Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές αμφιβολίες τρελές
Ημέρα Παρασκευή 1η Οκτωβρίου 2021. Ώρα: 07:52’ πρωί. Τόπος: Μέσα σε λεωφορείο της Αστικής Συγκοινωνίας Άρτας με κοντινό χωριό.
Το λεωφορείο είναι ασφυκτικά γεμάτο. Εκτός από τους εργαζόμενους που πάνε καθημερινά στη δουλειά τους, το πρώτο πενθήμερο κάθε μήνα πηγαίνουν και όλοι οι συνταξιούχοι στην πόλη για να ενημερώσουν αρχικά τα βιβλιάριά τους με την σύνταξη του μήνα, και να πάρουν μαζί τους κάποια χρήματα, να πληρώσουν τα χρωστούμενα του προηγούμενου μήνα.
Το λεωφορείο κινείται ομαλά, με σχετικά μικρή ταχύτητα, όταν πετάγεται στο δρόμο ένα σκυλάκι μέσα από τα κτήματα. Ο οδηγός φρενάρει και ένας επιβάτης που εκείνη τη στιγμή τσέκαρε το προφίλ του στο FB (Facebook-φέϊσμπουκ) και δεν έλαβε σοβαρά την προειδοποίηση της επιγραφής «Κρατείσθε από τας χειρολαβάς», παραπατά και πέφτει πάνω σ’ έναν από τους στριμωγμένους διπλανούς του. Πριν προλάβει να απολογηθεί, ακούει: «Ωπα, ώπα νεαρέ, μας ξενύχιασες». «Συγνώμη κύριε, σας ζητώ συγνώμη. Θα κρατηθώ καλύτερα». «Τι νομίζεις νεαρέ, πως μ’ ένα συγνώμη ξεμπέρδεψες;». «Τι άλλο να κάνω, κύριε; Σας ζήτησα συγνώμη», απολογήθηκε για άλλη μια φορά ο νεαρός.
«Ααααα είσαι και αυθάδης!» επέμενε το «θύμα». «Πώς μου μιλάς έτσι; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».
Και αφού πήγαινε γυρεύοντας έλαβε την απάντηση που δεν έψαχνε. «Ποιος είσαι ρε φίλε; Ποιος μπορεί να είσαι ρε φίλε στις 07:52’ πρωϊνιάτικα, όρθιος και στριμωγμένος σαν σαρδέλα μέσα σε αστικό λεωφορείο;».
Ο παραπάνω διάλογος επαναλαμβάνεται καθημερινά από πολλούς. Όχι με τα ίδια λόγια, αλλά με πράξεις που δείχνουν ακριβώς την ίδια νοοτροπία. Ακριβώς το ίδιο πιστεύουν και όλοι όσοι μ’ ένα τηλεφώνημα προσπαθούν να τους κάνει ο πρόεδρος της κοινότητας την περίφραξη στο οικόπεδό τους. Όσοι παρκάρουν όπου νάναι, όσοι σβήνουν κατά συρροή τις κλήσεις της τροχαίας, όσοι βάζουν βύσμα στο στρατό για να υπηρετήσουν στα σύνορα της Αθήνας, όσοι κλέβουν την Εφορία, όσοι πληρώνουν για να πάρουν δίπλωμα οδήγησης. Και τώρα όσοι βγάζουν ψεύτικες βεβαιώσεις εμβολιασμού.
Όπως λέει ένα φίλος «καλοπερασάκηδες, φιλοτομαριστές, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το «σύστημα»: Νιώθουν αντιθέτως πως οι ίδιοι είναι μέλη ενός προνομιακού συστήματος, που τους εξασφαλίζει τα πάντα – χάρη σε γνωριμίες και χρήμα. Τα πάντα όλα, που έλεγε και μια ψυχή». Ή όπως λέει ο ποιητής «Φτωχό κόκκαλο στην άμμο της ερήμου, με τόσο ύφος».
Και όλα τα παραπάνω ίσως να μην επηρέαζαν και τόσο τις ζωές όλων των υπολοίπων. Αλλά είναι πλέον τόσοι πολλοί που βγάζουν κυβερνήσεις! Ψηφίζουν μόνο τους ομοίους τους, για να μπορεί να επιβιώνει το προνομιακό σύστημα και με τις άνωθεν ευλογίες. Και οι δεξιοί δεν ακούν τους αριστερούς και οι αριστεροί δεν ακούν τους δεξιούς.
Μέσα στα ίδια τα κόμματα, οι «Σαμαρικοί» δεν μπορούν να τα βρουν με τους «Μητσοτακικούς». Ο Πολάκης την πέφτει στον Κούλογλου. Ο Σ. Μάνεσης τσακώνεται με τον Δ. Κωσταντόπουλο.
Κι αν νομίζεις ότι όλα αυτά είναι για γέλια, τότε γελιέσαι. Όλα αυτά επηρεάζουν τις ζωές όλων μας, πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε, πολύ περισσότερο απ’ όσο ελπίζουμε. Γιατί όταν δεν μπορεί να υπάρξει ειλικρινής διάλογος εντός των κομμάτων, είναι αδύνατον να υπάρξει οποιοσδήποτε διάλογος μεταξύ των διαφόρων κομμάτων. Ούτε καν για θέματα εθνικής σημασίας και ύπαρξης της κρατικής μας οντότητας. Όπως για παράδειγμα, θα έπρεπε να υπήρχε μία κατ’ ελάχιστον διακομματική συνεννόηση για την Εθνική Άμυνα, την Εξωτερική Πολιτική, τον Πολιτισμό, τη Παιδεία, την Υγεία και τη Δικαιοσύνη. Γιατί αν είχαμε τουλάχιστον αυτά, μπορεί να μην μας πολύ-ένοιαζαν τα υπόλοιπα.
Κι αυτή μας η αδυναμία με γεμίζει Αμφιβολίες. Αμφιβολίες πολλές. Αμφιβολίες τρελές.
Αθώος, λόγω αμφιβολιών