγύριστα, με λογιστική ζημιά πάνω από 51 %, σήμερα σου λένε: «Τρέχα εδώ, τρέχα εκεί. Φέρε μου αυτό, φέρε μου εκείνο. Στριμώξου με άλλους 50, κι ας αυξάνονται τα κρούσματα covid19!».
Για σένα, φίλε μου, δεν έχει ΕΣΠΑ. Δεν έχει FAST TRACK. Κι ας τα πλήρωσες όλα με τον ιδρώτα σου. Με σένα, φίλε μου «Σπάνε πλάκα», «Σε παίρνουν στο ψιλό», «Σε δουλεύουν ψιλό γαζί», «Τρως κουτόχορτο», «Παίζουν με τον πόνο σου», κι άλλα παρόμοια. Είσαι αναλώσιμος και το αναγκαίο κακό. Χωρίς την παραμικρή Αμφιβολία. Μέχρι ν’ αρχίσεις να Αμφιβάλεις και να αντιδράς.
Αθώος, λόγω αμφιβολιών